‘Er is een verschil tussen religie en godsdienst, ik denk dat veel mensen daar een fout maken’

Het is de eerste keer dat Flore een interview geeft, maar daar is weinig van te merken: ze nestelt zich zelfverzekerd voor haar FaceTime-camera, en praat rustig en doordacht. Ze heeft ook wel wat te vertellen, over soms verrassende onderwerpen voor een meisje van 16, zoals The Rolling Stones, het verschil tussen godsdienst en religie of tussen emancipatie en feminisme. Maar eerst hebben we het over de tv-reeks GR5, waarin haar vader Lucas Van den Eynde één van de hoofdrollen vertolkt. Flore is enthousiast: 'Ik heb al twee afleveringen gezien, en ik vind de serie héél goed. Niet alleen omdat papa erin meedoet, maar vooral omdat het zo spannend is. Die tweede aflevering: wat een einde!'

Hoe groot is de verleiding om aan je papa te vragen hoe het verder gaat?

Flore Van den Eynde: “Gróót (lacht). Maar hij zegt niks. Eigenlijk wel goed, het zou jammer zijn als hij al iets zou verklappen.”

Kijken jullie samen?

Van den Eynde: “Altijd. Maar hij vertelt er niet bij dat ze toen dit of dat hebben gedaan. Meestal zit hij er stilletjes bij. Ik denk dat hij ons vooral wil laten kijken en genieten.”

Hoe is hij als vader?

Van den Eynde: “Heel betrokken. Hij wil altijd het beste voor mij en mijn broer Lou (12). En hij is grappig. Daarin vinden we elkaar helemaal: we delen dezelfde scherpe humor. Hoe het er soms tussen ons aan toegaat, dat kan ik me niet in andere gezinnen voorstellen (lacht).

“Het mooiste aan hem vind ik dat hij zo ontroerd kan zijn. Ineens kan hij over de schoonheid van de mens of de natuur beginnen en is hij bijna kinderlijk verwonderd. Hij toont zijn emoties en dat vind ik heel fijn.”

Hebben jullie een goeie band?

Van den Eynde: “Een héél goeie band. Het kan kletteren tussen ons: we zijn allebei gevoelig voor onrecht, en als we iets niet eerlijk vinden, kunnen we scherp uit de hoek komen. Maar dat duurt nooit lang. Even later zitten we weer te lachen en zijn we de beste vrienden.”

Je mama, de actrice Sofie Heyens, zei in Humo: 'Lucas is een piekeraar, ik ben net het omgekeerde.' Op wie lijk jij?

Van den Eynde: “Op allebei, denk ik. Ik denk graag en veel na, net als papa. En mijn rust heb ik van mama. Zij is heel down-to-earth, papa kan zich druk maken om de kleinste dingen.”

Zijn je ouders streng?

Van den Eynde: “Streng maar rechtvaardig, om het met een cliché te zeggen. Vaak ook uit bezorgdheid, denk ik. Als ik ergens naartoe ga, zeggen ze altijd: 'Voorzichtig, hè.'

“Mama is twaalf jaar jonger dan papa. Dat voel ik wel: zij begrijpt me beter, vooral als het over uitgaan gaat. Papa zegt: 'Om één uur thuis!', terwijl de fuiven bij wijze van spreken dan pas beginnen.”

Je papa kreeg al op jonge leeftijd veel vrijheid omdat zijn ouders het druk hadden met hun soepzaak. Ook je mama zei in Humo dat ze op haar 13de al naar fuiven mocht. Dat was bij jou niet het geval?

Van den Eynde: “O, nee. Ik mocht weleens naar een fuif, maar dat ging niet vanzelf (lachje). En ik moest vaak een uur vroeger thuis zijn dan mijn vriendinnen.

“Mama en papa hebben me wel al verteld dat zij vroeg werden losgelaten, en ik denk dat ze mij juist daarom kort willen houden. Zij willen het anders aanpakken met hun kinderen, en ik kan dat wel begrijpen. Sinds ik 16 ben, gaat het trouwens ook een stuk beter. Ik merk dat ze me meer en meer beginnen los te laten, wat ik wel tof vind.”

Waar hechten ze belang aan?

Van den Eynde: “Aan gezondheid. Dat is zeker in deze coronacrisis heel duidelijk. Normaal gezien zou ik nu in een winkel werken, maar dat vonden mama en papa niet meer verantwoord. Begrijpelijk: met zijn 61 jaar behoort papa bijna tot de risicogroep.

“Ook ons welzijn vinden ze belangrijk, dat Lou en ik het goed hebben en niks tekortkomen. Niet dat we verwend zijn en alles krijgen wat we willen, maar ze zullen er altijd voor zorgen dat we alles hebben om gelukkig te zijn.”

Waarmee kun je hen kwaad krijgen?

Van den Eynde (denkt na): “Ik ben niet de properste persoon. Het gebeurt weleens dat mijn mes vol choco hangt aan de ontbijttafel en mijn kruimels overal liggen. Ik ben ook vergeetachtig, ik laat wel vaker het licht branden op mijn kamer. Daar kunnen ze ambetant van worden.”

Je opa langs moederskant, Hugo Heyens, is uit het leven gestapt toen je mama 16 was, net zo oud als jij nu bent.

Van den Eynde: “Mama heeft me dat pas laat verteld. Ze zei altijd dat hij 'iets aan zijn hart' had gehad. Toen ik de ware toedracht wist, ben ik lang kwaad op hem geweest. Hij was een schilder, een heel interessante man. Ik had hem graag in mijn leven gehad, en die kans heeft hij me ontnomen. Maar gaandeweg ben ik gaan beseffen dat hij depressief was – ook door zijn werken te bekijken, die ik erg interessant vind. Depressie is een ziekte: als je dat inziet, kun je moeilijk boos blijven.

“Mijn oma is een heel sterke vrouw, naar wie ik enorm opkijk. Ze moet veel verdriet en boosheid gevoeld hebben, maar als je haar nu over opa hoort praten, blijft er alleen maar liefde over. Zij heeft het hem kunnen vergeven, en ik ook.”

Kijk je op een andere manier naar acties zoals Rode Neuzen Dag, die aandacht vragen voor het mentale welzijn van jongeren?

Van den Eynde (knikt): “Er is meer aandacht voor psychische problemen, en dat vind ik héél goed. We móéten dat serieus nemen: depressie is iets wat je overkomt. Niemand kiest ervoor.”

SAMEN IN QUARANTAINE

Je papa is acteur en je mama had gastrollen in onder andere Het eiland, Code 37 en De Ridder. Heb jij acteerambitie?

Van den Eynde: “Niet echt. Rond mijn 12de heb ik er een tijdje van gedroomd om actrice te worden en naar Amerika te gaan. Maar misschien heeft elk meisje wel zo'n fase. Bij mij is ze alleszins niet blijven duren.

“Ik vind acteren een héél mooi beroep, maar je moet veel geluk hebben, zeker in België. Ik zie dat bij papa: als er een project niet doorgaat, heeft hij een lege plek in zijn agenda die hij moet proberen op te vullen. Mensen hebben daar vaak een verkeerd beeld van: het is niet omdat je met je hoofd op tv komt, dat je ook veel geld verdient.”

Eind vorig jaar pro-testeerden veel acteurs, toen de Vlaamse regering besparingen in de cultuursector aankondigde.

Van den Eynde: “Meerdere acteurs, onder wie Michaël Pas en Tom Van Dyck, hebben protestacties georganiseerd, en heel veel mensen hebben hun steun getoond door hun profielfoto op sociale media voor 60 procent met een geel vlak te vullen. Ik heb het nieuws van de besparingen niet van dichtbij gevolgd, maar die acties vond ik wel zeer mooi.”

Was je vader ermee bezig?

Van den Eynde: “Hij steunde de acties, uiteraard, maar hij heeft geen accounts op sociale media. Op dat vlak is hij niet echt mee.”

Heeft je broer acteerambitie?

Van den Eynde: “Lou is heel extravert. Oma zegt altijd dat hij acteur moet worden. Hij doet het ook graag: hij heeft al een figurantenrol gespeeld in een Sinterklaasfilm. En in Cruise Control, een film met papa die nog moet uitkomen, heeft hij ook een rol: de jongere versie van papa's personage. Dat vond hij superleuk.”

Leuk ook voor je papa!

Van den Eynde: “Ja, hij was heel trots. Mama speelt trouwens ook mee: zij is de mama van het personage.”

En jij?

Van den Eynde: “Een zus hadden ze niet nodig (lacht).”

Je broer is vier jaar jonger dan jij. Kunnen jullie het goed met elkaar vinden?

Van den Eynde: “Heel goed. Ik ben blij dat ik geen enig kind ben, en dat er iemand is die zo dicht bij me staat. Omgekeerd zal hij ook altijd naar mij komen als hij problemen heeft.

“Lou is heel wijs voor zijn leeftijd, ik merk eigenlijk niet dat hij veel jonger is. We voeren thuis lange gesprekken aan tafel, ik denk dat hij daar veel van opsteekt.”

Geen schermpjes aan tafel ten huize Van den Eynde?

Van den Eynde: “Nee. Die gesprekken zijn ónze momenten. Dat is heel fijn. We zijn graag samen. Dat we nu in quarantaine zitten, is niet echt een probleem voor ons.”

Jullie werken nog niet op elkaars zenuwen?

Van den Eynde (lacht): “Soms. Maar dat is normaal, denk ik. Meestal gaat het heel goed.”

Kun je goed alleen zijn of ben je eerder een sociaal dier?

Van den Eynde: “Ik ga graag op café met vrienden, maar ik kan ook goed alleen zijn. Al begint het nu wel lang te duren. We proberen contact te houden via apps. Houseparty, bijvoorbeeld, is handig: dan kun je samen videochatten. Zo zien we elkaar nog eens.”

Hoe breng je je dagen door?

Van den Eynde: “Ik kijk veel naar films. Ik droom ervan om ooit zelf een film te maken. Zoiets als Apocalypse Now, daar was ik totaal ondersteboven van. Zo goed! Verder luister ik veel naar muziek. Muziek is ontzettend belangrijk voor mij, zeker nu. Ze geeft me vrijheid nu we opgesloten zitten.”

Even ontsnappen in je hoofd, zoiets?

Van den Eynde: “Ja, precies. Ik kan enorm opgaan in de muziek en de teksten.”

Naar welke muziek luister je graag?

Van den Eynde: “Mijn grootste helden zijn The Rolling Stones. Vooral hun muziek van de jaren 60, toen Brian Jones er nog bij was. Fantástisch. Daarnaast hou ik van Bob Dylan, Jimi Hendrix, The Doors, Paul McCartney... Eind vorig jaar had ik van papa voor mijn verjaardag tickets gekregen voor Not The Rolling Stones, een coverband van The Stones. Het zijn Britten, dus ik kan het hier wel zeggen: ze zijn niet goed (lacht).”

Je hebt een verrassende muzieksmaak voor een meisje van 16.

Van den Eynde: “Vind je? The Stones heb ik via papa leren kennen. Hij is daar echt zot van, we kunnen er uren over bezig zijn. Mama heeft het meer voor The Beatles. Dat is altijd stof voor conflicten bij ons thuis (lacht).

“Ik ben oprecht blij dat ze me hun muziek hebben meegegeven. In de teksten van Bob Dylan zit zoveel gevoel en passie. En daar dan zijn stem bij... Dat vind ik niet in de popmuziek van vandaag.”

Heb je nog andere hobby’s?

Van den Eynde: “Ik volg klassiek ballet, al staat dat de laatste tijd op een lager pitje, omdat ik te veel werk heb voor school, en nu natuurlijk door de coronacrisis. Maar ik doe het wel graag: ik geniet van de muziek en de bewegingen, en het is goed voor mijn houding.”

Je vader is in zijn vrije tijd piloot. Ben je al eens met hem meegevlogen?

Van den Eynde: “Ja, dat doe ik geregeld. De eerste keer was ik enorm bang, maar nu ben ik blij als ik mee mag. ‘En later gaan we eens zweefvliegen’, zegt hij, maar dat weet ik nog niet. Ik word nogal snel misselijk, ik weet niet of dat zo’n goed idee is.”

TEGEN JONGENS PLAKKEN

Hoop je dat de scholen na de paasvakantie weer opengaan of mag deze lockdown nog even blijven duren?

Van den Eynde: “Toen ze zeiden dat de scholen dichtgingen, dacht iedereen natuurlijk: yes! Ik ook. Ik merk dat ik minder stress heb. Maar het blijft niet leuk. Van mij mogen ze wel weer opengaan.”

Je zit in het vijfde middelbaar. Welke richting volg je?

Van den Eynde: “Humane wetenschappen.”

Al een idee wat je daarna wilt studeren?

Van den Eynde: “Dat vind ik héél moeilijk. Er is zoveel keuze. Ik weet wel wat ik níét wil: een job waarvoor je met kinderen moet werken. Ik wil ook zelf geen kinderen. Maar wat dan wel? Misschien iets in de filmbranche, maar eerst moet ik een goed diploma halen, voor ik me op een droom fixeer.

“Net vóór de lockdown kregen we op school een lessenreeks over filosofie, en die vond ik enorm interessant. We kregen onder andere een fragment van Luc De Vos te zien. Wat een man. Zijn visie over het geloof, bijvoorbeeld, vind ik fantastisch. Hij zegt: ‘Ik weet wel dat het bijna onmogelijk is, maar toch: ergens in mijn hersenen heb ik een deeltje dat droomt van iets wat geen realiteit is.’ Dat dromen noemt hij dan geloven.”

Ben jij gelovig?

Van den Eynde: “Ik geloof niet in een God die over ons waakt, maar ik denk er wel graag over na. En als je dat nadenken of dat dromen geloven noemt, zoals Luc De Vos zegt, ja, dan ben ik wel gelovig.

“Er is een verschil tussen religie en godsdienst, ik denk dat veel mensen daar een fout maken. Religie is spiritueel. Godsdienst is gebaseerd op één God. Dat is iets helemaal anders.”

Waarom wil je geen kinderen?

Van den Eynde: “We zijn al met genoeg op de aardbol. Kijk naar het klimaat: dat lijdt zwaar door de overbevolking. Je kunt zelf een steentje bijdragen door geen kinderen te krijgen. Mijn oma zegt dat het nog wel zal veranderen als ik de juiste man tegenkom, maar dat geloof ik niet.”

Met je oma lijk je een goeie band te hebben.

Van den Eynde: “Ja. Vokke Winkel, mijn opa langs papa’s kant, is in september gestorven, ze is de enige echte grootouder die ik nog heb. Ik heb wel nog een stiefopa, de partner van oma. Ook een heel fijne mens.

“Oma is niet zoals andere oma’s: ze is zó’n interessante vrouw. Ze is dichteres en schrijft prachtige poëzie – zoek haar maar eens op: Katelijne van der Hallen. Ze is bovendien de beste link naar mijn opa die uit het leven is gestapt. Mama kan natuurlijk ook over hem vertellen, maar oma heeft nog dichter bij hem gestaan.”

Hoe oud is ze?

Van den Eynde: “Oei, daar vraag je me wat. 77, zoiets?”

Maak je je in coronatijden zorgen om haar gezondheid?

Van den Eynde: “Ze woont nu samen met mijn stiefopa in een rustig dorpje in Duitsland, met een ziekenhuis in de buurt. Ik denk dat ze daar veilig zijn. Ik mis haar wel, maar we bellen vaak.”

Laten we het nog even over de liefde hebben. Op dat vlak heb jij een mooi voorbeeld: je ouders zijn al 23 jaar samen.

Van den Eynde: “Ik vind hen écht een voorbeeld. Ze zijn geliefden maar ook beste vrienden, en ze geven elkaar veel vrijheid. Ik ben blij dat ze zo gelukkig zijn, ik kan me inbeelden dat het enorm verdriet doet als je ouders uit elkaar gaan.”

Geloof je in de eeuwige liefde?

Van den Eynde: “Ja, eigenlijk wel. Mama en papa bewijzen toch dat het kan?”

Je mama vertelde in Humo dat zij jouw papa heeft versierd, en niet andersom. Zou jij...

Van den Eynde (onderbreekt): “Echt? Dat wist ik niet!”

Ze kwamen elkaar tegen op de luchthaven van Deurne en zij heeft hem een drankje aangeboden. Waarop hij haar uitnodigde om mee te gaan vliegen. En van het ene kwam het andere.

Van den Eynde: “Dat van de luchthaven hadden ze me verteld, maar niet dat mama was begonnen (lacht).”

Durf jij het initiatief te nemen als je een jongen leuk vindt?

Van den Eynde: “Later misschien, als ik wat ouder ben en het een jongen is die ik echt leuk vind. Op een vriendschappelijke manier dan wel, ik zou niet tegen hem gaan plakken. Maar een drankje aanbieden, ja, dat zou ik wel durven, denk ik.”

Wat vind je aantrekkelijk in een man?

Van den Eynde: “Ik val op oudere jongens: die zijn volwassener en wijzer. Ook humor is heel belangrijk. Je moet dezelfde soort humor hebben en met elkaar kunnen lachen. Waar ik niet tegen kan, is een groot ego. Een jongen moet onbewust mooi zijn. Iets hebben zonder het zelf te beseffen.”

Ze zeggen dat vrouwen vallen op mannen die op hun vader lijken. Dat lijkt in jouw geval wel te kloppen.

Van den Eynde: “Hé, ja, nu je het zegt. Eigenlijk wel.”

Heb je een vriend?

Van den Eynde: “Nee, daar heb ik nog geen behoefte aan. Ik ben 16, ik wil ontdekken wat ik fijn vind en wat niet, en waarin ik geïnteresseerd ben en waarin niet. Dat lukt niet als er iemand is met wie ik de hele tijd moet afspreken.”

Wat zou jij belangrijk vinden in een relatie?

Van den Eynde: “Vrijheid. Ik zou gek worden van zo’n plakrelatie: ‘Ik wil je elk weekend zien, anders word ik boos.’ Het hoeft voor mij ook niet te snel te gaan. Jongeren rond me hebben meteen heel volwassen relaties. Ik denk dan: je bent jong, je moet nog kunnen verlangen naar elkaar, er moet nog tederheid in de relatie zitten.

“Ik weet niet of ik hier in Lier een jongen ga vinden. Ik wil niet in het traditionele spoor lopen. In je dorp blijven, een man vinden, trouwen en kindjes krijgen: dat is echt níéts voor mij.”

Zou je ooit meedoen aan programma’s zoals Temptation Island of Blind getrouwd?

Van den Eynde: “Néé. Het is, als ik eerlijk ben, wel een guilty pleasure van me. Maar deelnemen? Nooit. Ik begrijp ook niet waarom iemand dat zou wíllen doen.”

Vermoedelijk om bekend te worden.

Van den Eynde: “Ook dat snap ik niet. Waarom zou je per se bekend willen worden? Ja, mijn papa kan met veel interessante mensen praten en dat moet fijn zijn. Maar mij lijkt het toch vooral vermoeiend om overal herkend te worden.”

Word je er vaak op aangesproken dat je zo’n bekende papa hebt?

Van den Eynde: “Als ik in een nieuwe groep kom, gebeurt het weleens dat iemand zegt: ‘Dat is de dochter van.’ Dan denk ik: néé, niet doen. Ik wil zelf vrienden kunnen maken en mijn eigen leven leiden. Hoe trots ik ook ben op hem, ik heb niet altijd zin om over zijn werk te praten.”

Violet Braeckman, de jonge actrice die naast je papa in GR5 speelt, zei: ‘Emancipatie is hét thema van mijn generatie.’ Ze is maar enkele jaren ouder dan jij, herken je wat ze zegt?

Van den Eynde: “Absoluut. Zeker als je het ruim bekijkt. Emancipatie gaat over vrouwen, denk aan al die #MeToo-verhalen die nu naar boven komen. Maar het gaat net zo goed over jongeren, die zeggen: ‘Hé, ik ben hier ook.’ Kijk naar hun inzet voor het klimaat. Die vind ik fantastisch. Daarom ben ik ook zo trots op onze generatie.

“Emancipatie leunt natuurlijk dicht bij feminisme aan. Dat woord heeft voor sommigen een negatieve bijklank, maar ik denk dat die mensen het verkeerd begrijpen. Het is niet zo dat vrouwen méér willen verdienen dan mannen, ze willen wel evenveel verdienen. En zelfs daar gaat het eigenlijk niet om. Het gaat erom wie het bést is in de job, en díé moet het meest verdienen. Of het nu een man of een vrouw is.”

Dat klinkt alsof je er al vaker over hebt nagedacht.

Van den Eynde: “Ik denk graag en vaak over dingen na. Misschien moet ik toch maar filosofie studeren (lachje).”

Volg je de actualiteit?

Van den Eynde: “Op dit moment wat minder. Het gaat alleen maar over corona, en soms heb ik daar even genoeg van.”

Er is dit jaar nog niet veel goed nieuws geweest: het geruzie in de politiek, de bosbranden in Australië... Lig je daar wakker van?

Van den Eynde: “Het houdt me wel bezig. Neem nu die bosbranden. Je zou denken dat ze ver weg zijn en dat wij ons dat niet hoeven aan te trekken. Maar als je het journaal ziet, besef je: het heeft een impact op de héle wereld.

“Ik probeer er de positieve dingen uit te pikken. Kijk naar corona: het klimaat is al aan het verbeteren. In Venetië is het water blijkbaar zuiverder, en de luchtkwaliteit gaat er overal op vooruit. Dat maakt me wel weer blij.”

Sommige mensen zien in corona een kans om het hierna beter te doen.

Van den Eynde: “Ik ook. We wáren slecht bezig: overconsumptie, het kapitalisme, het economische belang dat alles overheerste. Dat is niet goed voor de natuur of voor de mens: van het klimaat weten we intussen allemaal dat het er slecht mee gesteld is, en hoeveel mensen lijden er niet aan psychische problemen of een burn-out? Ik onderschat corona niet: het aantal overlijdens is afschuwelijk, en het blijft maar stijgen. Maar ik denk dat het ons iets kan leren, en dat het ons moet lukken om hier beter uit te komen. Dan pas zouden we echt goed bezig zijn.”

© Humo