Boeva schrijft in een uitgebreid bericht op Twitter zijn teleurstelling over de inbraak neer. “Mobiliteit is voor iemand met een beperking altijd een probleem. Ikzelf kan niet ver wandelen, dus ik gebruik een rolstoel. Ik moet daar eerlijk over zijn, ik liet die niet graag zien. Ik vond het beschamend en merkte dat het niet bevorderlijk is voor het sociale leven: het schrikt mensen af en een gesprek face to face wordt er zeker niet makkelijker door. De zeldzame keren dat ik met die rolstoel buiten kwam, vroegen mensen mij: ‘Oei, wat is er gebeurd?’ Waarop ik moest antwoorden: ‘Niks, dit is mijn gewoon leven.’ Het maakte mij pijnlijk duidelijk dat een rolstoel nog steeds niet normaal is in ons straatbeeld.”

“De laatste tijd ben ik mij er van bewust geworden dat ik een stem heb waar soms naar geluisterd wordt, daarom moet ik ook die rolstoel tonen, ik moet daarover spreken, om het sociale stigma te doorbreken. Helaas kan ik mijn rolstoel niet zelf voortduwen, daar heb ik de kracht niet voor, noch zijn de straten in België daarvoor aangepast (denk maar aan kasseien, scheve voetpaden enz.).”

“Na een jarenlang gevecht met mezelf, heb ik vorig week een elektrische aandrijving gekocht voor mijn rolstoel, een ‘Streetjet’. Een soort van voorwiel met een elektromotor in zodat ik helemaal zelf buiten kan. Volledig aangepast aan mijn afmetingen. Geen goedkope grap, na een tussenkomst van het Vlaams Agentschap voor Personen met een Handicap van 2.000 euro komt de prijs op een schamele 3.000 euro. Maar goed, het was een mijlpaal voor mezelf. Confronterend ook. Na een paar dagen kon ik mezelf er wel in vinden. Mensen keken wel eens vreemd, maar dan claxonneerde ik naar hen, knipoogde eens (enkel als ze knap zijn natuurlijk) en daarna reed ik met gierende banden weg. Zoals een vleesgeworden meme. De verbaasde blikken van ‘what the fuck is er net gebeurd?’ waren om van te smullen?”

“Eén week genieten later kwam dan de teleurstelling. Gisterennacht is er ingebroken in mijn appartementsgebouw. Alle kelders werden opengebroken en ook mijn ‘Streetjet’ werd meegenomen. Het voelt aan als een laffe daad waarbij mijn vrijheid een stuk ontnomen werd. Eindelijk kon ik mij zelf wat vrijer rondbewegen, eindelijk kon ik ‘gaan wandelen’ met vrienden zonder dat er iemand mij moest voortduwen. Ik heb het gevoel dat ik terug opgesloten zit en terug afhankelijk ben van iemand anders om buiten te kunnen. Misschien kan je het een beetje vergelijken met een lockdown.”

“Helaas ben ik nog niet verzekerd tegen diefstal en draai ik dus zelf op voor de kosten. Niet alleen moet ik dus de 3.000 euro betalen, maar ik heb ook geen recht meer op een tussenkomst voor een nieuwe, omdat die aanvraag te snel na de vorige komt. (Ik neem hen niets kwalijk natuurlijk.) Wat dus neerkomt op een totaalprijs van 8.000 euro voor een stukje vrijheid.”

“Mag ik jullie daarom vragen om jullie ogen open te houden? Zie je deze Streetjet ergens te koop aangeboden worden? Of heb je hem ergens gevonden? Laat mij dan iets weten, alstublieft. Het zou voor mij een enorm verschil betekenen als ik hem terug kan vinden.”