Het motto van zangeres Noémie Wolfs: “Pluk de dag”

“Het leven neem ik zoals het komt. Van dag tot dag. Het artiestenleven is vrij onvoorspelbaar. Het ene moment ben je succesvol, het volgende is je toekomst onzeker. Dan kan je beter de dag plukken. Mijn levensmotto geeft me het gevoel dat alle wegen nog openliggen. Hoe naïef het ook mag klinken, als ik morgen voor dokter wil gaan studeren, dan kan dat nog. Mijn ouders, die allebei zelfstandige zijn, hebben me altijd voorgeleefd dat je met hard werken je dromen kan verwezenlijken.

“Als kind had ik dromen te veel. Het leek me wel wat om sportleerkracht, ballerina, veearts of kunstenaar te worden. En zangeres? In de humaniora heb ik in enkele coverbandjes gezongen, maar ik dacht dat zo’n carrière alleen weggelegd was voor de lucky few. Tot ik tijdens mijn opleiding grafische kunsten uitgekozen werd als nieuwe zangeres voor Hooverphonic. Wat een gelukkig toeval. Op het moment dat ik met de band in de studio zat, dacht ik: dit wil ik écht doen. Ooit wil ik nog filmmuziek maken. Meespelen in een film, dat lijkt me evengoed wat. Of werken voor een modehuis.”

“Als mijn lief, Simon, en ik samen muziek maken, dan verloopt dat vrij spontaan. Op het gevoel. We pakken gewoon een instrument vast, beginnen te jammen en laten de magie haar werk doen. Mijn lief, die al als uitvoerend producer meewerkte aan mijn plaat, is mijn ideale klankbord. Mijn mentor. Simon beschikt gewoon over de gave om het beste uit artiesten te halen. Met al zijn creativiteit, visie en ervaring. Hij maakt ook al muziek sinds zijn elfde.”

“Samen leven we nogal last minute. Drie jaar geleden, tijdens een roadtrip langs de westkust van de Verenigde Staten, lieten we ons ter plekke vooral leiden door tips van locals. Gewoon de auto instappen en stoppen als we er zin in hebben, vind ik romantischer dan blindelings een reisgids volgen. Een uitgestippeld leven, daar halen we weinig plezier uit.”

“Door de coronacrisis is er wel wat routine in ons leven geslopen. Mijn lief en ik gaan nu op voorhand naar de supermarkt, maken zelfs een weekplanning en ontdekken hoe normale mensen leven. Deze periode geeft ons de kans om veel muziek te maken, eindelijk die klusjes te doen én stil te staan bij het leven. In Venetië zwemmen er opnieuw eendjes en aalscholvers in het water. Wie de impact van de mens op het milieu durft te ontkennen, is eraan voor de moeite. Op baaldagen probeer ik me te focussen op kleine geluksmomentjes. Een kopje thee drinken, een elpee opzetten of winkelen in mijn eigen kleerkast. Onderaan in de kast vind ik altijd wel een jurkje terug dat ik uit het oog verloren was.”

“Vorig jaar is Wannes, de broer van Simon, overleden. Compleet onverwacht, na een val van de trap. Hij werd amper 34. Zijn overlijden heeft mijn motto alleen versterkt. Ik smijt me nog harder in het leven, pieker nog minder over alles wat me ongelukkig maakt. Simon heeft dat zelfs nog meer, dat je-m’en-fousgevoel. Hij blijft overal heel rustig onder, is meer in balans dan ik. Bij momenten ben ik nogal een stresskip. Simon heeft me geleerd dat wat je niet kan controleren, beter kan loslaten. Hoe ouder we worden, hoe eigenzinniger Simon en ik ons leven invullen.”

“Kinderen komen met een agenda. Met hobby’s, schoolafspraken, opvangmomenten. Daar heb ik allemaal geen zin in. Ik wil gewoon mijn hele leven lang op reis kunnen gaan. Moeder worden, dat hoeft niet. Om eerlijk te zijn beschouw ik mijn Franse buldog Jos ook wel een beetje als mijn baby. Als het kon, nam ik haar overal mee naartoe.”

“Er staat nog megaveel op mijn bucketlist. Op Werchter spelen. Of met mijn lief in Parijs wonen. In een prachtige stadswoning met een open haard en een vleugelpiano. Als Simon en ik in de lichtstad ons crappy hotel verlaten, dan werpen we altijd een blik op de etalages van de immokantoren. Ik wil me niet doodwerken voor zo’n pied-à-terre, maar het is leuk om dromen te hebben. Ik geloof in het lot. Als iets niet lukt, dan moet het zo zijn. Dat geeft me rust.”