Een week lang een halve dag op een podium staan, hoe kom je op het idee? “Vanaf de ochtend bijna elk oneven uur spelen, dat past helemaal bij het thema van het herkauwen van liefdesverdriet. Voor Don Kyoto reed ik met een bakfiets Vlaanderen door. Ook dat klopte met het concept, zo heb ik het graag. Het publiek ziet nu in een ‘loop’ iemand van 46 die een tekst brengt van een 22-jarige met liefdesverdriet. Zo lijkt het alsof die man maar niet uit dat verdriet raakt. Zo gaat dat vaak. The first cut is the deepest, hoor je wel eens. Iemand zei tegen mij dan weer: it takes two to tango. En toen stond ik daar alleen op de dansvloer.”

Dimitri Leue noemt deze voorstelling zijn beste ooit. Is dat niet wat triest? Zoals een muzikant met een dozijn albums zijn geweldig debuut met zich meesleept. “Nee, ik noem het misschien wel mijn mooiste voorstelling ooit. Dat is een verschil. Jouw eerste voorstelling, dat is het eerste contact met het publiek. Je legt je ziel dan altijd helemaal bloot. Die voorstelling heeft mij ook onmiddellijk gelanceerd. Ik zat in 1996 nog op de toneelschool. Het enige wat ik had, waren een paar citaten die ik had verzameld. Plots begon ik die met zinnen aan elkaar te verbinden en kwam het besef dat ik een schrijver zou kunnen zijn.”

In coronatijden lijkt retro de mode. Sporza zond onlangs voetbalwedstrijden uit die dertig jaar of ouder waren. Past de herneming van Maura ook in dit concept? “Nee, dit is helemaal anders gegroeid. Ik wilde deze voorstelling al veel langer opnieuw spelen. Ik ben op een leeftijd gekomen dat het tijd wordt om terug te blikken. Daarvoor had ik contact met Barbara Wyckmans (ex-directeur van theaterhuis Het Paleis, red.) in Tongeren. Dat ging niet door, het is dankzij het CC Deurne het Atheneum geworden. Ik heb over het modernisme daar ooit een documentaire gemaakt. Mijn vrouw is van Deurne, ik ben er getrouwd. Met Deurne heb ik toch een speciale band.”