‘Hou me nog eens vast’ is, in tegenstelling tot ‘De Container Cup’, geen baanbrekende coronatelevisie

De corona-ellende heeft overal diepe krassen nagelaten, en niet het minst op het scherm. Karen Damens talkshow-vanuit-de-tuin, Karentaine, was een vogelverschrikker in televisievorm. Herhaaldelijk kijken naar Viktor Vlogdown, het videodagboek van Viktor Verhulst, heeft mij evenmin deugd gedaan.

Na het wegvallen van Thuis en Familie en het stopzetten van andere opnames door de coronamaatregelen, hebben de verschillende zenders en productiehuizen een spoedvergadering via Zoom opgezet om een noodplan uit te werken. Daar kwamen – sarcasme op komst – inspirerende ideeën als Viktor Vlogdown, Eviva España in tijden van corona, Reizen Waes blijft thuis en Bake off @ home op tafel te liggen.

Je zou zomaar de indruk krijgen dat allés goed was om de door corona geslagen gaten op te vullen. Lieve Blancquaert liet naar aanleiding van het programma Hou me nog eens vast een quote optekenen in Humo die dat vermoeden heeft bevestigd: “De oorspronkelijke titel van het programma was Knuffels na corona.” Het gaat hier, voor de duidelijkheid, niet over een kindershow op Nickelodeon.

Nu je opnieuw fysieke toenadering mag zoeken tot iemand in je bubbel, had Lieve Blancquaert er niets beter op gevonden om de eerste knuffel na enkele affectieluwe maanden op de gevoelige plaat vast te leggen. Dat gebeurde in een weinig fotogenieke fotostudio, voor een groezelige grijze achtergrond. Daar ontmoette ze de deelnemers, die kort vertelden wie ze wilden knuffelen en waarom, alvorens de tegenpartij Blind Date-gewijs van een trap kwam neergedaald.

Hou me nog eens vast speelde in op het modewoord dat na 18 minuten voor een eerste keer ter sprake kwam: huidhonger. Nog geen 6 minuten later moest iemand zo nodig ‘het nieuwe normaal’ opwerpen. Voor diepgaande gesprekken moest u zondagavond niet op Eén zijn, hoewel Lieve Blancquaert erin slaagde om de traanklieren te bespelen.

Een koppel met een latrelatie dat elkaar voor het eerst in maanden in de armen viel, de eerste ontmoeting tussen een grootmoeder en kleinkind, de reünie tussen een weduwe en haar zoon: natúúrlijk heb ik een dweil moeten halen. Zelfs de emotioneel stabielen zouden het moeilijk krijgen bij het zien van de twee dolenthousiaste meisjes die naar omie en opa liepen.

Soms gebeurde er iets dat beter niet was gebeurd, zoals een vader die door de knieën ging om de buik van zijn zwangere dochter te kussen. Het ontbrak Hou me nog eens vast verder aan diversiteit. Met uitzondering van een jongen met een zware beperking en enkele meisjes met een multiculturele achtergrond was het fotoboek van Blancquaert wel héél blank (op de grijze achtergrond na).

Hou me nog eens vast was, in tegenstelling tot De Container Cup, geen baanbrekende coronatelevisie. Al kan er maar één de beste zijn.