Je respect tonen voor de zorg.Je kan het doen met witte lakens of met een applausje om acht uur 's avonds, maar de beste manier om het te doen is door simpelweg de regels zo goed mogelijk te volgen. Dat maakt een mens ook meteen zorgzamer voor zijn naasten. Ik ben van het principe dat je altijd zorgzaam met elkaar moet omgaan door af en toe eens een kleine blijk van menselijkheid te tonen. Zo bak ik al eens iets lekkers voor anderen of vraag ik of ze iets nodig hebben van de winkel, ook buiten coronatijden. Het is een kleine inspanning om een whatsappje of smsje te doen voor mijn vertrek, die een wereld van verschil maken. Toch waren tijdens de lockdown wat extra hulpmiddelen, om contact te houden met elkaar en de buitenwereld, meer dan welkom, desondanks de moderne technologie. Ook bij Radio Benelux hadden ze dit begrepen en op welke manier kan je mensen beter verbinden dan met muziek? Het programma "Vraagbaak" was geboren, van groetjes over bedankjes en gelukwensen, doorspekt met interviews en muziek, het moest het gemis om elkaar spontaan te zien wat verzachten. Nu er grotere bubbels toegelaten werden en minder patiënten in de ziekenhuizen verbleven, was het tijd om een grootse finale op te zetten. Een moment om alle mensen uit de zorg te bedanken, te verenigen en aan het woord te laten. In een marathon van 24 uur waar Wim, Rudi en Hans het voortouw zouden nemen om met een rits van gasten en medewerkers een Vraagbaak XL te organiseren ter eren van de Zorg. Verschillende medici en een telefonische interventie met Marc Van Ranst maar ook met burgemeesters, ministers, politiemensen, brandweerlieden, artiesten zoals Guy Swinnen en Stijn Meuris, sportlieden, ja zelfs mijnheer pastoor, die passeerden allemaal onbaatzuchtig. Ik kon niet anders dan een heel klein steentje bijdragen, aan het team dat me nog altijd nauw aan het hart ligt, iets kleins en bescheiden maar hartverwarmend. Op zo een moment is er maar één comfortfood: Wafels! Voor een XL editie met vele gasten en medewerkers, mocht dat ook meteen een XL hoeveelheid zijn. Aan de hand van de verkregen info kon ik ongeveer opmaken dat ik toch zo een 80-tal wafels nodig had, al vond ik dat geen symbolisch getal. 100 klonk al beter maar ook dat is weer zo cliché. Nee, het móest iets met de zorg te maken hebben. 112, het nummer dat je belt wanneer je in nood bent, dat was een mooi getal. Het omvatte alles. Meteen de machines weer aan om nog wat extra beslag te maken en dan volop aan de bak. Al stootte ik snel op een logistiek probleem. Transport en opbergen van 112 wafels doe je niet zomaar. Gelukkig kon de lokale cateraar Vlaamse Kost me uit de nood helpen met degelijke inoxbakken. Zo kon alles hygiënisch en veilig getransporteerd en gepresteerd worden. Na 24 uur bleken er nog een tiental wafels over te zijn, verdwenen snel mee naar huis met de hardwerkende medewerkers. En daar doe je het voor, lege bakken, het feit dat het goed en fijn was, het feit dat je een klein steentje MAG bijdragen. 112 maal respect, 112 maal Dank u wel!