IBE blikt terug op twaalf waanzinnige maanden: “Ik mis echt applaus”

Het is de evidente eerste vraag voor de jongeman die niet enkel met zijn klok van een stem maar ook met zijn opvallende look het hart van Vlaanderen stal: hoe is het gesteld met het kapsel van Ibe Wuyts? “Ondertussen heel wat beter. Ik kom net terug van de kapper”, lacht de Genkenaar aan de andere kant van de lijn. “Ik was echt aan het wachten tot de kappers weer opengingen. Dat was alweer van februari geleden, net voor de MIA’s. Zelf vond ik het nog wel meevallen, maar van mijn zusjes kreeg ik geregeld te horen dat mijn kapsel niet meer om aan te zien was.”

Er kan dus nog een lach vanaf. Zijn bescheidenheid zou hem niet toelaten dat te beamen, dus laat het maar aan ons om hem tot pechvogel van het muzikale voorjaar uit te roepen. Want na The Voice, de wei van Werchter en de MIA was IBE de afgelopen maanden normaal richting eivolle concertzalen over heel Vlaanderen gegaan. Na een jaar vol euforische muzikale pieken is de rollercoaster tot stilstand gebracht door een viruspiek. En is IBE weer even Ibe. Een jongen van achttien die ernaar snakt om nog eens met zijn vrienden af te spreken, en ondertussen zijn broek slijt op de digitale schoolbanken van het vijfde jaar kunsthumaniora van het Hasseltse Kindsheid Jesu. “Als artiest is het een heel rare situatie. Normaal zaten mijn band en ik nu middenin onze tour. En plots krijg je te horen dat alles stilligt tot ten minste augustus. Dan vloek je even, want het is toch een domper. ‘Fuck, we hebben hier zo lang naartoe gewerkt.’ Ook voor mijn entourage: de muzikanten in mijn band, het label... het is voor iedereen wennen.”

En ook voor jou, neem ik aan, nadat je 2019 op hoogste versnelling hebt beleefd?

“Al van mei vorig jaar, toen ik The Voice won, leek het enkel maar vooruit te kunnen gaan. Optreden op Rock Werchter, een mooi najaar met twee shows in de AB in Brussel... Dan had ik uiteraard gehoopt om die lijn te kunnen doortrekken naar de festivals dit jaar. Veel shows spelen, en liefst nog een paar shows op grote festivalpodia. Dat valt nu allemaal in het water. Het is doodjammer, maar ik kan het wel plaatsen. Voor mij valt het ook allemaal best mee. Er zijn heel wat artiesten die met hun muziek normaal hun brood verdienen, zij hebben meer reden tot klagen. Ik woon bij mama in Genk, ga nog naar school: dan is het wegvallen van al die optredens minder prangend.”

Je blijft er wel opvallend rustig onder. Maakt die zekerheid het makkelijker om je kalmte te bewaren?

“Dat denk ik wel. Ik hoef me nog geen zorgen te maken. Ik ben nog genoeg bezig met muziek en ondertussen hebben we ons werk met de verplaatste shows die er in het najaar aankomen.”

“Als er dan toch iets positiefs aan deze periode mag zijn: het was goed om de afgelopen maanden alles even terug op een rijtje te kunnen zetten want het was een ontzettend druk jaar.”

Hoe kijk je naar de afgelopen twaalf maanden?

“Als een grote gekte. Een sneltrein. Ik krijg nu regelmatig herinneringen te zien op mijn smartphone via Facebook of Instagram, omdat het dan bijvoorbeeld alweer een jaar geleden is dat mijn battles in The Voice op tv kwamen. Ik kan dat maar moeilijk geloven: ‘Shit, is dat echt alweer een jaar geleden!?’ Het lijkt allemaal nog maar net gisteren.”

“Ondertussen kijk ik wel anders naar die periode. Want op het moment zelf was het sprinten van het ene naar het andere. Go with the flow, geen tijd om erbij stil te staan. Nu besef ik steeds meer hoe crazy het afgelopen jaar was.”

“Dat ik nu even niet meer kan optreden, zorgt ervoor dat ik dat gevoel nog sterker ervaar. Ik heb ondertussen een paar opnames van de shows op Werchter en in de AB opgevraagd voor mezelf, om die af en toe nog eens te bekijken en alle emoties die ik toen voelde weer even naar boven te halen. Ik merk nu dat het momenten zijn om te koesteren. En dat het ergens wel vreemd is dat die momenten nu even weg zijn.”

Mis je het applaus?

(denkt na) “Goh, het is toch fijn om een soort waardering te krijgen voor wat je doet. Ik heb nu een aantal korte livesessies gedaan via Facebook en Instagram. Toch is er een wereld van verschil tussen in iemands comment lezen dat het supergoed was en daadwerkelijk iemand horen juichen. Ik sta liever voor een echt publiek dan een virtueel. Zo’n duimpje vervalt in het niets bij een echt applaus.”

Welke lessen heb je getrokken uit die blitzstart van je carrière?

“Dat hard werken de prioriteit is in de muziekwereld. Er zijn zoveel artiesten die bijna hetzelfde doen of kunnen als ik, maar slechts enkelingen krijgen zo’n grote kans als ik. Dat doet me nog harder beseffen dat ik niet nonchalant met die kans mag omspringen. Ik weet van mezelf dat ik van nature niet altijd zo’n harde werker ben. (lachje) Die klik kwam er nog niet meteen. Toen ik op Rock Werchter stond, leek alles top en geweldig. Dan lijk je in een droom te zitten. Terwijl het ondertussen de realiteit is. En als ik dit voor altijd wil blijven doen, ga ik nog veel en hard moeten werken.”

Was een andere les: leer de juiste mensen vertrouwen?

“Zeker. Dat komt ook terug in mijn single Control. Ik ben van nature een controlefreak, wil over alles rondom mij iets afweten. Zeker die eerste maand na de finale van The Voice, toen wilde ik echt van alles op de hoogte zijn. Terwijl ik die wereld waarin ik beland was nog niet helemaal begreep. Een manager, een label... Je kent die mensen nog maar net, en ze bekommeren zich al om je. Het werd gewoon te veel, ik begon me daarin op te jagen. Ondertussen weet ik dat ik dat heus niet allemaal hoef te snappen. En ik kan steeds rekenen op mijn mama en opa (Freddy Bierset, nvdr.). Ze zijn steeds de eersten om tegen me te zeggen: ‘Voetjes op de grond.’ Tegelijk zijn ze er altijd om me te steunen of me wegwijs te maken in dingen waar ik zelf niets van afweet.”

Geen overbodige luxe, want op een zeker moment kon je spreken van IBE-mania. Is dat nog zo?

“Mensen reageren in ieder geval niet meer gek als ze me zien. Af en toe, als ik met ons gezin ga fietsen of wandelen, hoor je mensen bij het kruisen vijf meter verderop zeggen: ‘Dat was Ibe.’ Extremer dan dat wordt het gelukkig nooit.”

“Ook met negatieve commentaar valt het echt goed mee. Ik heb ondertussen geleerd om ermee te lachen als er mindere reacties staan onder een cover die ik op YouTube post. Af en toe moet ik nog op mijn tanden bijten om daar niet op te reageren, maar daarmee haal je enkel nog meer reacties op je nek. (lacht) Mensen die zulke negativiteit posten, doen dat vaak zonder echte reden. Of enkel om je slecht te doen voelen. Ik probeer vooral vast te houden aan het positieve.”

In februari werd dat jaar bekroond met de MIA voor Beste Doorbraak. Waar heeft die een plaatsje gekregen?

“In mijn muziekkot, op de kast. Zo’n wit speakertje, dat is toch iets wat eruit springt. Ik loop er dus elke dag langs. En af en toe pak ik hem wel eens van de kast om te kijken. Het blijft bijzonder.”

En dag later kwam je single Perfect Storm uit. Ben je tevreden over hoe die het deed?

“Toch wel. Ik kreeg elke week een kleine update over hoeveel het nummer op de radio gedraaid werd. Eind april was het zelfs nog het derde meest gedraaide nummer op de Belgische radio’s. Dat doet me plezier, omdat het toch spannend is als je met een iets ander geluid afkomt. Het is wat steviger, meer alternatief, en het eerste nummer dat ik met mijn band heb opgenomen.”

“Ik heb gemerkt dat mensen het onbewust koppelen aan de woelige periode waarin we met z’n allen zitten. Dan ben ik blij dat mensen zich erin kunnen herkennen en er misschien wat troost in vinden. Ik krijg ook heel veel berichtjes van mensen die het op de radio hoorden. Vooral van oma en opa, want die sturen me altijd een berichtje als ze Perfect Storm op de radio horen. (lachje) Dat vind ik heel fijn, zeker omdat ik hen nu niet kan zien. Dan kunnen ze me op deze manier toch nog horen.”

Hoe ga je zelf om met de situatie?

“Ergens ben ik hoopvol, omdat het normale leven stilaan weer op gang komt. Ik denk dat ik ook goed om kan met een lockdown. Natuurlijk mis ik het sociale leven, mijn vrienden. Al horen we mekaar regelmatig. Het is stom, maar het is niet dat ik tegen de muren oploop.”

Heeft het een rem gezet op je plannen voor een debuutalbum?

“Ik ben momenteel aan het schrijven, en er zijn plannen om muziek op te nemen zodra het kan. Maar eerlijk gezegd vind ik het moeilijk om nu nieuwe nummers te schrijven. Omdat ik dat normaal samen met andere mensen doe. Ik heb die input van anderen nodig. De enige input die ik nu krijg, is dat virus. En corona is nu niet bepaald iets leuk om een liedje over te schrijven. Ondertussen blijf ik wel bezig. Ik sleutel verder aan bepaalde ideetjes. Het gaat gewoon niet zo snel als anders.” (lachje)

Heb je de repetities met je band al digitaal kunnen hervatten?

“Nee. Digitaal repeteren: ik zie het af en toe gebeuren bij bevriende muzikanten, maar blijf het toch vreemd vinden. Geef mij toch maar dat gevoel van urenlang samen in een kot te zitten en te jammen. Alleen zo, face to face, kan je zien en horen wat goed zit en wat beter kan. Ik heb ook echt die drive nodig: dat je er met je neus op zit, dat je mekaar kunt motiveren.”

Ondertussen moet je wel zo les volgen. Lukt dat?

“Dat gaat. We volgen voornamelijk live les via Smartschool of moeten onze taken opnemen en doorsturen. Je ziet enkel de leerkracht op je scherm en je kan rechtstreeks aan hem of haar vragen stellen. Hoe je roddelt in de digitale klas? Goh, dan ga je naar Facebook om met elkaar te chatten - zolang de leerkracht het niet doorheeft. (lachje) Het is wel moeilijker om je concentratie erbij te houden: ben je in de les afgeleid, dan zal de leerkracht je aanspreken. Dat is nu niet het geval. Maar ik ben vooral blij dat dit schooljaar gewoon doorloopt. Anders was dit een verloren jaar, en dat is wel het laatste wat ik wil.”