Ultraloper Sebastiaan Vandermolen loopt 200 kilometer rond de stad: “Zinloos hé, maar toch blij dat ik het deed”

“Ik verveelde me tijdens de coronacrisis”, zegt Sebastiaan Vandermolen (40). “De hele ultrakalender is afgelast. Lopend op het Ringfietspad vroeg ik me af hoe ik er een uitdaging van kon maken. Dus vroeg ik aan mijn vriend Michiel Meekels: ‘Lopen we eens een keertje 200 kilometer rond de stad?”

“Het was een bevlieging en mentaal een uitdaging, want op steen en beton lopen tussen andere weggebruikers, veel lawaai en verkeerslichten is compleet anders dan wat we gewend zijn. Wij lopen heuvels op en af in de vrije natuur.”

Maar Sebastiaan deed nog veel meer. in 2018 liep hij het hele Amerikaanse continent af: 25.000 kilometer of 590 marathons. Vorig jaar liep hij de Italiaanse ultraloop Tor des Géants, een wedstrijd van 340 km door de Aostevallei. “Daar heb ik pas leren doorzetten. Ik wilde opgeven, maar een dokter zei: neem een paracetamol (pijnstiller, red.) en loop verder. Je bent nog fris.”

Ringfietspad

“Datzelfde wil ik hier in Antwerpen beproeven”, aldus Sebastiaan vrijdag. “Hoe lang kan ik het uithouden?” Hij wist dan al dat pilletjes niet zouden volstaan. Want het was zijn derde poging om het Ringfietspad – toch het grootste deel van het parcours van 16,5 km - te verslaan. Bij de vorige poging, in mei, zijn Sebastiaan en zijn begeleider Michiel uitgeregend in de eerste ronde. Middernacht, een frisse wind, een onweer met hagel: ze waren verkleumd en zelfs een warme douche hielp hen er niet door.

De allereerste poging, in april, strandde op 150 km. “Ik had toen de beste benen, maar ik had geen plan en geen begeleider. “Tijdens de pauzes na twee ronden moest ik zelf naar boven lopen om een drankje of een stukje eten. Na 90 km bleef ik alleen over.

Verplichten tot eten

“Toen liep hij de laatste vier, vijf ronden alleen, zonder stimulans van iemand anders, zonder babbeltje. Dat doet veel”, zegt begeleider Michiel Meekels als we hem zaterdagmiddag opzoeken in de bevoorradingspost voor de deur van Sebastiaan. “Terwijl ik zijn waterzak vul, reik ik hem alles aan: een zoutoplossing, een cola, stukjes watermeloen. Ik verplicht hem tot eten.”

Michiels woorden zijn amper koud, of daar komt Sebastiaan met die andere vriend, Timothy Vandewalle. Sebastiaan heeft er zeven ronden opzitten (115,5 km.) en oogt fris. Hij wil een ijspack want heeft een pijntje aan de aanhechting van zijn scheenbeen. “En breng voor alle zekerheid maar een paracetamol mee”, roept hij Michiel na. En dan tegen ons: ‘Een prof zou nu stoppen en denken aan de gevolgen van het verder lopen met deze blessure. Ik ga gewoon door”, zegt hij terwijl hij zijn billen masseert.

De heren maken afspraken voor het verdere verloop van het exploot. Timothy loopt nog een ronde mee, waarna Michiel nog eens aanzet voor een ronde en daarmee zijn eigen lengterecord van 100 km verpulvert. Sebastiaan had gehoopt tussen 22u en middernacht te finishen. Maar het pijntje werd een zware ontsteking. “De laatste ronde liepen we een kilometer om vervolgens een eind te stappen. Het was 2u ’s nachts toen we toekwamen. Maar niet de tijd is belangrijk, wel het finishen”, besluit Sebastiaan.

“Toch is dit de laatste keer op steen en beton: te hard voor de spieren. Eind deze maand loop ik met Michiel een paar parcours van de Trails en Famenne nabij Durbuy. Plezant, met de rugzak.”