Met de nieuwe huisideoloog is de transformatie van N-VA compleet

In 2006 sprak Jean-Marie Dedecker een N-VA partijraad toe, waarna hij werd afgewezen als lid. Bart De Wever zei daarover: “Toen ik hem hoorde spreken, dacht ik: wij worden gegarandeerd een andere partij... Uit alles wat ik toen wist – welke mensen lieten weten dat ze de N-VA zouden verlaten, welke andere mensen stonden te trappelen om binnen te komen – besefte ik dat de komst van Jean-Marie Dedecker de partij fundamenteel zou doen veranderen.” (DM 23/12/2006)

Met de komst van Joren Vermeersch als huisideoloog is de juistheid van die inschatting aangetoond. Naast zijn werk met Theo Francken is Vermeersch vooral een poulain van Dedecker, en het interview door Joël De Ceulaer afgelopen zaterdag (DM 4/7) schetst perfect het wereldbeeld waar de partij destijds voor terugschrok.

(w)Arm Vlaanderen

De vorige huisideoloog, Bart De Wever zelf, had het graag over hoe de Vlaamse natie ons aan elkaar zou smeden, over identiteit als een warme deken voor de maatschappij. Het had nog iets. Maar daar heeft Joren Vermeersch geen boodschap aan. Op vijf en een halve pagina vraaggesprek vindt hij geen enkel gaatje om Vlaanderen te bejubelen of de Vlaamse natie zelfs maar te vernoemen. Voor de nieuwe Soeslov van N-VA is de enige uitdaging “het multiculturele drama”. 

Kort samengevat: migratie is niet alleen verantwoordelijk voor de teloorgang van ons sociale weefsel, onze samenleving gaat er ook “moreel aan kapot”. Ook criminaliteit en het ondergraven van de welvaartsstaat zijn de schuld van migranten, net als de alom gekende stroom uitgeweken arbeiders vanuit Antwerpen naar Middelkerke – “de vluchtelingen van het multiculturele drama, zeg maar”. Zelfs belastingontduiking is een gevolg van multicultuur, en bovendien is het opvangen van meer vluchtelingen “ecologisch niet meer verantwoord”. The horror! The horror!

We hadden vroeger een term voor mensen die elke maatschappelijke uitdaging op de komst van vreemdelingen steken, maar het woord ontsnapt me nu even.

Verduisterde geschiedenis

Een ‘cultuurchristen’ is het woord dat Joren Vermeersch op zichzelf plakt. Een prachtig veelzeggende term. Je hoeft er niet voor in God te geloven of naar de mis te gaan. De Bijbel heeft er evenmin iets mee te maken, want naastenliefde en mededogen vormen de “dictatuur van het goede”. En wie zoals Vermeersch een apostel van Jean-Marie Dedecker is, haalt uiteraard nog niet de helft van de tien geboden. Maar de term ‘cultuurchristen’ zegt alles over wie het níét is. Eigenlijk impliceert hij: ik ben een ex-christen, en dat is een waarde op zich. Dat maakt mij vatbaar voor verlichte waarden als openheid, gelijkheid en kritisch denken. Een openheid die ‘anderen’ niet hebben, om de islam maar te noemen. Zij maken namelijk “een onderscheid tussen gelovige en ongelovige, tussen man en vrouw” – iets wat het christendom nooit zou durven doen.

Om dat punt te maken herschrijft Vermeersch vlotjes de geschiedenis van de verlichting, die plots een logisch gevolg blijkt van het christelijke gelijkheidsideaal. De Griekse of Romeinse wortels van het humanisme doen er niet toe. Geen woord over hoe de Arabische wereld het flikkerlichtje van de kritische wetenschap aanhield tijdens de donkerse dagen van de middeleeuwen. Een paar eeuwen religieuze verdrukking van verlichte denkers, tegen anders-gelovigen en tegen wetenschap op zich, zijn hooguit een voetnoot waard. Het kerkelijk verzet – tot de dag van vandaag – tegen de politieke uitlopers ervan, in de vorm van vrouwenrechten, homorechten of keuzevrijheid, wordt gemakshalve vergeten. 

Voor Joren Vermeersch is het christendom de voorloper van de denkvrijheid en voorvechter van universele mensenrechten. Que? De politieke huisideoloog denkt immers uitsluitend in de richting van zijn doel, en ook de verlichting is voor hem niet meer dan een woord om telkens hetzelfde te insinueren: ‘bij ons heeft het er altijd in gezeten; bij hen zal er het nooit in zitten’.

Er was vroeger een woord voor denkers die een onderscheid tussen mensen maken op basis van hun afkomst of religieuze herkomst, maar ik kan er even niet opkomen.

Wat ik me wel herinner: ooit was het de historische missie van Bart De Wever om nationalisme te ontdoen van de bitterheid, de uitsluiting en de xenofobie waarmee tegenstanders het associeerden. Ooit kwam hij zelfs verbazend dicht bij zijn doel. Sindsdien is zijn partij fundamenteel veranderd­ – precies zoals hij voorspelde­ – en heeft hij niet één maar twee antimigratiepartijen op de kaart gezet. Een wonderbaarlijke vermenigvuldiging, met Dedecker als messias.