Huwelijken in België lopen de jongste jaren minder snel spaak. Dat blijkt uit een analyse van Statbel en de Universiteit Antwerpen. Huwelijken zijn stabieler geworden, maar de onderzoekers wijzen wel op de ‘onzichtbare scheidingsgolf’ van samenwonenden.

De laatste jaren treedt er een zeker stabilisatie op in de echtscheidingscijfers van ons land, na decennia van stijging. Deze cijfers, van scheidingen in een bepaald jaar, geven echter een vertekend beeld, want er wordt geen onderscheid gemaakt in kortlopende of heel lange huwelijken.

Daarom keek het Centrum voor Demografie, Familie en Gezondheid (CPFH) van UAntwerpen en Statbel naar de manier waarop huwelijkscohorten (huwelijke gesloten tijdens eenzelfde jaar) evolueren doorheen de tijd. De statistische analyse toont aan dat de oudste huwelijkscohorten de laagste echtscheidingscijfers vertonen. Tussen 1950 en 1965 was na 15 jaar huwelijk slechts 5 tot 10 procent gescheiden. Vanaf de jaren ‘90 is dat gestegen naar meer dan 1 op 4. Voor de cohorte van 2000 gaat scheidingspercentage na 15 jaar zelfs richting 1 op 3. De cijfers tonen aan dat doorheen de tijd steeds sneller een hoger percentage van scheidingen bereikt werd. Maar bij de jongste huewelijkscohorten zou er wel een duidelijke daling zijn. Al wordt dit verklaard door de zogenaamde “onzichtbare scheidingsgolf. “In de officiële echtscheidingscijfers zijn de breuken van samenwoners niet opgenomen. Jonge koppels gaan in toenemende mate samenwonen, waardoor het moeilijk wordt om nog een goed zicht te krijgen op familiedynamieken”, legt Dimitri Mortelmans van CPFH uit.

In ieder geval tonen de cijfers een indicatie dat huwelijken stabieler zijn geworden omdat ze ook selectiever zijn in hun samenstelling. Alleen de samenwonenden met de meest stabiele relaties trouwen nadien nog, waardoor de versnelling in echtscheiding nu een halt is toegeroepen. “Al mogen we niet vergeten dat België nog steeds aan de Europese top staat wat het aantal echtscheidingen betreft.”