Een verzwaringsdeken, de zee en speuren naar een tweelingsbroer in de spiegel: zo overbrugt u fysieke afstand
Hoe ervaart u de fysieke scheiding van uw vrienden en familie? Weegt het gebrek aan nabijheid en knuffels ook bij u? Hoe gaat u met dit gemis om? Deze vragen legden we in een oproep aan u voor. Uit uw massale reacties selecteerden wij deze getuigenissen in woord en beeld.
Wanneer mogen we weer op bezoek bij vrienden en familie? Het blijft koffiedik kijken. De Veiligheidsraad stipt 18 mei als mogelijke datum aan, maar het is op dit moment nog lang niet zeker dat het die dag ook echt zo ver zal zijn. Dit broze perspectief valt veel mensen zwaar, zelfs al bestaan vandaag tal van moderne communicatiemiddelen. Hieronder getuigen vijf Vlamingen over hoe zij hiermee omgaan.
Dario: "Als ik in de spiegel kijk, zie ik flarden van mijn tweelingbroer"
Dario Zicari is 33 en woont samen met zijn vriend in Tienen. “Hoe ga ik om met het gemis aan fysiek contact? Die vraag kan ik op 2 manieren beantwoorden”, zegt hij. “Enerzijds ben ik nog aan het werk als coördinator begeleid wonen in Tienen en als oplossingsgericht pedagoog en psychotherapeut. Hierdoor heb ik nog veel menselijke contacten, face to face. Daarbij heb ik het gevoel dat ik iets kan doen voor mensen en dat doet deugd."
"Anderzijds, op vlak van privéleven, begint het de laatste twee weken moeilijker te worden. Al probeer ik een houding van aanvaarding aan te nemen, toen ik gisteren met mijn moeder belde, met wie ik een heel fijne band heb, dan is dat gesprek heel fijn, maar eens het is afgerond, is het gemis extra groot. Telefonisch contact voel ik niet volledig als echt aan. Mijn broers mis ik ook. We zijn met 3 jongens thuis en het is altijd veel hilariteit als we samen zijn. Ik heb een magere troost: als ik in mijn badkamer in de spiegel kijk, zie ik flarden van mijn tweelingbroer. Soms is dat frustrerend, maar het troost."
Bekijk hieronder de videoboodschap van Dario (en lees voort onder de video):
Rietje: "De natuur geeft me een enorme troost"
Aan de andere kant van het land in De Haan woont Rietje Vanhaecke, een vrouw van 80. De zee noemt ze haar redding, in een telefoongesprek met VRT NWS. “Ik woon op een kilometer van het strand en ga twee keer per dag naar de zee, een keer te voet en een keer met de fiets. Het geeft me motivatie om buiten te komen. De natuur geeft me een enorme troost.”
“Ik heb altijd lesgegeven en sinds mijn pensioen geef ik op vrijwillige basis les aan senioren. Dat kan nu niet meer. Ook mijn kinderen en kleinkinderen moet ik missen. Ik heb het daar emotioneel erg lastig mee, hen niet kunnen vastpakken.”
“Ik probeer gezond te leven en te eten. Ik vind troost in literatuur en in poëzie. Ik schrijf ook zelf gedichten. Daarnaast luister ik veel naar muziek. Ik hou enorm van radio Klara. Voor mijn 80e verjaardag kreeg ik een mooie muziekinstallatie dus alles klinkt nu bijzonder mooi.”
Schrijven is een vorm van therapie.
Rietje is ook een verwoed correspondent. “Ik heb een heel druk mailverkeer met vrienden en familie. Sommige mensen tekenen of schilderen, ik schrijf. Dat is op zich een vorm van therapie.”
“Ik heb al 2 keer kanker gehad, ik heb een zoon moeten afgeven en ik heb een paar harde klappen gekregen in het leven. Toch valt deze coronacrisis mij bijzonder zwaar. Fysieke nabijheid, daar heeft een mens echt nood aan.”
Lees voort onder de foto van Rietje:
Marilyn: "Alsof iemand zijn arm om je heen legt"
Marilyn Michels (36) uit Gent is docent Engels aan de Arteveldehogeschool en heeft een concrete tip voor wie haar of zijn partner in bed moet missen. "Net als iedereen ben ik op een strikt en onverwacht emotioneel dieet gezet", zegt ze. "Dat leidt tot heel wat huidhonger. Daarom neem ik jullie mee naar mijn slaapkamer, maar het is niet wat je denkt."
Het vervangt mijn lief niet, maar het helpt een beetje.
"Ik heb een tip voor wie net als ik in een LAT-relatie zit: een verzwaringsdeken. Dat is een deken gevuld met zand of silicakorrels. Je kan het gewicht kiezen. Dat gaat van 6 kilo tot 12 of zelfs 15 kilo. Als je het 's nachts op je legt, heb je een beetje het gevoel alsof iemand zijn arm om je heen legt. Als je dat aanvult met een berg kussens, dan creëer je een beetje de illusie dat je niet alleen bent. Het vervangt mijn lief niet, verre van, maar het helpt een beetje."
Bekijk hieronder de videoboodschap van Marilyn (en lees voort onder de video):
Ulrika: "Ik heb het één week helemaal alleen volgehouden"
Even verderop in Sint-Amandsberg moest Ulrika Buyle (54) haar kapsalon gedwongen sluiten door de coronacrisis. Van de ene op de andere dag moest ze de gezellige drukte van haar klanten missen. "Ik heb het één week helemaal alleen volgehouden", zegt ze. "Sindsdien ben ik opnieuw af en toe bij mijn ouders op bezoek gegaan. Ze zijn 82 en 87. Dat gebeurt bij hen thuis, maar wel op een veilige afstand. Ik ga ook soms babysitten op mijn kleindochter van 1,5."
"Een kus of een knuffel aan je kleinkind of je hond geven, is wel leuk, maar het vervangt niet de intimiteit die je met je partner hebt. Ik heb een prille LAT-relatie met een man die niet in de buurt woont en in Nederland werkt. We zien elkaar niet fysiek, maar enkel virtueel. Dat is wel leuk, maar het vervangt niet de fysieke liefde die je van je partner krijgt."
Bekijk hieronder de videoboodschap van Ulrika (en lees voort onder de video):
Floris: "Het is kut, niet meer en niet minder"
"Het is kut, niet meer en niet minder. Als single is het helemaal klote." Floris David (27) uit Veurne windt er in zijn reactie op onze oproep geen doekjes om. "Die lockdown begint door te wegen", voegt hij er in een videoboodschap aan toe. "Ik ben vrijgezel en woon alleen op een appartementje. Al je sociale contacten vallen weg."
Als single is het helemaal klote
"Alle winkels gaan weer open om de economie op gang te krijgen. Dat is natuurlijk belangrijk, maar waarom is het niet mogelijk om met 2 of 3 vrienden bij iemand thuis af te spreken om even bij te praten en samen iets te drinken? Alles wat je normaal op café zou doen. Het is vooral frustrerend dat er geen perspectief is op wanneer alles weer mogelijk zal zijn."
Bekijk hieronder de videoboodschap van Floris (en lees voort onder de video):
Karen: "Uitzonderingen maken voor bepaalde groepen, is geen goed idee"
Sociaal psycholoog Karen Phalet toont begrip voor deze en andere frustraties, maar begrijpt tegelijk dat de Veiligheidsraad nog niet meteen alle deuren richting fysiek contact opengooit. "Vanuit de logica dat fysieke afstand bewaren belangrijk blijft, is het logisch dat het economische leven sneller kan hernemen", zegt ze.
Tegelijk erkent ze dat de maatregelen niet voor iedereen even zwaar om te dragen zijn. "Van singles wordt meer gevraagd, maar even goed van mensen die met veel anderen in een kleine ruimte samenleven. Het is belangrijk om die ongelijkheid te benoemen en dat zulke mensen zich in de besluitvorming gerepresenteerd voelen."
Als sommige mensen een norm niet moeten volgen, dan hol je die uit.
"Uitzonderingen maken voor singles of andere groepen, is geen goed idee. Als sommige mensen een norm niet moeten volgen, dan hol je die uit. Het is net belangrijk dat we met z'n allen de regels naleven om ze kans op slagen te geven."
Ook de visie van sociaal psycholoog Frank Van Overwalle is genuanceerd. "We zijn een sociaal beest dus we moeten elkaar zien, maar sociaal contact brengt geen geld op en de economie wel", zegt hij. "Die economie kreunt, dus is het ergens logisch dat de Veiligheidsraad daaraan voorrang geeft."
Toch waarschuwt hij voor isolatie die te lang duurt. "Dat is niet goed voor een mens. Op vlak van gezondheid kan dat grote gevolgen hebben. Bejaarde mensen met een klein sociaal netwerk sterven bijvoorbeeld eerder dan bejaarde mensen met een groot sociaal netwerk."