(Ex-)Yellow Tiger Hélène Rousseaux trekt naar Zuid-Korea, voor het avontuur en het geld: “In Zuid-Korea verdien ik 2 keer zoveel als in Europa”

Het minste dat je van Hélène Rousseaux kan zeggen is dat ze een globetrotter is. De speelster die in 2013 nog brons won met de Yellow Tigers op het EK is straks al aan haar tiende club in tien jaar tijd toe – allemaal in het buitenland. Van de volleybalschool in Vilvoorde ging het naar Zürich, Łódz, Muszyna, Modena, Novara, Busto Arsizio, Istanboel, Rzeszów en Bursa: clubs in Zwitserland, Polen, Italië en Turkije dus. Op 26 juli verlegt Rousseaux haar grenzen en reist ze naar Suwon, op 30 kilometer van de Zuid-Koreaanse hoofdstad Seoel. Hyundai Hillstate koos de 28-jarige Brusselse in hun draft als buitenlandse speelster. Rousseaux: “Normaal moet je voor die draft ergens een training doen, maar door het coronavirus is dat er niet van gekomen en baseerden ze zich op statistieken en videobeelden – en die waren bij mij zeker niet slecht.”

Kan je wel zeggen. Rousseaux was twee jaar terug de beste aanvalster en MVP in Polen en dit seizoen in Turkije – tot Covid-19 roet in het eten gooide – de op één na beste scoorster. “In België weet niemand dat, denk ik.” Bij Hillstate mag ze bewijzen haar geld waard te zijn, want in Korea betalen ze de buitenlanders goed om aanvallend het verschil te maken. “Ik ga daar niet over liegen: geld speelde zeker een belangrijke rol in mijn beslissing. Ik ga geen tien jaar meer volleyballen en ginder kan ik twee keer zoveel verdienen als wat clubs in Europa nu betalen. Door de coronacrisis is er geen geld in Italië en Turkije. De Turkse liga gaf de clubs zelfs haar zegen om de lonen voor de maanden april en mei niet te betalen. Terwijl ik me wel beschikbaar moest houden. De lockdowns in Turkije waren altijd kort maar streng. Je mag dan het huis niet uit of je krijgt een boete. Alles was gesloten en eten moest ik online bestellen. Niet plezant. Ik heb me daar serieus verveeld.”

Haar werkvisum voor Zuid-Korea mag ze op 23 juli afhalen, drie dagen later vertrekt ze. Voor ze met haar team kan beginnen trainen, moet ze eerst twee weken in quarantaine. Eind september begint in principe de competitie, als het coronavirus die planning niet in de war stuurt tenminste, al is de pandemie in het Aziatische land redelijk onder controle. “Er doen slechts zes clubs mee, maar het schema is heel intens, met twee matchen per week. In vijf-zes maanden moet de competitie gedaan zijn. Ik kijk er heel hard naar uit en ik heb me laten vertellen dat ik geluk heb dat ik bij Hillstate beland – alles zou er pico bello geregeld zijn. Mijn woonst is in orde, ik word elke dag bijgestaan door een tolk en ik kan me makkelijk met de auto verplaatsen.”

De buitenlandse vedetten worden in de watten gelegd, maar wie niet voldoet, wordt al even snel buiten geborsteld – dat ondervond ook Red Dragon-aanvaller Bram Van den Dries toen die een tijdlang aan de kant stond met een buikspierblessure. Rousseaux kent het verhaal: “Maar met die ingesteldheid ga ik er niet aan beginnen. Ik ga me die stress niet opleggen. De verantwoordelijkheid schrikt me ook niet af – ik heb met de jaren ondervonden dat ik net graag met druk speel. Ook al heb ik dat niet altijd overal kunnen tonen.”

Zoals bij de nationale ploeg, waar ze sinds 2015 niet meer is opgeroepen. Het klikt niet (meer) met bondscoach Gert Vande Broek. “Ik heb de poort met de Yellow Tigers nooit gesloten, maar zolang Gert trainer is, blijf ik weg. En ik ben realistisch genoeg om te weten dat er niet snel een andere coach zal komen. Dat heeft echt veel pijn gedaan, want de nationale ploeg was belangrijk voor mij, maar intussen heb ik dat een plek gegeven – je kan niet met wrok blijven leven. Mijn focus ligt op mijn clubcarrière.” Op naar Korea.