‘Britain’s Got Talent’-jurylid Amanda Holden openhartig over doodgeboren zoontje: “Ik durfde hem eerst niet vasthouden”

In 2011 moest Amanda bevallen van haar zoontje. Ze wist op voorhand echter al dat het jongetje niet meer in leven was. “Aanvankelijk raakte ik niet in paniek toen ik mijn baby een tijdje niet voelde schoppen”, vertelde ze. “Ik had immers al een oudere dochter, Lexi, en zij was ook niet altijd even actief. Maar toen ik even later naar het ziekenhuis moest voor een controle, konden ze zijn hartslag niet vinden. De verpleegster, Jackie, was een vriendin van me. Ze ging meteen naar een specialist toe, die toevallig op dat moment voorbijkwam op de gang.”

“Toen ze zei: ‘Kom alsjeblieft helpen, want ik kan de hartslag van het kindje niet vinden’, hoorde ik plots een hartverscheurend, oorverdovend geschreeuw. Het duurde even voor ik doorhad dat ík het was”, aldus Amanda. “Ik had er geen controle over. Ik dacht eerst dat iemand anders dat geluid maakte. Uiteraard hoorden verschillende personeelsleden me, en ze kwamen binnen om te kijken wat er aan de hand was. Ze hielden me vast en probeerden me te kalmeren. Ik stond er op dat moment zelfs nog niet bij stil dat ik nog zou moeten bevallen van mijn dode zoontje.” 

“Ik koos ervoor om met een keizersnede te bevallen”, ging ze verder. “Want ik dacht niet dat ik een gewone bevalling aan zou kunnen onder deze omstandigheden. Ik weet nog dat ik die operatie gruwelijk vond, want er was niets mis met de baby behalve dan dat hij ‘sliep’. Theo zag eruit als een normaal kind.” 

Toen de verpleegsters Amanda vroegen of ze Theo wilde vasthouden, raakte ze opnieuw in paniek. “Ik bleef maar zeggen: ‘Ik kan geen dode baby vasthouden, dat kan ik niet’. Ik was doodsbang. Ook mijn echtgenoot, Chris, had het er heel moeilijk mee. Net toen de baby eruit gehaald zou worden moest hij de kamer verlaten. Hij kon het niet aanzien.” 

“Jackie wikkelde Theo in een dekentje en wilde hem aan mij geven. Ik weigerde, maar ze zei: ‘Amanda, hij is prachtig. Je moet hem echt zien.’ Dus toen heb ik hem toch vastgehouden, zelfs al was hij in ‘een diepe slaap’. Wat ik mij nog goed herinner is dat hij van die perfect gevormde wenkbrauwen had, net als al mijn kinderen. Daarna werd zijn lichaam bewaard in een klein kamertje, zodat we hem nog konden bezoeken als we dat wilden.”

Amanda en Chris kregen ook aandenkens mee naar huis. “De verplegers maakten voetafdrukjes van Theo, knipten een stukje van zijn haar af en gaven ons het dekentje waarin hij geboren is. Daar ben ik heel dankbaar voor. In dat ziekenhuis zijn we behandeld alsof we hun eigen familieleden waren en dat zal ik nooit vergeten.” 

Enkele jaren later werd Hollie (8) geboren, de jongste dochter van Holden. Maar ook die bevalling verliep niet zonder problemen. “Mijn man schrok zich dood, want na de bevalling stond hij plots tot aan zijn enkels in het bloed - of zo zei hij het toch. De dokter kwam naar me toe en vertelde me heel kalm dat ze mij in coma zouden moeten brengen, omdat ik een inwendige bloeding had opgelopen. Tijdens de zwangerschap hadden ze gemist dat mijn placenta vastzat aan een belangrijke slagader achter mijn blaas. Ze hadden niet genoeg bloed ter beschikking om dat probleem onmiddellijk op te lossen.” Amanda lag vier dagen in een kunstmatige coma voor ze Hollie weer kon vasthouden. 

“Ik weet daar helemaal niets meer van. Maar tegen mijn man, Chris, hadden ze blijkbaar gezegd dat hij Lexi (vandaag 14) erop moest voorbereiden dat mama misschien niet meer naar huis kwam. Dus ja, hij is ook door een hel gegaan.” 

Gelukkig herstelde Amanda wél en heeft ze vandaag een mooi gezin met twee dochters. “Sterker nog, twee weken na mijn coma zat ik alweer in de jury van ‘Britain’s Got Talent’”, glimlacht ze. “Ze krijgen ons zomaar niet klein.”