Tatyana en Yannick ­Beloy: ‘Wij zijn samen door het oog van de naald gekropen’

TATYANA

“Zeven weken geleden ben ik bevallen van ons eerste kindje, Wolfgang. Door mijn zwangerschap mocht er tijdens corona niemand bij ons op bezoek komen; mijn man en ik waren daar heel strikt in. Ook na de bevalling hebben we een week lang niemand gezien. Eigenlijk vond ik die tijd in het ziekenhuis heerlijk: je krijgt drie dagen om helemaal op jezelf te komen, zonder afleiding of bezoek.

“Ik hou enorm van dansen en zingen, maar in een discotheek of op een festival zal je me niet snel tegenkomen. Jazz en musicals, dát is mijn ding, dus op muzikaal vlak kunnen mijn broer en ik bijna niet harder van elkaar verschillen. Maar toen Yannick in 2012 voor het eerst op Tomorrowland stond, kon ik niet trotser zijn. Sindsdien maak ik er elk jaar een punt van om op de wei voor hem te gaan supporteren.

“Wij zijn thuis heel vrij opgevoed. Ik mocht naar de kunsthumaniora en heb in Londen aan de toneelschool gestudeerd. Onze ouders kwamen altijd naar onze optredens kijken. Ook als Yannick in clubs begon te draaien, stonden ze af en toe in het publiek. Zelfs al begrijpen ze nog steeds niet helemaal wat hij doet, en vindt Yannick dat stiekem een beetje gênant. (lacht)

“Geen witte huid hebben, blijft in de showbizz toch nog vaak een uitdaging. Je ziet de schminksters paniekerig grijstinten mengen omdat ze niet de juiste foundation voor mijn huid hebben. Of ze weten niet wat ze met mijn afro moeten aanvangen. Ik kan daar heel verdrietig en onzeker van worden. Eén keer, lang geleden, heb ik mijn oudere zus eens opgebeld, en zij handelde meteen als een echte manager: ‘We gaan ervoor zorgen dat er vanaf nu een tasje in je auto ligt met de juiste producten’. Zo zijn wij opgevoed, wij gaan ons niet wentelen in het onrecht dat ons overkomt. Wij waren altijd al anders: de enige bruine kinderen op de klasfoto, de enigen met ander haar.

“Die actiegerichte opvoeding die we – vooral van onze papa – hebben meegekregen, kwam ook tijdens de lockdown naar voren. Tijdens corona belde mijn papa mij plots: ‘Al Yannicks optredens zijn geannuleerd, hoe gaan we dit oplossen?’ Hij had meteen een plan klaar: mijn broer zou dj-lessen geven bij mijn bedrijf SupaStar en ik zou hem dan inboeken. Terwijl Yannick helemaal oké was, hè. Elke dag heeft hij huiskamerconcerten gegeven op Instagram, en zich voorgenomen om een boek te schrijven over het interessante maar eenzame leven als dj. Ik denk niet dat hij al ooit zo hard gewerkt heeft als nu. (lacht)

“Yannick is een echte familieman, honderd dagen voor kerst begint hij al af te tellen naar het moment waarop we allemaal samenkomen. Wij zijn als familie regelmatig verspreid over de wereld: mijn mama heeft veel gereisd en is getrouwd met een Engelsman, mijn broer reist vaak en onze oudste zus heeft een topjob bij L’Oréal, waardoor ze vaak in Parijs of Nederland zit. Onze ouders zijn gescheiden toen ik zeven en Yannick drie was, dus eenvoudig is het niet om iedereen samen te krijgen. Maar áls het lukt, wordt er altijd wat afgelachen.”

YANNICK

“Niemand in de familie had Tatyana al zo snel met een kind gezien. Ze heeft haar dromen altijd het allerbelangrijkste gevonden, maar sinds die baby er is, is ze een echte mama geworden. Tegelijk lijkt het alsof er weinig is veranderd, omdat ze naast haar nieuwe rol als moeder ook gewoon met veel plezier en drive blijft werken. Ze wilde nooit kindjes, maar nu haar zoon er is, klópt het zo hard.

“Het was al van kinds af aan duidelijk dat Taty wist wat ze met haar leven wou doen. Ze was altijd al toneel aan het spelen aan de eettafel, dramatiseerde alles voortdurend of was aan het zingen, bij momenten tot mijn grote ergernis. Dat ze uit die passie nu een bedrijf als SupaStar, waarmee ze onder meer musicalkampen aan jonge kinderen geeft, heeft kunnen bouwen, vind ik heel indrukwekkend.

“Bij mij heeft de zoektocht naar mijn passie wat langer geduurd, maar uiteindelijk ben ik toch in dat dj-bestaan gerold. Toen ik in 2012 voor de eerste keer op Tomorrowland stond, was Tatyana zó trots. Tijdens mijn optreden had ik de microfoon even in de achterzak van mijn broek gestopt, en plots stormt Taty het podium op om luid ‘Mijn broer staat op Tomorrowland!’ in de micro te brullen. (lacht)

“Onze papa, Paul Beloy, was vroeger profvoetballer, en het is ongetwijfeld van hem dat we alle drie onze drive hebben meegekregen. Hij is tegelijk heel efficiënt én een enorme chaoot. Gelukkig hebben we van onze moeder, die veel ordelijker en erg bourgondisch leeft, wat tegengewicht meegekregen.

“Papa heeft in 2016 samen met journalist Frank Van Laeken een boek uitgebracht over het racisme dat hij in de voetbalwereld heeft ervaren (‘Vuile zwarte’, red.). Als een van de eerste zwarte voetballers heeft hij veel shit over zich heen gekregen, zo werden er meermaals bananenschillen naar zijn hoofd gegooid. Als wij onze vader zouden vertellen over het racisme dat we zelf meemaken, zou dat hem dat enorm aangrijpen, maar hij zou altijd proberen om het achter onze rug voor ons op te lossen. Hij is een echte beschermer. Dat deed hij vroeger al op school: als er iets gebeurd was, stond hij meteen bij de leerkracht om ervoor te zorgen dat het opgelost werd.

“Op 22 maart 2016, de dag van de aanslagen in Zaventem, zijn mijn zus en ik door het oog van de naald gekropen. We waren die ochtend allebei in de luchthaven: zij kwam net terug van Thailand en ik moest op het vliegtuig naar India stappen om daar te draaien. Het plan was om elkaar nog even vast te pakken voor we weer ieder onze eigen weg gingen.

“Mijn zus stond mij op te wachten aan de Starbucks, terwijl ik eerst nog snel mijn bagage was gaan inleveren, en op dat moment gingen dus die bommen af. Toevallig nét op die twee plekken waar wij op dat moment stonden. Ik wist niet meteen dat het om een bom ging – mijn eerste gedachte was dat er ergens een zware plaat naar beneden was gedonderd. Maar toen ik doorhad dat er iets ergs aan de hand was, begon ik natuurlijk meteen te panikeren of er niets met mijn zus was gebeurd. Achteraf bleek dat zij een van de eersten was geweest die naar buiten kon lopen, maar het is echt zo nipt geweest.

“Elk jaar belt Taty me op die dag op om te zeggen dat het alweer een jaar geleden is. Merci om me daaraan te herinneren, denk ik dan. Maar zij redeneert: wij leven nog, en dat moet gevierd worden.”