Getuigenis van Dylan (13) maakt veel reacties los: "Beleid doet niet genoeg om kansarme kinderen te ondersteunen"

Dylan, een 13-jarige jongen, legde gisteren moedig uit hoe het is om tijdens de coronacrisis in een gezin met geldproblemen te leven. "Als ik één ding mocht wensen, dan is het iets meer geld voor eten", zei de jongen.

“Mijn hart brak bij die woorden”, “moedige getuigenis”, “2020 onwaardig”, “confronterend”...  Op sociale media maakt het verhaal van Dylan sinds gisteravond heel veel reacties los. Zo ook bij Johan Verstreken. Op Twitter schreef de oud-tv-presentator en voormalige CD&V-politicus dat hij ooit ook een Dylan was, en dat er nog vele Dylans rondlopen in Vlaanderen.

Ook Ive Marx, professor Sociaal Beleid aan de universiteit van Antwerpen, reageerde op Twitter: hij noemde de situatie van Dylan “Vlaanderen onwaardig” en deed meteen een oproep naar de beleidsmakers:

In “De ochtend” op Radio 1 legt de armoedespecialist uit wat hij precies bedoelde met zijn tweet. Marx herinnert er eerst aan dat  in Vlaanderen 1 op 7 kinderen geboren wordt in een kansarm gezin. Dat zijn 130.000 kinderen en hun aantal blijft al jaren stabiel. Dat abstracte cijfer kreeg gisteren een gezicht, door het verhaal van Dylan. 

Marx zegt dat kinderarmoede vaak onder de radar blijft omdat de kinderen die erin leven een zo normaal mogelijk bestaan proberen te leiden. “Ze proberen mee te gaan op school, terwijl ze zich toch in een heel lastige situatie bevinden.” 

Voor kinderen is deze coronacrisis al geen gemakkelijke situatie, maar voor kinderen die in kansarmoede leven is het een extra lastige tijd. Dat blijkt ook uit het verhaal van Dylan. Terwijl vele andere kinderen thuis een eigen kamer en een goede laptop hebben om hun schoolwerk te kunnen doen, had Dylan geen goede computer. Daardoor raakte hij achter op de rest.

Beluister hier het gesprek met Ive Marx in "De ochtend" op Radio 1 en lees eronder voort:

“Je kan je de vraag stellen of we wel genoeg doen, of het beleid wel genoeg doet om die kinderen te ondersteunen”, vraagt Ive Marx zich hardop af. “En ik denk dat het antwoord op die vraag nee is”, klinkt zijn harde conclusie.

Marx denkt dat er veel meer zou kunnen gebeuren vanuit de overheid om de kinderen te ondersteunen die in kansarmoede opgroeien. “Dylan vroeg gisteren om extra eten te kunnen kopen. Wel, dat is perfect mogelijk. We hebben daar de kanalen voor, legt Marx uit. “In Vlaanderen hebben we het groeipakket, zoals de kinderbijslag thans genoemd wordt, die ouders van alle kinderen krijgen.

“Maar”, zo merkt Marx op, “binnen dat groeipakket bestaan er toeslagen”. “Dat zijn hogere bedragen die worden gegeven aan gezinnen die een laag inkomen hebben. Het goede, maar tegelijk ook het probleem van die sociale toeslagen is dat ze automatisch toegekend worden.” Het probleem zit hem er volgens Marx in dat de toeslagen worden toegekend op basis van de laatste belastingbrief van de ouders. 

Als een gezin dan plots in de financiële problemen komt, zoals bij vele gezinnen nu het geval is door de coronacrisis, krijgen gezinnen die er op dit moment heel erg nood aan hebben nog geen toeslagen. 

Voor zulke situaties bestaat er binnen het groeipakket wel een alarmbelprocedure, weet Marx. Door die procedure kunnen ouders die gedurende zes maanden een groot inkomensverlies lijden al sneller een toeslag krijgen. “Maar zes maanden is in de huidige situatie ook al een heel lange duur”, stelt Marx vast. 

Daarom vindt de armoede-expert dat die duur ingekort moet worden, zodat er korter op de bal kan worden gespeeld en de gezinnen die er nood aan hebben sneller meer geld kunnen krijgen.  “Dat zou al heel veel nood kunnen lenigen.” Volgens Marx is het zelfs te verantwoorden om de toeslagen tijdelijk te verhogen, omdat de kost van het leven voor gezinnen nu aantoonbaar is toegenomen.

Bekijk hier de getuigenis van Dylan uit Karrewiet: