Het punt is bereikt waarop de lockdown ook het kijkmateriaal begint te beïnvloeden

Google Meet, Zoom, Praatbox, welke naam ze er ook aan geven, ik heb het er mee gehad. De korrelige pixels van je gesprekspartners, de geforceerde praatjes, de illusie van sociaal contact, ieders onbedwingbare neiging om door elkaar te praten, waardoor wat voor een gesprek moet doorgaan verzandt in een brij van onverstaanbare klanken – het zit me tot hier.

U merkt het, de gevolgen van de lockdown beginnen me parten te spelen. Het tijdperk vóór 18 maart lijkt een verre herinnering. Deze week bekeek ik Before Sunrise, een film uit 1995, en het leek een trip down memory lane. Weet je nog, dat verre verleden waarin je op de trein een praatje sloeg met een vreemde? Die hemelse tijd, waarin je nadien met die vreemde op café kon gaan? Zelfs lichamelijk contact met iemand die je nauwelijks twee uur kende was toen mogelijk! Mannekes toch, dat waren nog eens tijden.

We hebben inmiddels het punt bereikt waarop de gevolgen van de lockdown ook het kijkmateriaal begint te beïnvloeden. En dan heb ik het niet over het feit dat ouwe getrouwe soaps als Thuis en Familie deze week hun voorlopig laatste aflevering hebben bereikt – mocht ik daarover niet in de krant hebben gelezen, ik had het niet eens gemerkt.

Nee, ik heb het over het materiaal dat Netflix me tegenwoordig opdringt. Aan het begin van de lockdown was dat Tiger King, het bizarre en overspelige huwelijk tussen een freakshow en een kettingbotsing. Ik was helemaal mee, ondanks alle ethische bezwaren: het kon me zeven afleveringen lang geen fuck schelen dat een documentaire over dierenwelzijn vergleed in een schaamteloos sensationele cocktail van grote katten, polygame rednecks en een enerverende crazy cat woman, gekruid met bizarre folkliedjes en een amalgaam van bizarre randfiguren. Tiger King was entertainend, en het was zo goed gemaakt dat ik met plezier over alle morele bezwaren heen zapte.

En dan splitst Netftlix je nog een extra aflevering in de maag. Een aflevering die gemaakt is in coronatijden, en dat was een hemeltergend slecht idee. Kort samengevat komt het hierop neer: Joel McHale, een comedian die zichzelf merkelijk grappiger vindt dan ik, interviewt een aantal figuren uit de serie en polst hen naar hoe ze omgaan met hun plotse roem en wat ze überhaupt denken over de serie. In een krampachtige poging om joviaal te zijn, probeert McHale vriendjes te worden met zijn interviewees en hen een leuke quote te ontlokken. Geen van beide lukt.

Dat is grotendeels de schuld van McHale, wiens gescripte vragen zo hemeltergend zijn dat ik me een beetje schaam in zijn plaats. Maar het is ook de schuld van Skype of FaceTime of videocall, of hoe je het ook wil noemen. Want ook de nieuwste episode van Tiger King is geforceerd, onverstaanbaar en niet meer dan een illusie van the real deal.

Tiger King is te bekijken op Netflix.