Italiaanse ziekenhuizen herstellen van zware klap: "Als je zoveel mensen verliest, heb je het dan gehaald?"

“Ce la faremo”, staat op een spandoek aan de poorten van de spoeddienst. “We redden het wel". Italiaanse burgers willen op die manier hun zorgverleners een hart onder de riem steken. Deze zin is tijdens de coronacrisis in Italië uitgegroeid tot een nieuwe slogan.

Maar hebben we het wel gehaald? Dat is de vraag die sommige dokters vandaag luidop durven stellen. Ook in Pesaro, een badstad aan de Italiaanse oostkust. In deze provincie vielen er officieel 522 COVID-doden.
En zo doet deze plek niet onder voor de bekendere broeihaarden zoals Cremona of Bergamo.

Aan het ziekenhuis van Pesaro praten we met Michele Tempesta. Kaal, een bril met donker montuur en uitgesproken ogen. Tempesta staat aan het hoofd van de afdeling intensieve zorg van het San Salvatore ziekenhuis van Pesaro. Hij kijkt richting de bewuste slogan en wil de woorden graag geloven, maar Tempesta heeft het moeilijk. “Als je zoveel mensen verliest, kun je dan wel zeggen dat je het gered hebt?’

In een lege sportarena klinkt de echo van een basketbal. Matteo Malaventura dribbelt richting de korf en gooit voor ons een balletje. Matteo is 41 en jarenlang draaide hij mee in de eerste klasse van het Italiaanse profbasketbal. 

Op 16 februari zat hij in deze sportarena, tijdens een basketbaltornooi voor de Italiaanse beker. Matteo weet nog precies waar hij zat. In een vak vlakbij het parket. Hij herinnert zich het tornooi als een sportieve hoogdag voor zijn stad Pesaro.

In een achtergebleven programmaboekje staan foto’s van de ploegen die hier midden februari elkaar bekampten. Bologna, Milaan, Cremona, Brescia. Ploegen uit steden die al snel uitgroeiden tot de Italiaanse broeihaarden van het coronavirus. Weinigen in deze stad twijfelen dat dit tornooi het virus naar Pesaro bracht.

Ook Matteo werd ziek en moest vechten tegen het virus. Jong én in fysieke topvorm maar corona kreeg ook hem te pakken. Hij zat 55 dagen in quarantaine en verbleef 5 dagen in het ziekenhuis van Pesaro.

“Er komt er nog één. En nog één". Het zijn de zinnen die Matteo zich herinnert uit het ziekenhuis tijdens die vreselijke dagen begin maart. Hij heeft het over chaos in de gangen en tegelijk een oorverdovende stilte.
Een beetje zoals de echo van een basketbal in een lege sportarena.

We ontmoeten Celine en Emiliano. Zij komt uit Antwerpen, maar woont nu met haar man Emiliano en hun drie kinderen in Pesaro. Emiliano is neurochirurg, maar werd tijdens deze zorgcrisis al snel omgeschoold tot COVID-arts. Hij omschrijft die carrièrewending als boeiend, maar raakte vooral onder de indruk van de situatie in het ziekenhuis.

“De middelen en de informatie die we hadden, waren onvoldoende”, vertelt Emiliano. “Zeker in die eerste twee weken.” En terwijl hij achter de deuren van de spoeddienst in de eerste lijn stond, ging het leven in de beginfase buiten die deuren nog zijn gewone gangetje. Eén beeld laat hem niet meer los. Twee auto’s op de parking van het ziekenhuis. Twee auto’s die bleven staan. Van twee patiënten die wel binnenkwamen, maar niet meer buitengingen.

Vandaag herademt Pesaro. Net als zoveel andere Italiaanse steden. Het zorgsysteem botste hier op de limieten. Volgens sommigen er net onder en volgens anderen er net over. Matteo is vandaag weer helemaal de oude en is erg dankbaar voor de artsen die hem hebben geholpen. Nu is het wachten tot alles weer wordt zoals tijdens die wedstrijd in februari. Met duizenden supporters in een sportarena. Pas dan zal voor hem het herstel compleet zijn.