Het voorbije jaar werden in België 442.311 stakingsdagen geregistreerd. Dat betekende een stijging met 4,75 procent tegenover het jaar voordien. Dat blijkt uit een studie van het European Trade Union Institute (ETUI).

De onderzoekers merken daarbij op dat de stakingsbereidheid in Wallonië en Brussel vorig jaar beduidend groter was dan in Vlaanderen. Daarmee werd de trend van de jaren voordien verder doorgetrokken.

Op het gebied van stakingen kwam het voorbije jaar in grote lijnen overeen met de algemene tendens van het voorbije decennium. Wel wordt opgemerkt dat vooral tijdens het eerste kwartaal een relatief sterke stakingsactiviteit werd opgetekend. Dat was vooral te wijten aan de organisatie van een nationale staking die toen werd georganiseerd voor een verhoging van de koopkracht.

Cultuur

Regionaal konden er wel een aantal belangrijke verschillen worden gemeld. In Wallonië werden er per duizend werknemers 143 stakingsdagen opgetekend. In Brussel viel dat niveau terug tot 119 stakingsdagen, terwijl in Vlaanderen slechts een cijfer van 87 dagen werd geregistreerd. Gelijkaardige verhoudingen konden ook de jaren voordien worden gemeld.

Dat verschil moet volgens onderzoeker Kurt Vandaele wellicht gedeeltelijk worden toegeschreven aan het gevolg van het protest tegen het beleid van voormalig premier Charles Michel, die in Wallonië en Brussel minder legitimiteit kende dan in Vlaanderen. ‘In Wallonië en Brussel zat de socialistische partij in de oppositie,’ aldus Vandaele. ‘Daardoor was er in die regio’s ook een sterker protest tegen het rechtse regeringsbeleid.’

Anderzijds kan volgens Vandaele niet naast het verleden en de verschillende vakbondscultuur worden gekeken. ‘In Wallonië en Brussel wordt traditioneel sneller naar het stakingswapen gegrepen,’ merkt de onderzoeker op. ‘In Vlaanderen stellen de vakbonden zich iets meer afwachtend op.’