“Nu biefstuk-friet. En voor de kippen zorgen. We hebben er al dertien, en er zijn nét nu vier broertjes en zusjes bijgekomen.”

Donderdagochtend kon de Truiense CD&V-burgemeester Veerle Heeren (55) haar Dimitri (45) eindelijk weer vastpakken. Onder luid applaus van zijn vrienden mocht hij het Sint-Trudoziekenhuis verlaten, zonder corona. “Ik had een vertrek in stilte gepland. Er is al veel over me te doen geweest. Er zijn mensen die minder geluk hebben”, zegt hij. “Maar het deed natuurlijk deugd. In het ziekenhuis heb je wel Whatsapp en Facetime, maar het kan het directe contact toch niet vervangen.”

47 dagen eerder, op zondagavond 15 maart, stond hij er ook. Met ‘ocharme 39 graden’. “Ik was al een paar dagen ziekjes, maar niet erg, alleen wat koortsachtig. Een griepje, dacht ik. Op die vrijdag, toen de lockdown van start ging, hoorde ik van een feestje links en rechts en dacht ik nog: ‘mensen, gebruik toch uw verstand.’ Zelfs toen legde ik voor mezelf nog niet de link met corona.” Maar de koorts bleef stijgen. Dus ging hij toch aankloppen bij de spoed. “Onder lichte dwang van Veerle. Ik vond dat je voor koorts niet naar spoed moest gaan. Het was ook al redelijk laat. Ze luisterden naar mijn longen en hoorden wat gekraak. Er werd een foto genomen waarop wat dingen te zien waren, maar ze konden niet zeggen wat. Ik moest in het ziekenhuis blijven en alles meegeven naar huis. Alleen mijn gsm en een oplader mocht ik houden.”

Gevarentekens

Veerle Heeren Burgemeester Sint-Truiden “Een dag van emotionele ontlading. Het klinkt banaal, maar ik ben zo blij dat hij er is, dat hij leeft. Heel erg dankbaar ook, aan iedereen uit het ziekenhuis. Nu kunnen we samen aan de weg vooruit timmeren”

Daarna werd hij door dubbele deur vol gevarentekens gebracht, naar “verplegers ingepakt als marsmannetjes”, de diagnose van corona en veel Dafalgan. Tot alleen een kunstmatige coma nog hielp. “Na de beademing heb ik nog één dag wakker gelegen, toen ging het licht uit. Die zeventien dagen zijn uit mijn geheugen weggeknipt. Het was een helse tocht, maar de verzorging was top. Niets was te veel, hoe zwaar het ook was, in die pakken. Respect.”

Na een tijdje begon alles stilletjesaan weer te beteren. En kon er een ontslagdatum worden vastgelegd. “Toen we elkaar terugzagen, hebben we eigenlijk niks gezegd”, zegt Veerle. “Gewoon geweend. In de gang van het ziekenhuis. Een dag van emotionele ontlading. Het klinkt banaal, maar ik ben zo blij dat hij er is, dat hij leeft. Heel erg dankbaar ook, aan iedereen uit het ziekenhuis. Nu kunnen we samen aan de weg vooruit timmeren.”

Tussen de buien door

Want er wacht Dimitri nog een revalidatie. “Door op een gegeven ogenblik fout te liggen, is een zenuw in mijn rechtervoet gekneld geraakt. Het kan zes maanden tot een jaar duren voor die zenuwpijn weg is. Maar alles komt dus wel goed, met kiné. Ik ben vooral enorm blij dat ik er nog ben. En tegelijk zijn er mensen die in het ziekenhuis belanden en na zes dagen terug naar huis mogen. Waarom heb ik dat hele parcours afgelegd? Ik denk dat ik iets te lang gewacht heb. Ik ben ook wel wat bang geworden. Want ik weet nu ook weer hoe blij ik mag zijn dat ik leef.”

Dus genieten ze samen zo groot mogelijk van de kleine dingen. “Ik heb hem de dag voordien gevraagd wat hij graag wilde eten”, zegt Veerle. “Die hele, hele kleine dingen. Op 1 mei heb ik ’s ochtends het schepencollege gehouden, en in de namiddag hebben we in de tuin gezeten, tussen de buien door. Het leven blijft voortgaan, maar als het in je privéleven allemaal een beetje meezit, gaat dat makkelijker. Tot nu was er het dubbele van overdag doorgaan op adrenaline en ’s avonds piekeren of hij het ging halen. Dus ik heb maar één woord: we zijn zo dankbaar.”