Een terugblik op (mogelijk) de beste grandslamfinale ooit: “Ik speelde de hele match met een slapende voet”

6 juli 2008. Roger Federer en Rafael Nadal staan tegenover elkaar in de finale van Wimbledon. De Zwitser won de voorbije vijf edities in Londen en is gebrand op een zesde titel op rij. De 22-jarige Nadal aast op revanche na de verloren finales in 2006 en 2007. Derde keer, goede keer, denkt de Spanjaard.

De kraker groeit uit tot een mythische partij. Misschien wel de moeder aller tenniswedstrijden. Door het scoreverloop, het ongekend hoge niveau, de wisselende kansen, de lengte en de toch verrassende naam op de The Gentlemen’s Singles Trophy, de prijs van het meest tot de verbeelding sprekende tennistoernooi op aarde. 

Het extatische publiek, voortdurend op het puntje van de stoel, valt collectief in zwijm wanneer Nadal er bij 6-4, 6-4, 6-7, 6-7, 9-7 en na vier uur en 48 minuten bloedstollend tennis een eind aan maakt. De Zwitserse graskoning onttroond in de eigen achtertuin. En dat in het pikkedonker, ver na 21 uur, zelfs Hawk-Eye functioneerde niet meer omdat er te weinig licht was. 

John McEnroe, cocommentator voor de BBC, stamelt met de microfoon voor zijn neus dat ‘dit de mooiste wedstrijd ooit was’. “Wat een spanning, wat een niveau, wat een ontknoping”, zegt de drievoudige Wimbledon-winnaar. Björn Borg, zelf ooit koning van Londen met vijf overwinningen, zit ademloos in de Royal Box. “Dat ik hier bij mocht zijn... Prachtig. Niemand ziet ooit nog een betere, mooiere en spannender finale.”

Dertien jaar later spreekt de epische eindstrijd nog steeds tot de verbeelding. Ook bij onze tennisexpert Filip Dewulf. “Wat die finale zo speciaal maakte, was het aantal regenonderbrekingen. De match begon al een halfuur te laat door een eerste regenbui. Nadien waren er nog een paar pauzes, waarvan eentje van een uur. En het viel op dat die mannen uit de kleedkamer kwamen en meteen erna verder tennisten op een duizelingwekkend hoog niveau. Ze hadden geen opwarming nodig.”

“De wedstrijd duurde met die regenonderbrekingen bijna 7 uur”, weet Dewulf. “De invallende duisternis kwam eraan, waardoor het zeer spannend werd of die match wel beëindigd zou kunnen worden. Het publiek keek zowel naar de baan als naar de lucht. Dat zorgde voor extra spanning en maakte het des te specialer. Bewonderenswaardig dat Federer en Nadal hun zenuwen onder controle konden houden.”

“Ook voor de aanwezige pers was het een zeer moeilijke bevalling. Hun deadlines werden overschreden, omdat de wedstrijd zo lang duurde. En door het wisselende scoreverloop moesten ze constant hun hele tekst aanpassen”, lacht Dewulf. “Die finale blijft toch een fantastische herinnering. Een van de beste finales ooit.”

Voor Nadal was die gewonnen finale een keerpunt, stelt Dewulf. “Iedereen bekeek hem voordien als een gravelspecialist. Er werd gedacht dat hij het op andere ondergronden moeilijk zou hebben. Maar hij toonde dat hij een superkampioen was door die finale in zulke omstandigheden tegen Roger Federer te winnen. Het werd een ijkpunt voor Nadal. Nadien begon hij te bouwen aan zijn heerschappij, op alle ondergronden.”

Het laatste woord is voor Nadal, die bij Movistar kort terugblikte op de legendarische Wimbledon-finale. “Ik had heel veel last aan mijn voet, waardoor ik verdoving nodig had. Ik speelde zo de hele match met een slapende voet”, onthulde de Spanjaard. “Ik kreeg het extra lastig door die onderbrekingen, aangezien die verdoving niet heel lang duurde.” Het tastte zijn niveau in elk geval niet aan. 

Lees ook: 

WIMBLEDON. Federer en Djokovic scharen zich probleemloos bij laatste acht, tienersensatie Raducanu moet toernooi ziek verlaten

Osaka staat bij Olympische Spelen pers weer te woord ondanks angstaanvallen