Lisa Kudrow over ‘Space Force’: ‘Fijn dat ik het geld niet nodig heb’

Zoom-interviews met ­beroemde mensen zijn volslagen idioot. Dat realiseer ik me op het moment dat actrice Lisa Kudrow (56) in het venstertje op mijn laptop opduikt.

Ik zie vooral Phoebe uit Friends, maar dan keurig gekapt en opgemaakt. Kudrow zit voor een ecru­kleurig gordijn waar ze de kleuren van haar kleding op heeft afgestemd.

Zíj kijkt naar binnen bij mij, een voor haar volslagen onbekende, die net het avondeten naar binnen heeft gewerkt (zou ze de vaatwasser ­horen?) en nu pogingen doet om in tien minuten tot een nonchalant gesprek te komen, terwijl Kudrows agent, een publiciteitsmedewerker en nog vijf mensen onzichtbaar meeluisteren.

Sorry, ik vind deze situatie heel surrealistisch.

(Kudrow lacht welwillend)

Het viel me op dat je een aantal personages hebt gespeeld die veel videobellen. Misschien voelt dit voor jou normaler.

“Ja, maar dat wordt natuurlijk anders gefilmd. Tijdens de lockdown heb ik veel Zoom-meetings, en zo. Ik ben er inmiddels aan gewend. Jij niet?”

Nee, eigenlijk niet, geloof ik.

“O, ik vind het fantastisch!”

Een ongemakkelijke stilte volgt. Ik blijk nog niet gewend aan de vertraging op de lijn, waardoor je ofwel door iemand heen praat, ofwel blijft wachten en een pijnlijke stilte nóg langer voelt, zoals nu.

We leven in absurde tijden; precies waar de komische Netflix-serie Space Force, aanleiding van het Zoom-interview, mee speelt. Schrijvers Steve ­Carell en Greg Daniels (The Office) ­lieten zich inspireren door Trumps megalomane plannen voor een nieuwe ruimtetak voor het leger.

In Space Force heeft een niet nader genoemde, irrationele, socialemediaverslaafde Amerikaanse president ­besloten dat hij ‘boots on the moon’ wil. De serie volgt de pogingen van de stijve generaal Mark R. Naird (gespeeld door Carell) om het onmogelijke voor elkaar te krijgen.

Kudrow speelt Nairds echtgenote Maggie, type parelkettinkje, die rotsvast achter haar man lijkt te staan. Vanaf aflevering 2 verblijft ze, afzonderlijk van hem, op een bijzondere ­locatie die de pers van Netflix geheim moet houden, omdat het een spoiler zou zijn. Zo dan maar: die plek ­verraadt dat de brave huismoeder ­ergens een verrassende, niets­ontziende kant heeft die naar buiten is gekomen.

Wat denk je: is satire nog ­mogelijk in het Trump-tijdperk? Heeft hij niet te veel dingen genormaliseerd die absurd zouden moeten zijn?

“Ja, dat is waar. Ik denk dat ze (Carell en Daniels, VK) daarom niet focussen op Trump. De serie speelt veel meer met de spanning tussen het leger en de wetenschap. Daaromheen zijn de verhaallijnen gebouwd. Dat werkt.”

Je hebt vaak gezegd dat je niets meer hoeft te doen, omdat je door Friends financieel onafhankelijk bent. Waarom wilde je hieraan meewerken?

Terwijl ik het tweede deel van de vraag stel, zegt ze iets en lacht.

Sorry, wat zei je?

“Dat het fijn is dat ik het geld niet ­nodig heb.”

Nee, eh, ja, zeker. Maar waarom Space Force?

“Als je gebeld wordt door Daniels en Carrell, met de vraag of je even een paar afleveringen wilt meespelen, lees je het script alleen nog maar voor de vorm. Ik bedoel: hoe zeg je daar nu nee tegen?

“Ik voelde me ook aangetrokken tot het specifieke mysterie dat in de rol zit. Waarom is Maggie geworden wie ze is? Je kunt talloze scenario’s bedenken. Steve kwam met een idee dat ik interessant vond, en dat heb ik in mijn achterhoofd gehouden.”

Paradoxale, extreme, een beetje merkwaardige personages: er zijn maar weinig actrices die ze grappig én geloofwaardig kunnen maken. Kudrow werd wereldberoemd met haar rol van Phoebe in Friends, de meest fladderige van de vrienden, maar misschien ook de lijm die het zestal bij elkaar houdt. Na Friends dook Kudrow vooral op in de vaak op papier ondankbare rol van ‘moeder van’. Met haar komische timing laat ze haar personages in films als Booksmart of een serie als Feel Good zo sprankelen dat ze onvergetelijk worden.

Haar passie moet liggen bij de minder bekende, satirische projecten die ze heeft opgezet: Web Therapy, waarin ze een narcistische onlinetherapeut speelt of The Comeback, een tv-satire over een voormalige sitcomster die wanhopige pogingen doet om in de spotlight te blijven.

Je hebt series gemaakt die ­alleen maar aan actualiteit en populariteit winnen. Volgens critici was je je tijd vooruit.

“Pioniers hebben het moeilijk, en zijn niet noodzakelijk succesvol. (lacht) Niet dat ik mezelf een pionier wil noemen, maar met mijn timing zit ik er misschien een beetje naast.”

Over timing gesproken: ruim vijftien jaar na de laatste af­levering blijkt ook Friends weer aan populariteit te winnen. Hoor je dat vaak?

“Ja, absoluut. Al voor corona was de show populair onder twintigers. ­Ik denk omdat het zich afspeelt in een pretechnologisch tijdperk. Het heeft te maken met een nostalgie naar menselijke relaties, naar écht verbinden. Iets dat verdergaat dan berichtjes posten, of zoomen. Daarom doorstaat Friends de toets des tijds: het ver­langen daarnaar verandert niet.”

Friends krijgt ook kritiek: de show zou zich afspelen in een verwende-witte-mensen­bubbel. Hoe kunnen ze zo luxe wonen, midden in New York?

“Het was een andere tijd. Ik denk dat er schrijvers ­waren die vooral vanuit hun eigen ­ervaringen schreven.

“En in die ­periode waren er simpelweg te ­weinig schrijvers die niet wit waren en die de kans kregen om shows te maken. Dat is het voornaamste probleem.”