‘Mama leek plots belangrijkere dingen te doen te hebben’

INGRID

“Een tante die ondertussen de 90 is gepasseerd, en ook niet kan rijden, boog zich tijdens een zomers terrasje naar me toe en zei: ‘Ingrid, je moet met de auto leren rijden. Je weet niet wat je mist.’ Ik heb het vooral voor Ann en de kleinkinderen gedaan. Ik woon vlak bij het station, maar een treintrip van Mol naar Drongen was telkens een uitgesponnen processie van Echternach. Meestal was ik anderhalf uur onderweg, vervelende werken aan het spoor niet meegerekend.

“Ik oefende mijn theorie op de computer en was meteen geslaagd. Ik kocht een autootje, dat ik na drie maanden jammer genoeg perte totale reed. Mijn allereerste ritje met mijn voorlopig rijbewijs was naar Drongen. Het was zondag en ik dronk bij Ann enkel een koffie omdat ik voor het donker weer thuis wou zijn. (lacht)

“Ik had dat autorijden nooit gemist, maar nu zou ik niet meer zonder kunnen. Ik kan mijn kleinkinderen June en Jackie-Lou gewoon meenemen op dagtrip. Maar als ze dichterbij woonden, zou ik hen natuurlijk sneller een spontaan bezoekje kunnen brengen.

“Ann en ik zijn allebei huismussen. Ik kan intens genieten van eenvoudige momentjes op haar terras, terwijl we de ondergaande zon in de Leie weerspiegeld zien. Maar onze band is ooit stroever geweest. Toen haar vader en ik uit elkaar gingen, was ze 9 jaar. Ze was altijd zo’n vrolijk kind, maar in stilte zag ze af. Ik zag het verdriet niet dat achter haar grote ogen schuilging. Omdat ze zo’n zelfredzame en vrolijke indruk maakte, heb ik nooit het gevoel gehad dat ik haar in de steek liet. Integendeel, misschien voelde ik me zelfs een beetje overbodig.

“Het eerste half jaar na de breuk deed ik nog altijd de was en de plas in het huis van mijn ex, maar die situatie tussen twee ex-geliefden was te complex. We beslisten dat zij in het ruime huis van haar vader bleef wonen, ik nam mijn intrek in een appartementje in de buurt.

“Dertig jaar geleden was scheiden nog een groot taboe. Zeker als de vrouw degene was die besloot het huis uit te gaan. Ik kon blijven vastzitten in een relatie die me ongelukkig maakte of ik kon voor iets nieuws gaan. Ik heb voor mezelf gekozen, maar ik kon er met niemand over praten. Therapie was nog niet ingeburgerd en zelfs mijn vriendinnen lieten me in de steek.

“Ik heb veel boeken gelezen en uiteindelijk hulp gevonden bij een levenscoach. Ik probeer niet te veel spijt te hebben van het verleden. Maar dat ik nooit het verdriet van mijn kind zag, zal ik mezelf nooit vergeven. Ik heb me vaak afgevraagd of ze door de scheiding zo weinig zelfvertrouwen had als puber, hoewel ze toen al veel capaciteiten had. Ze kwam eens wenend thuis na een examen Duits. Heel de klas had hetzelfde antwoord ingevuld, behalve zij. Zij was erdoor, de rest niet. Ik heb zo vaak gedacht: geloof toch eens in jezelf, Ann. Dat onzekere kantje is altijd wel wat gebleven en dat vind ik jammer. Maar met ouder te worden, zijn we elkaar beter gaan begrijpen. Daar ben ik dankbaar om.”

ANN

“Het moment waarop ik mijn eigen identiteit begon te ontwikkelen, was ik te veel op mezelf aangewezen. Ik probeerde die gaten zelf op te vullen. Ik belde vaak urenlang naar mijn beste vriendinnetje en als mijn vader op het einde van de maand de hoge telefoonrekening bekeek, was hij niet blij. Maar voor mij waren die telefoontjes een manier om me minder eenzaam te voelen. Ik voelde me vaak slecht, maar liet het niet zien.

“Ik zag dat mijn ouders er ook niet altijd even zorgeloos bijliepen, dus probeerde ik de boel op te vrolijken met een grote glimlach. ’s Avonds, alleen in bed, heb ik vaak gehuild. Ik dacht constant aan hen, niet aan mezelf. Mijn eigen gevoelens cijferde ik weg. Niet bewust uiteraard, op die leeftijd ben je te jong om die emotionele mechanismes te begrijpen. Ik had ook nog niet de woordenschat om mijn gevoelens op tafel te gooien.

“Ik was nog een kind, maar ik dacht dat ik groot was. Ik herinner me dat mijn grootmoeder op bezoek kwam toen ik 9 was en ik koffie voor haar zette. Ik zie mijn dochter June nog niet meteen met filterkoffie aan de slag gaan. (lacht) Ik ben heel snel zelfstandig geworden omdat ik de zorg van mijn mama miste. En dat heb ik haar lang kwalijk genomen. De jaren voor de scheiding was ze de beste mama, maar die herinneringen leken plots weggevaagd.

“Pas op mijn 29ste, toen ik zelf oud genoeg was om op een volwassen manier terug te kijken op mijn jeugd, ben ik er met haar over gaan praten. Ik heb de dingen heel duidelijk benoemd. Dat ik me als kind in de steek gelaten voelde omdat het leek alsof mijn mama plots belangrijkere dingen te doen had. Ik kon ook toen pas die ingebakken overtuiging loslaten dat mijn mama de reden was dat de relatie van mijn ouders spaak was gelopen. Pas als je ouder wordt, begrijp je hoe moeilijk relaties zijn, en besef je dat zelfs overspel niet zwart-wit is.

“Mama heeft mijn broer en mij snel losgelaten. Ik ben helemaal anders als moeder. Als mijn dochter thuiskomt van school en ze vraagt een appel, dan leg ik die geschild en in partjes op haar schoot. ‘Bekom maar even van je dag, liefje.’ Mijn meisjes draaien me makkelijk rond hun vinger, maar dat wil niet zeggen dat ze hun bord niet moeten afruimen. Ik bereid hen voor op de volwassen wereld, maar zolang ze nog kind zijn, leg ik hen graag in de watten. Mijn mama en ik botsen nog al eens op dat vlak. Misschien wil ik te veel voor hen zorgen.

“Op belangrijke momenten in mijn leven stond mama wel altijd voor me klaar. In 2002 deed ik mee aan Miss België. Niet met de betrachting om te winnen, maar om te genieten van een betaalde luxereis en lekker eten. (lacht) Ik genoot van heel die ervaring, zoals blokken voor mijn examens handelswetenschappen tijdens een wedstrijd in Libanon, maar ik besefte ook dat die showbizz­wereld niets voor mij was. Toen ik tijdens de finale verkiezingsslag op het podium stond en besefte dat ik zou winnen, zag ik mijn mama voor het podium ‘nee toch’ murmelen.

“Die nacht wou ik in allerijl afstand doen van mijn kroon, maar onder meer mama kon me overtuigen om het te zien als een investering in mezelf. Mijn ruimdenkende karaktertrekje heb ik van haar.”