Wandelen tijdens de lockdown, fotograaf Stephan Vanfleteren maakte expo én boek over "zijn dagelijkse coronaritueel"
Wandelen: u heeft het tijdens de lockdownperiode misschien vaak gedaan, net als fotograaf Stephan Vanfleteren. Hij ging van midden maart tot eind mei élke dag op pad met zijn fototoestel op zak in zijn nabije omgeving: de Westhoek. Het resultaat van die wandelingen, zijn "Corona Walks", is te zien in het Fotomuseum in Antwerpen. En Vanfleteren brengt ook een dagboek uit, over zijn gedachten tijdens die vele wandelingen. Opvallend genoeg wordt dat een boek zónder foto's.
Van 13 maart tot 31 mei hield Vanfleteren een vast ritme aan: tegen de avond ging hij wandelen, de ochtend erna maakte hij een fotoselectie uit zijn vele beelden, en tijdens de middag schreef hij de gedachten die hij tijdens de wandelingen noteerde op zijn smartphone uit tot dagboekfragmenten . Het resultaat is Vanfleterens' antwoord op de coronacrisis: met de "Corona Walks" wordt zijn overzichtstentoonstelling "Present" in het Antwerpse fotomuseum uitgebreid tot 13 september, én op 2 juli komt zijn "Dagboek van een fotograaf" uit.
Ik had plots de tijd om beter naar dingen te kijken, en me weer te verbazen over de basis: beweging en lichtinval.
"Tijdens die lockdown had ik plots de tijd om veel beter naar de dingen te kijken, waar ik vroeger door stapte. Soms bleef ik anderhalf uur staren naar alle golven die voorbij kwamen in zee. Ik kon opnieuw verbaasd zijn over de manier waarop het licht valt. Door de algemene stilstand kwam ik onderweg bijna niemand tegen, wat zorgt voor een bijzondere sfeer", vertelt Vanfleteren.
De natuur speelt niet toevallig een hoofdrol in zijn beelden ("ik woon dan ook in de Westhoek, vlakbij bossen, polders en het strand") net als de schemering. "Het moment waarop de dag verglijdt in de nacht: dat is zo'n mooi, hoe het laatste licht de keel van de dag dichtknijpt. Die overgang observeren is altijd een intense ervaring."
Zijn meest intense gedachten heeft Vanfleteren in een dagboek gegoten. "Zeer atypisch dat ik me daaraan heb gewaagd, dat klopt", lacht hij." Maar een dagboek, dat zag ik zitten, want het geeft je veel vrijheid: je hoeft geen spanningsboog op te bouwen, of verhaallijnen te volgen zoals in een roman. Heb je een rotdag, dan houd je het op één zin. Ik heb gemerkt dat woorden ook zéér beeldend kunnen zijn.
Bekijk hieronder het verslag uit "Het Journaal":
