Op haar 16de won ze Roland Garros. Maar na messteek, depressie en eetstoornis werd Seles nooit meer de oude: “Ik had amper vrienden”

10 juni 1990. De 16-jarige Monica Seles staat in de finale van Roland Garros tegenover de almachtige Steffi Graf. Twee sets later zit de partij erop: 7-6, 6-4. Graf gaat zowaar onderuit. Seles wint en is zo de jongste eindlaureate ooit in Parijs. De geboorte van een superster.

“Zij was de grote favoriete, ik was het groentje”, vertelt Seles. “Het voelde alsof elk punt het verschil maakte. Een beetje zoals in die grote matchen tussen Nadal en Djokovic die je nu ziet. Ik was pas opgelucht toen het voorbij was. En niemand die me zou vragen: ‘Wanneer ga je doorbreken?’ Geweldig. Nadien heb ik enkele nachten goed geslapen.”

Wat volgde, was een periode van (bijna totale) dominantie. Zowel in 1991 als in 1992 zette Seles de Australian Open, Roland Garros én de US Open op haar palmares. En in 1993 schoot ze meteen raak op de Australian Open. Straffe statistiek: negen grandslamdeelnames, zeven (!) zeges. Maar enkele maanden later veranderde haar carrière voorgoed.

De overheersing van Seles zinde de fans van Graf niet. Jaloers op dat jonge meisje uit Joegoslavië. En op 30 april 1993 sloegen de stoppen door bij de Duitse ‘Graf-supporter’ Günter Parche. Die laatste zat die dag tussen het publiek op een tennistoernooi in Hamburg, waar Seles een kwartfinale afwerkte. Plots liep de man het terrein op en stak hij een mes in de schouder van Seles. Opschudding alom. De beste tennisster van dat moment moest lange tijd revalideren en wist uiteindelijk nog één grandslam in haar loopbaan te winnen: de Australian Open in 1996. Einde palmares.

“Maar zelf voor dat incident had ik het lastig”, blikt Seles, die inmiddels de Amerikaanse nationaliteit heeft, daar nu op terug. “Toen ik 16 was en op straat wandelde, hoorde ik elke keer dezelfde geluiden: ‘Dat is het meisje. Dat is ze’. Het gebeurde elk uur van de dag.” Slopend, constant ‘in the picture’.

“Het jaar nadien had ik dan weer amper vrienden. In de tenniswereld sprak niemand echt met elkaar. Het was ook moeilijk om buiten het tennis contact te houden. Er was geen internet, je had gewoon een hoteltelefoon. Op sociaal vlak had ik het echt moeilijk.”

“Ik was op dat moment nog aan het opgroeien. Mijn lichaam veranderde en ik had tieneremoties. Ik was rebels, gelukkig en depressief”, aldus Seles. “Mijn ouders deden hun best, maar ik weet hoe moeilijk het is als je niemand hebt om tegen te praten.” Seles had naast die sociale problemen veel last van stress. De druk op haar onervaren tienerschouders werd haar bij momenten te veel en dat resulteerde ook in jarenlange eetstoornissen, zo bekent ze. Bij momenten at ze amper iets en op andere dagen gaf ze toe aan vreetbuien laat op de avond. 

De huidige tienersensatie Cori ‘Coco’ Gauff gaf recent ook aan dat ze het bij momenten zeer moeilijk heeft met de verwachtingen en de druk die op haar schouders ligt. “Ik was heel blij toen Coco dat aangaf”, luidt het bij Seles. “Het is een heel belangrijk onderwerp. Maar de sfeer is tegenwoordig wel gezonder. Je staat er minder alleen voor. Ik had niet echt een entourage: gewoon mijn vader en een coach. Jonge speelsters hoeven dus niet te lijden in de stilte zoals ik deed. Ik heb zo lang een innerlijke strijd gehad. Sociale media maken het wel ingewikkelder voor jonge spelers, maar het is sowieso beter om nu kind te zijn.”

Lees ook: Kirsten Flipkens: “Ik heb ooit iets gehad met Rafael Nadal”