‘Onze film draagt nu het stempel van Cannes’: broers Jan en Raf Roosens over hun kortfilm ‘White Goldfish’
Het Filmfestival van Cannes mag dan fysiek geannuleerd zijn, toch raakten regisseurs Jan en Raf Roosens er – voor de tweede keer in hun jonge carrière al – geselecteerd: hun derde kortfilm White Goldfish werd opgepikt door de Semaine de la Critique. Wie zijn deze getalenteerde broers, en wat betekent het om geselecteerd te zijn voor een spookfestival?
Ze schelen twee jaar, maar vanop afstand zou je broers Jan (37) en Raf (35) Roosens makkelijk voor een tweeling kunnen houden. Met hun halflange zwarte haren lijken ze niet alleen fysiek op mekaar, ze delen ook dezelfde kledingsmaak, en werken al jaren nauw samen. Dat leek niet in de sterren geschreven: terwijl Jan voor handelsingenieur studeerde, schreef kleine broer Raf zich in op de filmschool. Toch vormen ze vandaag een goed geolied duo dat samen films schrijft, produceert en regisseert. En tijdens interviews elkaars zinnen afmaakt.
“Onze samenwerking is heel natuurlijk gegroeid”, vertelt Jan. “Op een bepaald moment besloten we om samen het productiehuis Rococo op te richten. Door mijn opleiding was ik aanvankelijk vooral producent, maar ik begon ook creatief steeds meer als Rafs klankbord te fungeren.”
In 2012 regisseerden de broers voor het eerst samen een kortfilm, Rotkop, en dat liep zo gesmeerd dat ze sindsdien al hun projecten samen maken. “Het is een enorm voordeel om iemand naast je te hebben die je blind vertrouwt”, zegt Raf. Anderzijds kunnen ze ook best hard voor mekaar zijn, vult Jan aan: “We kunnen elkaar eerlijke kritiek geven, beleefd zijn hoeft niet altijd”, lacht hij. “En als dat toch even voor spanning zorgt,” zegt Raf, “dan hoeft het nadien ook niet te worden uitgepraat.”
Familiebanden
Familiebanden spelen ook in hun films steevast een belangrijke rol. Zo ging hun tweede kortfilm Copain – die in 2015 kans maakte op een Gouden Palm op het Filmfestival van Cannes – over een tiener die worstelde met de druk om in de voetsporen van zijn overleden broer te treden. “Hoe een kind zich verhoudt tot zijn ouders”, zegt Raf, “daar gaat het bij ons vaak over. Vergelijkt het zich met zijn ouders, of gaat het zijn eigen weg?”
Is die thematiek een logisch gevolg van het feit dat de broers Roosens uit een familie komen die al acht generaties lang een veevoederbedrijf draaiende houdt? Raf: “Als we het vooraf uitgestippelde pad hadden gevolgd, waren we natuurlijk in het familiebedrijf gestapt. Maar ik koos ervoor om naar het RITCS (de filmschool in Brussel, LT) te gaan. Daar heb ik niet voor moeten vechten, mijn ouders maakten er absoluut geen probleem van. Maar wie weet verklaart het wel mee waarom onze films altijd over familiebanden gaan.”
Dat geldt ook voor White Goldfish, hun derde kortfilm, die nu geselecteerd is voor de Semaine de la Critique, een parallelle selectie van het Filmfestival van Cannes. “De film gaat over een tienjarig meisje dat ontdekt dat haar moeder een verhouding heeft met de mysterieuze vriendin van haar grote zus”, vertelt Raf. “Zo ontdekt ze de complexiteit van volwassen relaties.” De film klokt af op acht minuten, en bestaat vooral uit vluchtige impressies, gefilterd door de ogen van de tienjarige Stella. “We wilden zo dicht mogelijk bij de leefwereld van dat kind blijven, dat verward wordt door wat ze allemaal ziet”, zegt Jan.
Perfecte timing
Hoewel het niet het eerste Cannes-avontuur is voor de broers Roosens, kwam de selectie toch als een verrassing, zegt Raf: “We hadden de film in februari ingediend, maar daarna barstte de coronacrisis los in Europa. Van dan af hoopten we eigenlijk niet meer op een selectie.” En toen kwam er plots toch een telefoontje met goed nieuws. “We waren misschien nog blijer dan de vorige keer,” zegt Raf, “want we hebben nu – veel meer dan ten tijde van Copain – het gevoel dat we echt onze stem gevonden hebben. We hebben een stijl gevormd waar we helemaal achter staan, we draaien nu bijvoorbeeld alles op 16mm in plaats van digitaal. Maar we hebben ook een team van mensen rond ons verzameld waarmee we nog een hele tijd verder willen.”
En ook niet onbelangrijk: de broers bereiden ondertussen hun eerste langspeelfilm 2Seasons voor, waarop White Goldfish een soort voorstudie is. “2Seasons gaat over een jongen die gekneld zit tussen zijn scheidende ouders, en ondertussen zelf zijn eerste liefde ontdekt”, vertelt Raf. Dankzij hun selectie voor de Semaine mogen ze dat project deze winter een week lang gaan uitwerken tijdens het Next Step-programma in Normandië. “De timing kon niet beter”, besluit Jan tevreden.
Rodelopermoment
Hoewel? Doordat het coronavirus uitgerekend nu toesloeg, missen de broers hun glamoureuze rodelopermoment in Cannes. “Dat is natuurlijk jammer,” beaamt Jan, “want onze ervaring met Copain was ongelooflijk. We voelden ons toen deel van iets heel groots. Plots stonden we tijdens een diner een sigaretje te roken met een van onze favoriete acteurs, Tahar Rahim uit Un Prophète. En het leuke was dat hij ons op dat moment als gelijken beschouwde, want ook wij waren daar omdat we een film gemaakt hadden.”
Toch zullen de regisseurs zich komende herfst waarschijnlijk nog in een smoking mogen hijsen, want dan worden alle kortfilms van de Semaine de la Critique alsnog vertoond in verschillende bioscopen in Parijs. “Maar het belangrijkste is dat onze film nu de stempel van Cannes draagt”, zegt Raf. “Na onze vorige selectie voelden we al hoe belangrijk dat is. Het zorgt ervoor dat mensen er meer op gaan vertrouwen dat je een project tot een goed einde zult brengen. Hopelijk kan deze selectie dan ook helpen om de financiering van onze eerste langspeelfilm rond te krijgen.”