Jarige Jan Mulder (75) gaat voor het eeuwige leven: “Dat Kompany een doel voor ogen heeft, houdt me op de been”

“Dat zeggen ze me nu al dertig jaar, dat ik veel op tv kom. ‘Ach ja,’ zeg ik dan altijd, ‘de nieuwslezer ook.’”

“Ik geef toe dat ik altijd een publieksspeler ben geweest. Ik had in Winschoten kunnen blijven voetballen en vrede hebben met één vrouw in het publiek: mijn moeder. Maar daar was geen denken aan. Ik vind dat je voor minstens 60.000 man moet voetballen. Om die roes is het me te doen.”

“Ach, ik word elke dag verliefder. En toch gaat van mij het gerucht dat ik doe wat ik wil, dat ik maar wat aanrotzooi. Ik voed dat aan, ja. Voor de gein, natuurlijk. Het ontkennen maakt het nog wilder. Dat iedereen nu denkt dat het waar is, kan me niks schelen. Waarheid en onwaarheid kruisen mekaar.”

“Ach, ‘t ziet er toch niet uit? Die bril, die diepe groeven in m’n wangen. Net een doorploegde Groningse akker. Maar weet je wat wél waar is? Dames vinden me een gezellige, aangename man. Iemand om mee te praten. Al ben ik zelf ook niet blind. In de VRT-studio zat een geweldig knappe Colombiaanse te supporteren voor haar land. Wat een leukerd! Dáár had ik nog eens een huwelijkscrisis voor overgehad. Maar mijn Johanna zegt dan gewoon: ‘Ja hoor, Jan. Doe maar!’ Dan is er geen bal meer aan, aan dat overspel. Het is ook immens treurig dat jonge meisjes achter me aanrennen omdat ik de ster van het scherm ben en dat ze al hun interesse verliezen als ze horen dat ik 69 ben.”

“’t Is aan Johan Cruijff te danken dat ik nog leef. Ik was alleen thuis in Groningen op de dag dat hij stierf, en ik werd gebeld door de mensen van ‘De Wereld Draait Door’: of ik er in het programma iets over wilde komen zeggen. In Groningen zou het behoorlijk lang hebben geduurd voordat de ziekenwagen ter plaatse was geweest, maar daar in Amsterdam lag ik in geen tijd in het ziekenhuis. Dus dankjewel Cruijffie. Ach, ik doe er nou wel lacherig over, maar eigenlijk denk ik nog best vaak aan Johan.”

“ik ben vooral een liefhebber. Marc Degryse is veel meer een analist dan ik. Ik ervaar geen grote emoties bij het voetbal, wel vooraf, als ik bijvoorbeeld naar een wedstrijd van West Ham United kijk. Dat clublied! ‘I’m forever blowing bubbles’! Ik krijg er tranen van in de ogen.”

“Luke Shaw, een niet zo goeie linksback van Manchester United kreeg een contract aangeboden van 40 miljoen euro voor vijf jaar. Een buitensporig bedrag voor die man. Zei ik ‘een niet zo goeie linksback’? Ik bedoelde: hij kan er niks van. Ik zie nu spelers tientallen miljoenen verdienen die in het Anderlecht waarvan ik deel heb uitgemaakt, niet hadden mogen meespelen. Ik ben geen enge socialist, maar toch zou ik die ziekelijke bedragen aan banden willen leggen, ook in andere sporten: Roger Federer die een contract met een Japans kledingmerk tekent en daar 258 miljoen euro voor vangt. Ziekelijk.”

“Ik kan niet tegen slechtheid. Eén keertje je vrouw bedriegen, dat mag wel – je bent een mens van vlees en bloed – maar de kluit systematisch belazeren: neen, niet doen. Vooral niet als je door die kluit bent aangesteld om ze te vertegenwoordigen. Ik ben voor rechtvaardigheid, tot de laatste snik.”

“Ik vind Messi beter dan Maradona, kun je nagaan. Bij Messi vergeleken is Ronaldo een… honkballer. Er ontbreekt nog net een knuppel aan. Bij Ronaldo lijkt het kunstje aangeleerd. Bij Messi niet. Messi is puur natuur. Ronaldo’s benenstand heeft al iets onvoetbalachtigs. Hier spreekt de eeuwenoude Jan Mulder, een echte veteraan uit de voetbalschool van de jaren 50. Gek genoeg was ik zelf meer een haantje-de-voorste zoals Ronaldo, vroeger. Messi is íédere cent van z’n vele miljoenen waard. Hij is wat ze van Garrincha zegden: ‘De vreugde van het volk.’ Garrincha: béter dan Pelé.”

“Ik hou van techniek. Hazard is mijn man. Daar kijk ik nog graag naar. Maar het spel zelf kan mij nog nauwelijks bekoren. Véél te ruw. En er gaat véél te veel geld in om. Véél te defensief. En zo ernstig: er kan geen lachje meer af. Die verbittering van de supporters, om een ingooi, zelfs. De gal stroomt door het stadion. Alle armen naar omhoog. Níéts kan men meer verdragen van elkaar. Dat maakt mij... afkerig van het moderne voetbal.”

“Ik vind het een groot onrecht. Ik heb niet gevráágd om geboren te worden, en dan zou ik straks ineens dood moeten? Sorry, daar leg ik mij niet bij neer. Ik ga voor het eeuwige leven. Ik volg de medische ontwikkelingen op de voet. Organen die vernieuwd worden, het kán. Zou ‘t niet geweldig zijn? Na pakweg zeshonderd jaar uiteindelijk zelf zeggen dat het genoeg is geweest en uit het leven stappen? Niets of niemand moet die beslissing in mijn plaats nemen. Hoogst onbetamelijk is dat.”

“Ik blijf trots op deze club. Ik ken cafébazen naast het stadion - het verdriet golft er doorheen de Avenue Théo Verbeeck. Als ik kritiek uit, is dat uit pure liefde. Ik hou van Anderlecht. Toch blijf ik erbij: trainer-speler, het is een onding. Dat kan misschien bij Steenokkerzeel. Maar niet bij Anderlecht. Nee, die Kompany heeft een beeldschoon plan in zijn hoofd over hoe dat spel van Anderlecht moet worden. Het proces heet dat nu dan nog, maar het is een sprookjesachtig jongens­idee: mijn oude club ga ik nu eens slijpen als een diamant. Met mooi spel, met de jeugd, een heel zuiver idee. Dat hij dat doel voor ogen heeft, dat houdt me nog op de been. Alleen, ik weet niet of dat kan bij een club als Anderlecht. Dat publiek smacht naar een titel. Supporters willen mooi voetbal, maar ze willen vooral winnen.”

“Kompany beheerst zich natuurlijk. Ik vind het ook overdreven, die boetedoening van die spelers ten aan­zien van de supporters. Zitten ze daar op de grond en laten alle hoon over zich heen gaan. Dat hoeft allemaal niet. Ga de kleedkamer in, gooi je schoen daar in een hoek of zo. Maar Kompany, die heeft een geduld als een olifant. Dat bewonder ik wel.”

“Coucke is álles, behalve een ceremoniële vorst. Hij zou zelfs de tactiek willen bepalen in de kleedkamer als het zou mogen. Hij wil in het leven staan. Niet als een soort koning boven de partijen - Coucke ís de partij; hij is eigenaar-president. Het is weer zo’n halve beslissing die zal vastlopen.”

“Vóór alles: als een Anderlecht-speler.”