‘Hoog Nivo’-reporter steekt handje toe op bouwwerf: “Is het normaal dat het bakje zo schudt?”

Wanneer we het industriepark De Bruwaan oprijden, zien we in de verte twee gigantische telescopische hijskranen, een blauwe en een rode, de lucht in priemen. Dat kan niet missen: we zitten juist. “Voor houthandel Janssens en Janssens uit Hoogstraten bouwen we een nieuw industriecomplex”, zeggen Raf Huibers (24) en Sanne Ceuppens (29), beide junior projectleider. “Het gaat om een houtstapelplaats, productie, showroom en kantoor. De totale oppervlakte bedraagt ongeveer 12.000 vierkante meter.”

Lees verder onder de video

© JDW

Janssens en Janssens moet eind juli het huidige pand 500 meter verderop verlaten. “Op 10 juli moet hier de betonvloer zijn gegoten. Daarna heeft hij nog twee weken om uit te harden”, zegt Raf. “De gezonde spanning voel je bij iedereen en dat komt de teamgeest ten goede. We zitten op schema. Alleen het weer zou nog een spelbreker kunnen zijn.”

500 kleurrijke emmers

De grondwerken zijn op 16 maart aangevat. Sindsdien zijn er exact 265 funderingspalen in de grond geschroefd. “Ze meten allen tussen de 8 en 16 meter. Zodra de schroef de juiste diepte heeft bereikt, wordt het beton gestort en de wapening uit staal aangebracht”, vertelt Sanne. “Nadien wordt de wapening vrijgemaakt om in het funderingsmassief te kunnen stoppen.”

Het resultaat is dat op het bouwterrein ongeveer vijfhonderd kleurrijke emmers - blauw, roze, geel, wit, rood - zichtbaar zijn. “We werken met zware elementen. Veiligheid komt altijd op de eerste plaats”, zegt projectleider Christof Jespers (40). “De emmers - niemand van ons weet waarvoor ze eerder hebben gediend - worden ondersteboven op de pinnen van de wapening geplaatst zodat onze medewerkers zich niet kunnen kwetsen.”

De robuustheid van de werf staat in contrast met de precisie en planning die de coördinatoren aan de dag leggen. “Communicatie is daarbij heel belangrijk. De mensen in de hijskranen beschikken over walkietalkies om de elementen op de juiste plaats te brengen. Beneden worden instructies vooral via gebarentaal gegeven”, zegt Raf. “We doen er alles aan om ongevallen te vermijden. Iedereen van ons draagt een helm. Bij Bolckmans is dat een evidentie.”

Op het platte dak van de productie moet nog beton worden gestort. “Op de plaats waar de koepels komen, zijn valnetten aangebracht. Er kan altijd iemand moe of onoplettend zijn. Op deze werf is er nog niemand in de netten gevallen”, zegt Sanne. “En rond alle daken is door een gespecialiseerde firma een omheining of leuning aangebracht.”

‘Dringend meer spek eten’

Werfleider Guy (64) uit Sint-Job-in-’t-Goor, die al 39 jaar bij Bolckmans aan de slag is, helpt me een valgordel om te doen. “Oei, oei, die staat nog afgesteld op onze maat. Je moet dringend wat meer spek eten, makker”, zegt hij terwijl hij de banden van de gordel meteen enkele centimeters inhaalt. “Hoogtevrees of niet? Hou vast aan de staven binnen de bak. Dat is het beste voor je vingers.”

Niettegenstaande Guy vier keer heeft voorgedaan hoe de veiligheidshaak van de gordel werkt, heb ik toch de hulp nodig van monteur Sven (30) uit Beerse om hem vast te klikken aan het bakje van zijn hoogtewerker. Geleidelijk gaan we naar omhoog. Het zicht van de omgeving en het bouwterrein vanuit vogelperspectief is indrukwekkend.

Wanneer ik de blik naar beneden wend, valt het me op dat de arm van ons toestel niet een klein beetje gebogen staat. “Is dat normaal?”, vraag ik aan Sven. “Ja ja, de arm is helemaal uitgestrekt. We moeten tot 23 meter klimmen om over de balustrade op het dak van de opslagloods van 16 meter te geraken”, zegt hij. “Soms kan het bakje weleens schudden. Ik werk hier vier jaar. Slechts één keer was ik er niet helemaal gerust in. Dat was in de haven van Antwerpen. Daar stond toen veel wind en we hingen boven het water.”

Sven zet me veilig af op het bijna hoogste punt. Ik stap uit en kom - toepasselijk of niet? - in de goot terecht. Ik stap op dakwerker Roy (37) uit Vlissingen af. Hij is de goten aan het afspeuren op eventuele lekken. “En die hoop ik echt niet te vinden”, voegt hij eraan toe. Hij moet ook de vellen pvc die elkaar in de dakgoten overlappen aan elkaar smelten.

Föhn van 600 graden

Dat lijkt me een ideale klus en vooral niet te zwaar. “Mag ik dat groene toestel even”, zegt ik tegen mijn tijdelijke collega. “Nou, ben je gek of zo? Die föhn (lasautomaat, red.) is 600 graden heet”, zegt hij.”Rol jij maar met dat rolletje. Let wel, het tempo ligt hoog. Je moet dicht bij de föhn blijven. De kunststof smelt aan elkaar, ik moet ervoor zorgen dat ze niet verbrandt.”

Tamelijk wonderbaarlijk: al na enkele seconden lijken we een geoliede machine. Ik moet bij de les blijven, want ik wil het vertrouwen van Roy niet beschamen. “Op enkele schoonheidsfoutjes na - maar die krijg ik nog wel weggewerkt - zijn we een perfect duo”, zegt Roy.”Ik denk niet dat er een schadeclaim gaat volgen.”

Even later stap ik weer in bij Sven, maar er gebeurt niets. “Ik vertrek niet voor je je weer hebt vastgeklikt”, zegt de monteur wanneer ik hem vragend aankijk. Die veiligheidsprocedures zitten ingebakken, ook na een zware dag. “Vanochtend om 4.30u liep mijn wekker af, een halfuur later ben ik opgepikt”, zegt Sven tijdens de afdaling. “Deze werf ligt op 117 kilometer van ons bedrijf in Hoogstraten. Om 15u45 zit de dagtaak er op, maar met die werken voor de Kennedytunnel zijn we ten vroegste om 17u30 thuis. Douchen, eten en bijna het bed in.”

Voor de verre verplaatsing is een verklaring. “Onze eerste vestiging staat in Hoogstraten. Vijf jaar geleden deden we een beroep op Bolckmans voor de bouw van een nieuwe complex op de Veedijk in Turnhout. Ook toen was het een race tegen de klok”, zegt bouwheer Philippe Janssens, die samen met zijn broer Koen houthandel Janssens en Janssens leidt. “We hebben ook nog een vestiging in Aalst. Onze mensen hier in Oudenaarde zijn klaar voor het stunt- en vliegwerk om eind juli alles van de oude naar de nieuwe locatie te verhuizen. Op 3 augustus vatten we hier onze activiteiten aan.”

De coördinatie en naadloze opvolging bij de opbouw is een hels karwei, maar Sanne, Raf en Christof doen het graag. “Ik werk al vijftien jaar bij Bolckmans en ben begonnen bij de dienst verrekeningen. Na drie maanden zei de chef: ‘Dat is hier niks voor Christof’. En hij had gelijk. Eigenlijk ben ik in de wieg gelegd voor dit werk. Ik speelde vroeger vaak met de Legoblokken. Mijn verlanglijstje voor Sinterklaas was altijd snel opgesteld.”

Wanneer Sanne eens boven geraakt, probeert ze altijd even te genieten van het uitzicht. “Het zicht is magnifiek, maar overal anders. Als de dagen korter zijn, dan is vooral de zonsopgang en -ondergang fantastisch.”