Punkrock is muziek voor de underdog en nergens triomfeert die zoals in ‘The Decline’ van NOFX

De eerste keer dat Fat Mike pis dronk, was op een brandtrap in L.A. Deze fijnproever is de frontman van de beste punkrockband aller tijden (NOFX) en voorgaande zin is de eerste van de beste muziekbiografie aller tijden (The Hepatitis Bathtub and Other Stories). Mike draagt graag vrouwenkleren en heeft een sm-kelder.

Al zeker achttien jaar wil ik Fat Mike zijn. Niet omwille van de frisse adem en pijnlijke tepels, maar omdat hij een van de meest originele bassisten ter wereld is. Jaja, je hebt Jaco, Justin, Larry, Paul, Pino, Victor en die vent van ‘Scott’s Bass Lessons’, maar op misschien Justin en Paul na ben ik enkel jaloers op Mike. En geen filmpje illustreert beter waarom dan dit.

In plaats van nog maar eens twintig minuten te verspillen aan Blind getrouwd of het ontcijferen van een powerpointpresentatie, doe uw brein een plezier. Als u één punkrocknummer wil leren kennen, laat het dan dit zijn.

En het oog krijgt ook wat: vier oude punkers, één in een kleedje, één met blauwe dreads tot aan zijn reet, één ronde Mexicaan en één ex-heroïneverslaafde van wie zelfs Courtney Love ooit zei dat hij overdreef. Weirdo’s in elke gazet behalve De Morgen. Achter hen: een symfonisch orkest.

Punkrock zou voor debielen zijn. Wie echter de moeite doet om het oeuvre van NOFX te analyseren, zeker tussen 1992 en 2004, vindt verscholen tussen heel wat degelijke songs ook tientallen absolute parels. Clevere, maatschappijkritische teksten, ‘verboden’ instrumenten en enkele van de meest technische, meest inventieve baspartijen in het genre (picken op de E-snaar en tegelijk plucken op de G!).

En dan stoot je op ‘The Decline’. 18 minuten en 22 seconden lang, 17 minuten langer dan een normale punkrocksong. Neem de tijd om elk afzonderlijk instrument te volgen, let op de terloops uit drummerspolsen geschudde poly- en andere tegendraadse ritmes, strak- en snelheid (zonder dubbele baspedaal), het polsversplinterende basmotief na de derde minuut. Fat Mike heeft negen maanden geschreven aan ‘The Decline’ en ik daag iedereen uit om iets te vinden dat meer de moeite waard is om zo lang op te wachten.

Vijftien jaar na de release schreef een Franse fan orkestrale arrangementen voor het nummer. Nog eens vijf jaar later werd deze versie voor het eerst live gebracht. Dat is wat u ziet. Mooier kan de relatie tussen een band en zijn fans niet worden. Punkrock is muziek voor de underdog en nergens triomfeert die zoals in ‘The Decline’. Een steevast weggelachen genre slaat de zogenaamd ‘intelligente’ muziekliefhebber in het gezicht met zijn eigen strijkstok.

Punkrock is vandaag even dood als de barok, maar over Bach doet u ook alsof u er iets van kent. En goed, Fat Mike Burkett is geen Bach, maar in de punkrock komt niemand dichterbij. Pis of geen pis.