GAMEREVIEW ‘Ghost of Tsushima’: De wind van achteren in feodaal Japan

Letterlijk gejaagd door de wind vorder je van locatie naar locatie, en de ritten te paard duren vaak lang. Maar je neemt per definitie je tijd in Ghost of Tsushima. Als je wordt omgeven door dit soort virtuele natuurpracht, met sappig groen dat word doorprikt door fleurige bloesems en de alomtegenwoordige wind die alles in beweging houdt, kan de plicht wel even wachten.

Videogames staan of vallen met de wereld waarin ze je als speler katapulteren, en wat dat betreft zit het wel goed met Ghost of Tsushima, de waarschijnlijke hekkensluiter van Sony’s eigen aanbod voor de PlayStation 4. Er staan geen nieuwe grote PS4-games meer in de steigers bij Sony Computer Entertainment (tenzij er toch nog schot komt in WiLD, de oermens-game van de Franse gamedesigner Michel Ancel), of er zijn er toch geen meer aangekondigd de afgelopen twee jaar, waardoor deze titel naar zeer grote waarschijnlijkheid je laatste grote PS4-herinnering zal zijn. Maar die herinnering zal blijven schitteren tot je laatste dag.

Het vervullen van die plicht, waarover we het zonet hadden, is overigens ook niet bepaald een karwei of een straf. Het eenzame verzet dat je voert als Jin Sakai op het eiland Tsushima, een van de weinige overlevenden van een historische maar tragisch verloren charge van tachtig samoeraikrijgers tegen de Mongoolse invasie van het eiland in 1274, brengt je in epische gevechten en opzwepende sluipmissies. Je strijd tegen de bezetter doorloopt ook een verhaal dat bestaat uit op eigen tempo aan te vatten missies op de kaart, waar de ruisende wind door bomen, planten en gras – een gouden vondst – je als een soort natuurlijke gps naar je bestemming leidt. 

Dat verhaal is enorm schatplichtig aan dat van oude samoeraifilms van Japanse cineasten als Akira Kurosawa en Takeshi Kitano, prenten waaraan Ghost of Tsushima ook zijn gevoel voor kostumering en kleurgebruik ontleent. En Patrick Gallagher, de Canadese acteur met Chinees-Ierse roots die antagonist Khotun Khan vertolkt, legt een intelligentie en menselijkheid in zijn personage die we nog maar zelden hebben gezien in videogame-slechteriken.

Bij momenten voelt Ghost of Tsushima wel wat geforceerd aan. Het verhaal is duidelijk goed geresearcht, en vroege Japanse recensies – zeer relevant in dit geval – prijzen de manier waarop een Amerikaanse studio een verhaal heeft gebracht dat zich afspeelt in een belangrijk tijdperk en op een belangrijke plaats voor de Japanse cultuur. 

Maar je voelt wel een zekere artistieke gecrispeerdheid in het ontwerp van de game. Die geldt het sterkste in de gevechtsbesturing. Daar werden op een slimme manier de tradities van de samoeraikrijgers in verwerkt – zoals het belang van de gevechtshouding en het pareren van aanvallen – maar die zorgen voor een stroefheid in de combat waar Ghost of Tsushima lichtjes onder lijdt. Het duurt een flink aantal upgrades voordat het fileren van je Mongoolse tegenstanders een béétje lekker voelt.

Ook is er bij momenten wat goede wil nodig om in Ghost of Tsushima meer te zien dan Aziatische namaak van een Assassin’s Creed-game. De gelijkenissen zijn op bepaalde gebieden (zoals de mogelijkheid om doelwitten van bovenaf te bespringen) ongemakkelijk groot, en de game doorstaat echt niet de test wanneer hij naast de betere games uit die reeks – zoals Assassin’s Creed: Brotherhood en Assassin’s Creed IV: Black Flag – wordt gelegd.

Maar ontwikkelstudio Sucker Punch slaagt er wel glansrijk in om die goeie wil te creëren. Ghost of Tsushima is een game die tegelijkertijd sympathie en ontzag opwekt, en dat is op zich al een zeldzame combinatie.