Magda (50) overleeft coronavirus na klaplong en ‘recordtijd’ op Covid-afdeling: “Mensen die dit niet ernstig nemen, maken me razend”

De wereld lijkt langzaamaan te ontwaken uit de corona-nachtmerrie. Scholen gaan weer open, bubbels van vier personen zullen waarschijnlijk worden uitgebreid en binnenkort zal de horeca ook een manier vinden om de deuren weer te openen. Het ergste ligt bijna achter ons, of zo lijkt het toch.

Een wrak

Niet voor Magda Van Lancker. “Ik zit nog steeds in die nachtmerrie”, vertelt ze vanuit haar ziekenhuisbed, thuis in Grobbendonk. Verder dan het bed kan ze niet, want ze moet opnieuw leren lopen na de coma. “Ik ben 18 kilo afgevallen en al mijn spieren kwijt. Als ik twee stappen zet met een rollator, ben ik volledig buiten adem. Ik moet constant extra zuurstof krijgen. Ik ben een wrak”, zegt ze.

Half maart lijkt ondertussen levensjaren geleden. “Mijn man en ik zijn nog iets gaan eten in ons favoriete steakrestaurant, de avond dat de restaurants moesten sluiten. We hielden onze afstand van andere mensen, maar meer niet. We gingen ervan uit dat we niet ziek zouden worden. Corona was maar een griepje. Ik heb in het verleden wel al te maken gekregen met een klaplong, maar dat was zo lang geleden. Nee, mij zou het niet overkomen.”

Een paar dagen later moest Magda naar de dokter. Ze was niet lang daarvoor geopereerd aan haar schouder en mocht de draadjes laten weghalen.

“Een paar dagen nadien werd ik heel ziek: koorts, overgeven, ik was mijn geurzin kwijt en kreeg niets meer binnen. De huisartsenwachtpost stuurde me door naar de triagepost in Herentals. De dokter onderzocht mij, maar hij zei dat ik moest terugkomen als ik slechter was. Ik werd niet getest omdat ik niet kortademig was. Helemaal in het begin werd er natuurlijk ook nog niet veel getest.”

“Het werd steeds erger, tot het punt dat ik niet meer kon rechtstaan. Mijn jongste zoon bracht me terug naar de triagepost. Na een korte controle brachten ze me in een rolstoel meteen naar de intensieve zorgen. Ik kon in de gang nog net mijn zoon verwittigen. Mijn lichaam was het volledig aan het opgeven. Alles viel uit. Die dag dat ik de draadjes uit mijn schouder liet halen, ben ik allicht besmet geraakt. In de wachtkamer van de dokter.”

Naar huis voor zoon

De artsen brachten Magda meteen in een kunstmatige coma. “Mijn man kreeg een telefoontje. ‘Bereid u voor op het ergste’, zeiden ze. Ik had maar 7 procent overlevingskans. Tot een van de dokters besloot een trachea (buis in de luchtpijp, red.) te plaatsen in mijn keel. Dat heeft mijn leven gered. Ik werd uit de coma gehaald. Toen bleek dat ik geen corona meer had, werd ik overgeplaatst naar de inwendige afdeling, waar ik oefeningen deed om terug te leren lopen. Maar dan kreeg ik een klaplong aan mijn rechterlong. In het UZ Antwerpen deden ze een open longoperatie.”

Uiteindelijk eindigde de lijdensweg van Magda terug in Herentals, waar ze van de dokters afgelopen vrijdag de toestemming kreeg om naar huis te gaan. “Volgens hen heb ik een recordtijd op de Covid-afdeling gelegen.”

“Ik heb hen uiteindelijk gesmeekt naar huis te mogen”, vertelt Magda. “Twee maanden geen familie zien is afschuwelijk. In Herentals duwden ze mijn bed soms tegen het raam zodat ik mijn kinderen in de verte op de parking zag zwaaien. Dat deed deugd, maar zo miste ik hen nog meer. Bovendien wilde ik ook terug thuiskomen voor mijn 26-jarige zoon Nathan. Hij heeft een mentale handicap en leeft volgens een strak stramien. Dat stramien was helemaal verdwenen. Mijn thuiskomst vrijdag was heel emotioneel. Ik schreeuwde al toen we de oprit opdraaiden.”

Grappen maken

Magda’s herstel zou nog een jaar kunnen duren. “In het ziekenhuis heb ik al mijn vechtlust getoond, maar nu ben ik moe. Voor corona was ik heel actief en sportief. Daar blijft nu niets van over. Het feit dat ik nu dood had kunnen zijn, blijft me wakker houden. Maar de eeuwige steun van familie en vrienden houdt me recht. Ik probeer zo positief mogelijk te blijven en grappen te maken. Dat is mijn manier om dit te verwerken.”

Maar er is ook een keerzijde waar Magda heel boos over kan worden. “Dat er nog altijd mensen zijn die durven zeggen dat het coronavirus een verzinsel is, die klagen dat ze niet op reis mogen gaan, die zeggen dat we niet bang mogen zijn en dat alle maatregelen belachelijk zijn; daar kan ik razend van worden. Al die mensen mogen mijn plaats innemen. Ik voel me een plant”, zegt ze.

“Voor een tweede golf heb ik het meeste schrik. Dat overleef ik niet, want de dokters weten niet of ik immuun ben. Ook ik was koppig en laks in het begin, maar corona is allesbehalve een gewoon griepje dat vanzelf wel verdwijnt, geloof me.”