We voelen af en toe allemaal wel eens een coronakriebel passeren, zo dat momentje waarop je denkt: “Oei, heb ik het nu?”. Het is zoals luizen, als mensen er over praten, krijg je spontaan jeuk en ga je beginnen krabben aan je hoofd. Met dit virus is het meestal iets onbezonnen zoals niezen op het moment dat je net peper hebt gestrooid over je biefstuk. Maar wanneer we iemand die zich vlakbij bevindt horen niezen of hoesten, is de alertheid meteen groter.In het begin van de grote crisis zat ik in een supermarkt te wachten tot ik op veilige afstand, dus met respect voor de social distancing, kon passeren. Op dat moment zag ik in mijn ooghoek een vrouw die eerst met haar handen het blinkende vocht onder haar neus een paar keer wegwreef, om vervolgens de appels te betasten. Blijkbaar stond de soort mevrouw niet aan en dus koos ze voor een andere appeltype een beetje verderop. Ik geef toe, de walging kwam vanuit mijn maag omhoog, ik kon niet snel genoeg uit de winkel zijn. Maar bovenal wou ik geen fruit en groenten of iets oningepakt meer kopen.Als liefhebber van vers fruit zat ik met een joekel van een probleem. Toen de lockdownlight volledig werd uitgerold, werden ook de markten opgeschort. Maar die ene marktkramer in Beringen begon met het leveren aan huis. Een openbaring, vers kwaliteitsmateriaal, veilig aan mijn deur afgeleverd. Het doet me denken aan de tijd dat de brouwer nog aan huis kwam en de buurman rondreed voor de bakker. Die momentjes daar keek ik als kind naar uit. Zeker als ik een verse taart mocht kiezen, dan stond ik als eerste aan de camionette van Swa.En ook nu kijk ik uit naar de komst van de groenten- en fruitmensen. De verse geuren komen me tegemoet als ik alles uitpak. Niet besnuffeld, besnotterd of betast door honderden andere mensen. Al snel was ik dus vaste klant en met mij nog vele anderen. De firma Baeten werd overspoeld door bestellingen, de reacties op Facebook waren dan ook lovend.Maar mijn grootste angst was ook, het moment dat dit wegviel. Dan moesten we noodgedwongen gepakt en gezakt ons over de markt voortslepen, door weer en wind. Niet meer vanop een veilige afstand via hun website bestellen, maar tussen de massa door laveren naar de juiste kraam. Nee, ik zag mezelf ook de klik naar de supermarkt niet meer maken. Gelukkig stond eigenaar Erwin hier aan de deur met goed nieuws, zelfs als de markten heropstarten, bleven ze leveren, voorlopig van maandag tot vrijdag. Een zucht van opluchting en tegelijk een vreugdesprongetje van mijn hart!Toen ik de volgende week mijn bestelling plaatste, kreeg ik ineens een andere kriebel, de ‘bedank-de-mensen-eens-kriebel’. Al zouden die dag volgens mijn mail wel meerdere leveringen passeren. Elsje van Post.Nl, Davy de postbode maar dus ook de mensen van Baeten. Met mondmasker en handschoenen aan ging ik vlijtig aan de bak. Twee grote platen verse kokosrotsjes. Secuur en veilig ingepakt, met trots en nederige dankbaarheid overhandigd. Want dat ben ik vooral, dankbaar, voor de noeste arbeid die zij leveren zodat wij zonder coronakriebels ons veilig kunnen voelen!