In coronatijden moet een "knuffelmaatje" of "seksbuddy" voor singles kunnen

Sinds half mei heeft loketgezondleven.nl, een deelwerking van het Nederlandse Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu (RIVM), op haar website een duidelijk, nieuw advies geplaatst. “Het is logisch dat u als single ook lichamelijk contact wilt hebben. Het is extra belangrijk dat u bij intimiteit en seks het risico op het coronavirus zo klein mogelijk houdt. Bespreek samen hoe u dat het beste doet. Houd u aan de regels rondom het nieuwe coronavirus.”

Hierdoor weten de Noorderburen zwart op wit dat fysiek en seksueel contact voor alleenstaanden tijdens deze pandemie oké zijn, mits correcte afspraken. Het statement van loketgezondleven.nl maakt een hemelsbreed verschil voor de ruim 2,8 miljoen Nederlandse singles. Zij kunnen het occasionele fysieke contact met een sekspartner koesteren. In ons land is zo’n richtlijn nog niet expliciet verspreid. Hamvraag: waarom?

We zitten inmiddels in week 10 van de coronacrisis en hopen do’s en don’ts zijn wel de revue gepasseerd. We weten dat we niet in grote groepen mogen vertoeven. Dat mondmaskers op het openbaar vervoer verplicht zijn. Dat we geregeld handen moeten wassen. Dat we bubbels van vier mogen vormen. Dat social distancing nog geruime tijd de norm blijft. Al die adviezen helpen COVID-19 bedwingen, maar fietsen gedurig om een essentieel gegeven heen: huidhonger. 

Het fenomeen wordt al sinds maart aangekaart door psychiaters, sociologen en psychologen. Zij benadrukken dat nabij fysiek contact en seksueel contact, quasi onmisbaar zijn voor volwassenen. Wie in deze crisis een vaste partner of relatie heeft, ziet de nood in principe gelenigd. Maar wie alleen leeft, heeft brute pech. Door het gedurige advies om je niet buiten een ‘bubbel’ met mensen in te laten, is de kans op een aanraking, een spontane (volwassen) knuffel of een portie seks, voor singles tot een soort trieste wensdroom verschraald. 

Na al die weken maak ik daar als kritische burger bedenkingen bij. Ik leef ook als single en vraag me af waarom ons land er niet in slaagt om mijn huidhonger en die van vele lotgenoten, oprecht te benoemen. Of via het beleid te zeggen dat we daar in eer en geweten een alternatief voor mogen zoeken. Voor zover het gegeven seksualiteit tijdens de coronacrisis ter sprake komt, draait het bijna uitsluitend om koppels: ja, u mag elkaar nog vasthouden en ja, u mag uiteraard nog vrijen. 

Gek genoeg vermeldt de FOD Volksgezondheid dat laatste niet eens op haar coronawebsite. Raadpleeg de rubriek ‘alle vragen en antwoorden’, tik ‘seks’  of ‘vrijen’ in, en je krijgt welgeteld 0 resultaten. Ter vergelijking: ‘mondmasker’ levert 40 resultaten op, ‘contact’ 42. Helaas verwijst dat ‘contact’ enkel naar sociale contacten, contactbubbels en contactoppervlakken. Niks intiems. De alleenlevende moet tussen de lijnen lezen dat fysiek genot niet (meer) zijn deel is.

De kloof tussen Nederland en ons land gaapt in deze context opvallend. Nochtans zijn we buren met een zeer vergelijkbare sociale structuur en demografie. Volgens StatBel bestond ruim 35% van de gezinnen in België in 2019 uit alleenwonenden. Dat zijn ruim drie miljoen mensen. In een periode waarin men hier gedurig hamert op de volksgezondheid, is het kras dat er zo flagrant aan hun emotionele en seksuele gezondheid wordt voorbijgegaan. 

Voor zover ik het kan inschatten, zijn de singles in dit land gelukkig niet zomaar van plan om dit lot ad infinitum te dragen. Zo weet ik van een single vriend die eind maart ‘onder de radar’ een sekspartner zocht en die vond, tot hun beider voldoening. Een nette één-op-één-afspraak. De gedachte dat het tegen richtlijnen inging, hebben ze geparkeerd en ik kan ze daar alleen gelijk in geven. Net zoals alle anderen die het ‘ook doen’, omdat het beleid achterop hinkt. 

Zelf ben ik de queeste naar dat seksuele genot niet aangegaan, maar ik crashte de voorbije tijd wel in de armen van twee mensen voor een lange en heel erg stevige knuffel. Ik was moe en uitgeput door de stress, onzekerheid en het gebrek aan normale vriendenbabbels. Ik zocht iemand die me wou troosten, zonder het excuus ‘ik mag u niet vastpakken’ te hanteren. Ik dank de twee vrienden die het, alle gebubbel en distancing ten spijt, zonder twijfelen hebben gedaan. Die mijn huidhonger hebben (h)erkend en me hebben vastgehouden, zoals we dat ook in normale omstandigheden doen.

Het zou ons land sieren als het, in navolging van Nederland, dezelfde koers vaart en bij monde van de Veiligheidsraad officieel en ondubbelzinnig verklaart dat knuffels, nabijheid en intimiteit oké zijn. Zelfs bij singles, mits correcte afspraken. Liever vandaag dan morgen. Zo wordt niet alleen COVID-19, maar ook huidhonger in de kiem gesmoord. Van genegenheid is immers nog geen mens gestorven.