‘Thuis’-acteur Peter Rouffaer (70) over de zware weg na corona: ‘Lang na de doodsangsten kwamen de huilbuien’

Peter Rouffaer, vooral bekend als dokter Geert uit Thuis, was nog geen paar dagen ontslagen uit het ziekenhuis toen hij ongecontroleerd moest huilen. "Emotionele uitbarstingen en frustraties", noemde hij het gisterenavond in Topdokters, in een gesprek met psychiater Joris Vandenberghe. Waarom wist hij niet. Maar het is niet omdat hij corona overwon, dat de ziekte geen diepe wonden sloeg. Verplaatst de acteur zich tijdens dit interview even, is hij buiten adem. Tussendoor klinken hoestbuien.

72 uur wakker

De weken die Rouffaer en zijn familie doormaakten, waren naar eigen zeggen dan ook de hel. Eind maart werd de acteur ziek, net zoals zijn vrouw. Op een week tijd ging hij van de eerste coronasymptomen - wat hoesten, een beetje ongemakkelijk - naar een opname op de intensieve zorgen van Gasthuisberg, waar hij twee weken bleef. Het werd zo erg dat zijn zuurstofsaturatie zakte naar 20%. 

"Toch moest ik niet geïntubeerd worden", vertelt hij. "Omdat het als 70-plusser niet vanzelfsprekend is om ook weer uit die intubatie te komen. Met zuurstofmaskers hebben ze het zolang mogelijk kunnen rekken." 

Een gevecht, want dat masker zorgde voor een beklemmend gevoel. "72 uur heb ik niet geslapen, omdat ik actief moest blijven ademen. Ik snakte naar adem, had het gevoel te stikken. Afschuwelijk en heel beangstigend. Ik heb gesmeekt om me in coma te brengen. Ik wilde dat masker afrukken, maar net dat masker zou me redden. De minuten kropen voorbij, ik deed niets anders dan naar de klok kijken. Mijn redding - naast mijn goede fysieke gezondheid - was dat ik al tien jaar met een toestel voor slaapapneu slaap. Dus ik kon ermee overweg. Ook zonder de verpleging had ik het nooit gered: zelfs wanneer ik het masker wegtrok en hen als het ware bij de strot nam, bleven ze daar onwaarschijnlijk kalm bij. Engelen zijn het." 

Maar eens thuis - uiteindelijk verbleef Rouffaer drie weken in het ziekenhuis - waren er dus die huilbuien. Niet omdat hij tijdens z'n opname bang was om te sterven. 

"Daar had ik geen tijd voor: ik was aan het vechten, samen met de verplegers. Toch dacht ik af en toe dat ik het niet zou volhouden. Ook toen ik naar de gewone afdeling verhuisde en plots weer koorts en hoestbuien kreeg, was het even schrikken. Weer thuis bij mijn vrouw besefte ik plots waar ik doorheen gegaan was. Blijkbaar kampen veel coronapatiënten met die angsten. De psychiater stond meteen voor me klaar en één gesprek was voldoende om me uit die put te halen. 15 jaar geleden maakte ik een zware depressie door en ik was bang dat ik zou hervallen. Maar hij stelde me gerust: een mens moet nu eenmaal eens goed huilen. Gewoon door te luisteren, kon ik die angsten loslaten."

Hulp geen taboe

Contact met andere patiënten heeft de acteur niet, maar wat hij dagelijks in de media hoort en ziet, is herkenbaar. "De schrik om erin te blijven, de schrik om te hervallen. Ook nu blijf ik nog heel voorzichtig, want een gewoon griepje zou me al kunnen vellen. Maar zouden die angsten nog opnieuw de kop opsteken, kan ik het plaatsen. Mijn echtgenote heeft een erger trauma opgelopen. Praten over mijn opname is moeilijk. Dan beleeft ze het opnieuw. Zij zat thuis en was ook ziek. Had ik het moeilijk, keek ik naar een foto van mijn pasgeboren neefje dat ik wilde zien opgroeien, of dacht ik aan mijn echtgenote. Ik zou ze niet in de steek laten. Maar voor haar, mijn familie en vrienden was het erger. Zij dachten dat ze mij gingen verliezen. Gelukkig is professionele hulp inschakelen voor ons geen taboe. En mijn band met mijn omgeving werd alleen maar sterker."

"Toch heb ik het gevoel dat mensen niet goed begrijpen wat de revalidatie na corona inhoudt", wil Rouffaer nog aanstippen. "Omdat ik thuis ben, denkt iedereen dat ik beter ben. Dat is niét zo. De periode na corona is heel zwaar. Soms mentaal, maar vooral fysiek. Het is een lange, trage revalidatie. Ik doe nu conditie- en krachtoefeningen bij de kinesist. Twee keer niets, maar voor mij een berg waar ik over moet. Ik moet vanaf nul herbeginnen, terwijl ik voordien een bijzonder goede conditie had. Ik trainde voor de jaarlijkse Refugee Walk in september, 40 kilometer. Dat wordt een verkorte variant. Wat ik eraan zal overhouden, weet ik niet. Maar ik voel me verbeteren. Mentaal sta ik sterk. En fysiek zal ik binnen drie maanden weer een beetje in orde zijn. Maar honderd procent? Da's pas voor volgend jaar.”