Corine (46) raakte met wagen van weg af en zat zes dagen vast in wrak: “Na een jaar begint het allemaal terug te komen. Ook de angst”

Bloedheet was het toen het noodlot vorig jaar toesloeg. Corine was ’s avonds op weg naar huis, toen ze met haar wagen een rotonde naderde in Saint-George-sur-Meuse, tussen Namen en Luik. Plots weigerden haar remmen dienst. Ze verloor de controle over haar stuur en ging van de weg af. Enkele meters lager kwam ze ondersteboven tot stilstand in een gracht. Onzichtbaar vanaf de weg.

Corine overleefde de crash en merkte toen ze weer bij bewustzijn kwam dat ze vastzat. Haar linkerarm en -been bleken verlamd. Naast haar rinkelde haar telefoon onophoudelijk. Ongeruste familie en vrienden die zich afvroegen waar ze was. Maar opnemen ging niet. Elke keer als ze haar arm bewoog, viel ze flauw van de pijn.

Zes dagen en nachten zou haar beproeving duren, bij temperaturen die overdag de veertig graden naderden. Eten had ze niet. Gelukkig begon het in het weekend te onweren. Ze ving de regen op in een kauwgomdoosje en kon zo toch een beetje drinken. Bij elke wagen die ze hoorde passeren, riep ze om hulp. Maar door het lawaai van de drukke weg was er niemand die haar hoorde.

_{(Lees verder onder de kaart en foto)}

Het was bijna een week na het ongeval toen er plots enkele mensen stopten aan de rotonde. Ze waren flyers voor de verdwenen vrouw aan het ophangen. Corine hoorde hen uitstappen en begon opnieuw te roepen. Deze keer werd ze wél gehoord. De hulpdiensten snelden ter plaatse en haalden haar uit de verhakkelde wagen. Meteen werd ze naar het ziekenhuis gebracht. Daar ontdekten de artsen dat ze verlamd was aan de linkerkant. Ze onderging verscheidene operaties, waarbij onder meer haar wervelkolom versterkt werd met bouten. Er zou haar een lange revalidatie wachten.

Bijna een jaar na het ongeval is die revalidatie nog altijd niet achter de rug, zo vertelt ze aan de redactie van HLN. “Ik kan gelukkig al weer stappen, maar mijn linkerarm wil nog altijd niet mee”, klinkt het.

_{(Lees verder onder de foto’s)}

Ze is intussen wel weer thuis in haar flat in Wanze, maar drie dagen per week keert ze terug naar het revalidatiecentrum in Esneux, waar ze de maanden na het ongeval doorbracht. “Het herstel is zwaar en uitputtend”, getuigt ze. “Mijn benen zijn nog altijd wankel. Ik ben nog heel zwak en ik heb spasmen in mijn ledematen. Maar het is wat het is. Ik moet het ermee doen.”

Door de lockdown is haar revalidatie drie maanden niet kunnen doorgaan. “Sinds een maand ben ik herbegonnen. Maar het heeft tijd nodig. Het kan nog maanden duren eer ik weer min of meer de oude ben, volgens de dokters mogelijk zelfs jaren.”

Ook psychologisch is het lastig. Zeker nu de eerste verjaardag van het ongeval nadert. “Het begint allemaal terug te komen”, vertelt ze. “Alsof ik alles herbeleef. Dat is heel emotioneel. Ook de angst steekt weer de kop op. Het was enkele maanden beter, maar het herbegint. Volgens de psycholoog is dat normaal. Ik heb een traumatische ervaring gehad. Iedereen die iets soortgelijks meemaakt, kan er last van hebben. Als de verjaardag van een gebeurtenis dichterbij komt, begin je bepaalde ervaringen te herbeleven en kunnen pijnlijke herinneringen weer bovenkomen.”

Of het sinds het ongeval niet lastig is om weer in een wagen te zitten? “Nee”, klinkt het. “Ik zit zelfs weer achter het stuur. Mijn wagen is aangepast in functie van mijn arm. Een maand geleden heb ik een nieuwe rijtest afgelegd en ik ben geslaagd. Ondanks mijn beperking.”

De plaats van het ongeval passeren, doet haar wel nog altijd wat. “Ik ben er vorig weekend nog voorbijgereden, omdat ik uitgenodigd was voor een etentje bij de vrouw die me een jaar geleden vond. Ze woont vlakbij, op een paar kilometer ervandaan. Toen ik de plaats van de crash passeerde, gingen er weer allerlei vragen door mijn hoofd. Over alle mensen die er voorbijgereden moeten zijn toen ik daar lag en misschien wel iets gezien hebben, maar er verder geen aandacht aan schonken. Mensen die dachten dat het een verlaten voertuig was. Ik zit nog altijd met een heleboel vragen, waar ik geen antwoord op heb. Die zijn er nog altijd.”

Uit het ongeval kwam echter ook iets goeds voort. Een diepe vriendschap met de vrouw die het wrak van haar wagen vond. “Haar zoon was voor het ongeval al bevriend met mijn drie zonen”, vertelt ze. “Ze deden samen aan sport. Maar ik kende haar eigenlijk niet. Nu zijn we hechte vriendinnen. Ze is mijn engelbewaarder. Het lot heeft ons samengebracht.”

Lees ook: “Ik dwong mezelf te blijven leven. Voor mijn kinderen” (+)

Bekijk ook: Marie getuigt nadat ze zes dagen gekneld zat in autowrak