‘Twee tinten grijs’ op Eén is toch vooral… grijs

Je zal maar 65-plusser zijn. Als je al geen corona hebt, word je toch als een gigantisch risico beschouwd dat best zo lang mogelijk in quarantaine blijft. Kinderen of kleinkinderen zien? Misschien in 2021. Sociale activiteiten? Ach, je kan in je relaxzetel toch ook gewoon naar Thuis kijken of een kruiswoordraadsel invullen.

De angst klemt Pascal Braeckman (57) en Jan Van Eycken (65) dezer dagen wellicht nog meer om het hart. Beide heren hebben al langer een heilige schrik voor het zwarte gat dat opdoemt eens je de 65 voorbij bent en officieel als gepensioneerde geregistreerd staat. Nu dat verdomde coronavirus er nog bij is gekomen, zien ze wellicht helemaal geen toekomst meer.

Even tussendoor: je kent Jan Van Eycken niet? Geen paniek. Dat is volstrekt normaal. De man is gitarist en componist bij De Kreuners en volgens Walter Grootaers een vrouwenmagneet. En dus ook een vriend van Pascal Braeckman, de immer sympathieke geluidsman die altijd komt als Tom Waes hem roept.

Maar dat zwarte gat dus. Hoe vermijd je dat? Om het antwoord op die aartsmoeilijke vraag te vinden, trokken beide heren al in precoronatijden naar een psychologe, de rocksterren van deze tijd die te pas en te onpas worden opgevoerd. Zij zal Braeckman en Van Eycken begeleiden in hun zoektocht naar een zinvol leven. Haar eerste opdracht: vrijwilligerswerk. Niet in een rustoord in Zichen-Zussen-Bolder of een voedselbank in Brussel. Nee, ze trokken mee op bedevaart naar Lourdes om de zieke mensen te helpen. Een nobele daad, laat daar geen twijfel over bestaan.

Een misje hier, een schrijnend verhaal daar, mooie en hoopvolle mensen overal en af en toe een wonderbaarlijke genezing. Met de twee sympathieke pees in de hoofdrol. Wie kan daar nu iets op tegen hebben? Weinigen, wellicht, en Maria van Lourdes al zeker niet. Maar moet je er daarom een programma van maken? Twee tinten grijs is toch vooral… grijs. Een cynicus met een slecht karakter zou zeggen dat het televisie is op het ritme van 65-plussers, gelukkig zijn we zo niet. We houden het liever op te voorspelbaar, te braaf, te geforceerd. En dan hebben we het nog niet over dat afgrijselijke tussentaaltje. Maria zou wellicht stante pede weggevlucht zijn als iemand haar zo aansprak toen ze in Lourdes verscheen. 

In het wielrennen zie je het ook vaak: superknechten die, na jaren knap werk in de schaduw van de kopman,  opeens denken dat ze een prima kopman zouden zijn. Om ze daarna zelden of nooit meer vooraan in het peloton te zien. Twee tinten grijs is van hetzelfde laken een pak. Er is niets mis met een goede superknecht te zijn. 

Twee tinten grijs, elke dinsdag om 20.20 uur op Eén