“Op het kerkhof begon het allemaal. Op het kerkhof gaf ik hem ook weer af”

Als 'leven onder de kerktoren' letterlijk wordt. Herbert was negentien en woonde aan de ene kant van de kerk. Christiane, dertien, aan de andere. Hun liefde was verboden, maar overwon dankzij briefjes onder een grafsteen op het kerkhof. Toen ze trouwden, gingen ze wonen in de Kerkweg. Op hetzelfde kerkhof waar ze vochten voor elkaar vond Herbert intussen z'n laatste rustplaats. In de tuin die eraan grenst, vertelt Christiane over hun wonderlijke liefde.