Straf: Tien oud-voorzitters van het LVSV, het Liberaal Vlaams Studentenverbond, roeren zich over de koers van ‘hun’ partij.

• Het LVSV moet zowat de kweekvijver zijn van de Open Vld, menige topper van de huidige generatie die de Vlaamse liberalen leiden, komt uit de stal. Onder meer Egbert Lachaert, de Open Vld-voorzitter, en Mathias De Clercq, de Open Vld-burgemeester van Gent, deelden er lief en leed.
• Opvallend dus dat die LVSV zich zo roert. Of liever hun oud-voorzitters, tien ervan, ondertekenden samen een opinie in De Standaard, waarin ze fel uithalen naar ‘hun’ liberale politieke poot: ‘Open Vld delft haar eigen graf door te flirten met het belgicisme‘.
• ‘Dat er iets schort aan de Belgische staatsarchitectuur is nogal wiedes. Maar wij vrezen dat dit communautaire bochtenwerk de partij veel geloofwaardigheid kost. (…) Het loodgieterfederalisme en de wafelijzers botsen tijdens deze crisis op hun limieten. Een bisnummer van het unitaire België is voor liberalen zowat het slechtst denkbare idee.’
• De tien briefschrijvers hinten naar onder meer het pleidooi van Alexander De Croo (Open Vld) om de gezondheidszorg opnieuw naar het federaal niveau te brengen, een voorstel waar PS-voorzitter Paul Magnette gisteren nog gretig op inspeelde.
• Bepaald lief zijn ze niet voor de liberale partij: ‘Open Vld speelde heel wat van haar veren kwijt door het povere sociaal-economische palmares van de paarse regeringen. De entente met de socialisten resulteerde in opgesmukte begrotingen en sociaal-economisch gedraal. Het gevolg is een schuldverslaafd België dat de vergrijzingsbom niet kan ontmijnen. Een scherp blauw profiel wisselde ze in voor een luchtig marketingverhaal over goesting, doeners en vleugels. Het schrijnende resultaat van dat rondje existentieel paniekvoetbal is een partij die op de electorale afgrond balanceert.’
• Eén lichtpunt echter, de nieuwe voorzitter: ‘We zijn ervan overtuigd dat Egbert Lachaert een nieuw communautair verhaal kan schrijven dat enkele generaties meegaat en niet wordt geslacht op het altaar van partijpolitieke onderscheidingsdrang.’ Zo, als boodschap tijdens de wittebroodsweken van Lachaert kan dat wel tellen.