Campeones! Hazard en Courtois vieren titel met Real Madrid

Real Madrid in het Koninklijke wit. Zinédine Zidane in maatpak en das. De champagne stond koud. Voor wat de 34ste landstitel in de historie van de club moest worden.

Er was een miraculeuze basisplaats voor Eden Hazard. Baardje af, hij oogde scherp – was-ie ook wedstrijdfit? Tien dagen geleden was nog vocht te zien in de geopereerde rechterenkel van hem, en deed hij maar de helft van de groepstrainingen mee. Was het een daad van liefde van Zidane voor de voetballer Hazard om hem op te stellen?

Eden was alleszins niet bang om acties te maken, en sprintjes te trekken. Zonder zijn stempel te drukken, was de prestatie van Hazard bevredigend. Met nog drie weken voor de return in de achtste finale van de Champions League, mag Madrid hopen dat in het Etihad Stadium de beste Hazard te zien zal zijn. Hoe dan ook dient hij volgend seizoen de lat hoger te leggen. De aanpassing dan achter de rug, zal zijn rendement kritisch(er) bekeken worden.

Het was 30 graden op het uur van de aftrap. Het decor: het hoofdveldje in het oefencomplex, het Estadio Alfredo Di Stéfano. De tegenstander: Villarreal, uitgerekend ook de ploeg die Zidane destijds uitwuifde in zijn laatste wedstrijd in zijn actieve spelerscarrière. ’t Zijn maar bergen en dalen die elkaar nooit ontmoeten.

De verrassing kwam eerst uit Camp Nou – Barcelona was op achterstand gekomen tegen Osasuna uit Pamplona; een stad bekend om zijn stieren maar toch niet om zijn voetballers? FC Barcelona voetbalt al een heel seizoen tegen zichzelf.

In de hoofdstad heerste nog geen feeststemming. Villarreal, met hun beste speler Cazorla op de bank, voetbalde erg defensief, Real Madrid van zijn kant breide aan wandeltempo – geen offensieve ideeën.

Wat nog het meest opviel, waren de rust en het zelfvertrouwen waarmee Thibaut Courtois uitvoetbalde. Een balletje tussen de spitsen die druk zetten, of een pasje over 30 meter: Courtois deed het met flair.

Een kampioenenmatch in spa bruis, was het.

Villarreal brak dan maar zélf de partij open. Met een foute inspeelbal in de as van het veld. Blundertje.

Modric bediende Benzema en die maakte zijn twintigste van het seizoen. Het juichen was niet wild of uitbundig. De hand van Zidane, die de voorbije dagen waarschuwde voor de minste vorm van onderschatting of concentratieverlies. 

Eén goaltje van Villarreal kon Madrid nog altijd veroordelen tot een wedstrijd ‘op leven of dood’ komende zondag. Want Barcelona zou orde in de chaos brengen tegen Osasuna, toch?

Na een uurtje zat het erop voor Hazard. 

Een kwartiertje voor het einde leek de beslissing gevallen. Sergio Ramos lokte een penalty uit. Hij en Benzema toonden zich van hun meest arrogante kant en zetten de elfmeter om onder hun tweetjes – een ideetje van Cruijff ooit. Maar omdat alleman te vroeg was ingelopen, liet de ref de elfmeter overdoen. Benzema met de 2-0.

Messi scoorde. Villarreal scoorde.

In een waanzinnig slot hield Courtois Real overeind en miste Villarreal het onmogelijke.

Campeones!