Op illegaal cafébezoek

‘Kunt ge nu echt geen week meer wachten, Gaston?’ had die van ons nog geprobeerd, ‘straks gaan de cafés bij ons ook open.’

Maar toen ze mijn verwilderde blik zag, had ze eens gezucht en was ze ook op haar elektrische fiets gestapt.

Wij wonen in Kapellen, op anderhalve boogscheut van de grens met Nederland. Na tien minuten peddelen waren we al op onze beoogde bestemming: café Grenszicht in Putte.

‘Emma,’ zei ik terwijl we ons stalen ros met een ketting vastlegden aan de grenspaal, ‘hebt ge goed onthouden wat ik u gezegd heb?’

‘Ja ja, het is al goed,’ zei die van ons onwillig.

We hadden namelijk duchtig gerepeteerd voor onze illegale uitstap naar de Nederlandse horeca.

‘Emma, had ik bij ons thuis gezegd, het is onwettig wat we gaan doen. Ik wil niet dat wij op het nieuws komen als betrapte Belgen. Het is dus van het grootste belang dat we niet opvallen tussen de Hollanders. Ge moet luider spreken dan ge gewend zijt. Eigenlijk moet ge niet spreken maar roepen. En ge moet er een Hollandse draai aan geven.’

Om te oefenen hadden we een avond lang naar de Nederlandse televisie gekeken. Iedereen sprak er evenwel zo binnensmonds dat we op den duur de ondertiteling maar hadden aangezet.

Vervolgens hadden we geoefend op het bestellen van een consummatie.
'Twee pintjes, alstublieft,’ had die van ons gemompeld.

‘Emma, alstublieft,’ had ik haar terechtgewezen, ‘de Hollanders drinken geen pintjes. Het moet “twee pilsjes klein!” zijn en die alstublieft moogt ge er helemaal af laten. En kijk niet gelijk een geslagen hond. Hollanders kijken alsof de tent van hun is.’

‘Ik ga dat nooit kunnen, ik ben zo niet, Gaston. Waarom gaat ge niet alleen op café? Ge wilde mij vroeger nooit meenemen.’

Het wenen stond die van ons nader dan het lachen.

Ik had Emma nog willen vragen om heur haar te blonderen en wat meer blingbling te dragen, maar ik was bang dat ze dan kwaad zou hebben afgehaakt. 

Want om eerlijk te zijn, alleen durfde ik er niet aan te beginnen, zo’n held ben ik nu ook weer niet.

Zonder mondmasker en luid pratend onder elkaar over “het prachtige weertje” en “het gezellige sfeertje” naderden wij het terras van café Grenszicht. Wij hadden ons huiswerk gemaakt, wij wisten dat je voor een plaats binnen in het café moest reserveren, wat ons misschien zou verraden hebben.

Er was gelukkig nog een tafeltje vrij op het terras. Een ober lachte ons gastvrij en uitnodigend toe. Ik keek bezorgd naar die van ons: ze zag grijs van de stress en ik moet er zelf ook niet helemaal ontspannen hebben uitgezien, ik had kramp in mijn tenen en ik zweette als een otter.

‘Waarmee kan ik u van dienst zijn?’ vroeg de ober terwijl hij ons kraakpropere tafeltje nog een keer extra ontsmette met een geurige spuitbus.

‘Prachtig weertje!’ riep die van ons en het klonk alsof ze met een megafoon een massabetoging toesprak.

’Twee kleintjes pils!’

Ik schrok van mijn eigen overslaande stem.

‘Komt er zo aan, meneer, mevrouw,’ zei de ober met een knipoog.

‘Gezellig sfeertje!’ riep Emma hem zo luid achterna, dat het tot in Ossendrecht hoorbaar was.

‘Oef,’ klonk het aan het tafeltje naast dat van ons.

Daar zaten een geblondeerde vrouw met veel blingbling en een eveneens geblondeerde man in een bermuda. Ze spraken met een sterk Antwerps accent. Het ging over ons.

‘Oef, er komen hier toch Hollanders ook.’