Uw keuze: deze artiesten maakten de beste Belgische platen van de 21ste eeuw

21. Zita Swoon - A Song About a Girls (2004)

Het had de eerste soloplaat van Stef Kamil Carlens moeten worden. Maar bloedbroeders kruipen waar ze niet gaan kunnen: uiteindelijk raakte Zita Swoon toch betrokken bij deze ontwapenende en onbevangen popplaat. De grootste troef van Carlens blijft ook nu zijn kwetsbare stem, die zich als een hermelijntje over snugger gearrangeerde songs drapeert. Beste bewijs à charge: het onsterfelijke ‘Thinking About You All The Time’. 

20. Millionaire - Outside The Simian Flock (2001)

De legende wil dat Josh Homme van Queens of the Stone Age zijn broek onderpiste, toen hij vanuit de toiletten van het Gentse SMAK hoorde hoe Millionaire dit fabuleuze debuut op het podium bracht. Wie kan het de rosse reus kwalijk nemen? Vanaf de basintro in ‘Body Experience Revue’ beland je in een bloedgeile orgie van ranzige riffs, freakfunk en Zappa-gekte. De semi-instrumental ‘Champagne’ werd dan weer de oerschreeuw die Millionaire eeuwigheidswaarde zou geven.

19. Trixie Whitley - Fourth Corner (2013)

Een paar maanden na de release tipte Beyoncé dit prachtdebuut op haar blog als een van haar favoriete platen van dat moment. De Gents-Amerikaanse legt hier dan ook een ravissant visitekaartje voor: ze preekt er de passie als een volleerde souldiva. Zakt kniediep in zompige roots. Slaat je hart aan gruzelementen met breekbare ballads. Klauwt naar je ziel. En maakt zich met zichtbaar gemak meester van vlammende rock en blues.

18. Arsenal - Outsides (2005)

Kon je hun debuut Oyebo Soul nog afdoen als een geslaagde vingeroefening in exotiek met beats en gitaren, dan maken de zelfverklaarde bleekscheten Hendrik Willemyns en John Roan pas écht indruk met Outsides. Een plaat die een betoverend mooie sound opdiept, en je op wereldreis dwingt. De gastenlijst met Braziliaan Mario Vitalino Dos Santos, Gabriel Rios of Aaron Perrino oogt ook nooit als een gimmick, wel als een sterktebod. “Personne ne bouge!” klinkt het ergens. Geloof er maar niets van. 

17. STUFF. - STUFF. (2015)

STUFF. draagt de belgitude in extreme vorm uit. Op eenzelfde manier als de architectuur in ons land onbegrijpelijk op elkaar aansluit, zo schraagt STUFF. stijlen. Aan de muzikale keuzes van deze instrumentale band valt op papier geen touw vast te knopen. Maar het klinkt én botst. Deze krolse jazzcats uit ‘Gentwerpen’ plantten hun klauwen diep in hiphop, elektronica en futuristische fusion, en plukken hun sound uit een ander sterrenstelsel. 

16. Triggerfinger - All This Dancin’ Around (2010)

De woeste live-urgentie van dit stormramtrio leek ooit onmogelijk op plaat te vatten. Maar hun derde studio-album bracht daar verandering in. Je ruggenwervel wordt als maagdelijk drumvel aanzien, terwijl Ruben Blocks gitaar als een vlijmscherp mes door je organenvlees woelt, en zijn zang weifelt tussen een flemende Jack The Ripper en een hitsige weerwolf. Een viscerale plaat om te koesteren als Triggerfinger eens niét lijfelijk in de buurt is.

15. Selah Sue - Selah Sue (2011)

Weinig artiesten die zo sterk de meningen verdeelden als Selah Sue. Maar na haar debuut moest je al van slechte wil zijn om het talent van Sanne Putseys onder de mat te blijven vegen. Als snoezige-meid-met-gitaar-en-suikerspincoupe werd ze al jaren voor deze langspeler door een groot publiek aan de borst gedrukt. Maar op dit album toonde La Putseys al haar potentieel. De vocale tics van weleer kreeg ze onder controle, waardoor haar unieke stem méér soul dan bleekscheten-ragga uitstraalde. Een verademing.

 14. dEUS - Vantage Point (2008)

De opnames verliepen kennelijk tumultueus en de plaat werd aanvankelijk ook op gemengde kritieken ontvangen... maar aan het eind van de rit wint dEUS dan toch. Hoewel het inderdaad een ‘sexy dansplaat’ betreft, zoals Tom Barman indertijd beloofde, vragen de songs meer tijd om zich onder je huid dan in je benen te nestelen. Topsongs? Het bezwerende ‘Slow’ geeft een glansrol aan Karin Dreijer van The Knife, ‘Popular Culture’ aan een kinderkoor en ‘The Architect’ aan luitenant Mauro Pawlowski. 

13. Balthazar - Applause (2010)

Liefst vijf jaar knutselde Balthazar aan dit eerste werkstukje. Zo’n lange incubatieperiode resulteert niet zelden in oeverloos doorwrochte misbaksels. Maar de Kortrijkse vijf komen net voor de dag met een plaat waarop less is more geldt. Soberheid is een troef, en elke noot treft doel. Dat levert een rist gehavende popsongs op, die zowel onrust als opperste opwinding uitstralen. “Raise the glass to the nighttime”, klinkt het ergens. Goud, mirre én wierook ook welkom. 

12. Tourist Le MC - En route (2015)

Op En route helt de balans over naar kleinkunst, maar dat wil niet zeggen dat u niet af en toe onbeschroomd kan bouncen op de hiphop van Johannes Faes. Als Tourist LeMC wil hij de chroniqueur van ’t Stad zijn. Dat lukt hem vrij probleemloos op zijn debuut. Daar schippert Faes tussen de sores van de Seefhoek en een soort middenklasse-melancholie. Met enig aangeboren gevoel voor dramatiek heerst Koning Liefde op deze plaat, met hits als ‘Horizon’, ‘Bilan’, of ‘De troubadours’.

11. Admiral Freebee - Admiral Freebee (2003)

Tom Van Laere vindt op zijn debuut meteen een eigen muzikale identiteit als Admiral Freebee. Amerikaanse rootsrock vormt de ruggengraat voor infectieuze songs, die het nu eens van emotionele diepgang (‘Rags ’n Run’) moeten hebben, en dan weer voor onnozele humor (‘Einstein Brain’). Hoogtepunt: het verstilde ‘Get Out of Town’ dat midweg plots knetterend omslaat in demonische rock-’n-roll, ondergedompeld in een kwellend wijwatervat.

10. Zwangere Guy - Wie Is Guy? (2019)

Wie is Guy? Goeie vraag. Nog betere plaat ook. Op zijn volwaardige solodebuut houdt Zwangere Guy zichzelf een spiegel voor, en in de reflectie staat zelden een hoge horde tussen rauwheid en hilariteit. Gorik van Oudheusden port als een dwangmatige hofnar in de eigen pens, maar met het scalpel gaat hij door de donkerste momenten in zijn eigen leven. Wie is Guy? doet je afwisselend huiveren, huilen en hinniken van het lachen. Faut le faire, pwèt. 

9. Balthazar - Rats (2012)

Minimalistische grandeur. Beide termen mogen elkaar van nature uitsluiten, maar Balthazar verenigt ze op het magistrale Rats. Ondanks de zinderende wellust in hun songs, blaakt ook deze plaat van onrust. Maarten Devoldere en Jinte Deprez bekwamen zich in het schrijven van veredelde rouwmarsen na een doodgebloede liefde, en glijden van élke neerwaartse spiraal waarin ze terechtkomen. Willens nillens leiden ze je zo rond in een nachtelijke, lichtjes surrealistische onderwereld. 

8. Oscar and The Wolf - Entity (2014)

“Got my boys in the water. Got my girls bending over, tight.” Wat die tekst nu precies wil zeggen, is ons nog steeds niet helemaal duidelijk. Maar wat graag trapte je – ongeacht geslacht – in deze wolfsklem van Max Colombie.  Met de even etherische als dansbare hit ‘Princes’ legde Oscar and the Wolf de blauwdruk voor een een soort urban blues: de beats zijn schatplichtig aan R&B, terwijl Arabische motiefjes sluipen in door synths aangedreven fluisterpop.

7. DAAN - Victory (2004)

Glorieuze discobeats, knetterende electro, en een likje Saturday Night Fever dankzij de crooner in kraaknet wit pak: DAAN verlegt zijn grenzen nog iets méér nadat hij met een vorige soloplaat reeds de bruggen met zijn verleden verbrandde. Je kan de plaat afdoen als kitschpop, maar onder de glitterlaag leest ze als een grimmige film met een lichtvoetig begin, een triomfantelijke middenstuk en allesbehalve een happy end. Het zou niet de laatste keer blijken dat Daan Stuyven je op het verkeerde been laat dansen. 

6. Melanie De Biasio - No Deal (2013)

Deze Italo-Belgische chanteuse en dwarsfluitiste brak meteen internationaal door met No Deal. Pianist Jools Holland, dj Gilles Peterson en producer John Parish plaveiden die weg met rozenblaadjes. Avec raison. Jazz, soul, postrock, hoofse knikjes aan Portishead, The xx of Nina Simone: de muziek van De Biasio bleek voor geen gat te vangen. Op veilig spelen mocht dan niets zijn voor haar, u en wij voelden zich meteen behaaglijk wegglijden in haar zwoele stem.   

5. Hooverphonic - The Magnificent Tree (2000)

Met evergreens als ‘Mad About You’, ‘Vinegar and Salt’, ‘Out of Sight’ en ‘Jackie Cane’ alléén al mag Hooverphonic zich de sleutels tot deze Hall of Fame toe-eigenen. Maar The Magnificent Tree houdt nog meer goud achter. Met het vertrek van Frank Duchêne steunt hun popmuziek nog méér op niet-elektronische instrumentatie. Daardoor doet het klankbeeld erg warm en organisch aan, terwijl zangeres Geike Arnaert het trio naar de ultieme hoogte van zijn kunnen tilt. 

4. dEUS - Pocket Revolution (2005)

Na zes jaar stilzwijgen ontketende de Antwerpse groep onder Tom Barman de langverwachte Pocket Revolution. Bad timing? Allerminst: er waren de hemelse kritieken, het buitenlands succes, een reeks uitverkochte AB-concerten en in Vorst Nationaal, een eerste plaats in de Ultratop 50 en een gouden plaat na vijf dagen. Terecht: de nieuwe bezetting met Mauro, Alan Gevaert en Stéphane Misseghers zorgt voor een album dat rauw rockend op je dak valt. 

3. Het Zesde Metaal - Ploegsteert (2012)

’t Zesde Metoal is assan vree de moeite voe te belust’ren. Wannes Cappelle zingt in zien schônste lidjes ôver ‘t levn, met e loch en e troane. Aje ‘t oes vroagt: wieder zien fan van under tidlôze songs voe in den otto, thuus of in de sloapkoamere. En ip de velo goa da vaneigens wok.

Komt goed uit. ‘Ploegsteert’ vertelt het verhaal van de wielerheld Frank Vandenbroucke, die op dramatische wijze van zijn voetstuk donderde, en nooit meer kon rechtkrabbelen op die sokkel omdat gemoedswisselingen het soms winnen van talent. Deze song om te blèten vormt zowat het pièce de résistance van de gelijknamige plaat, waarop de schoonheid uit lelijkheid wordt gedestilleerd.

De teksten staan bol van overpeinzingen. Maar ook van verhalen waar het verse vaderschap en de nestwarmte soms van af spatten. Ploegsteert is net zo goed het album waarop Het Zesde Metaal zijn geluid nog iets beter uitdiept dan op de voorganger Akkatamets (2008). De pas is altijd gelijkmoedig en weloverwogen, de elektronica af en toe aanwezig maar toch vooral op de achtergrond.

Frontman Wannes Cappelle hoort daarmee niet meteen bij de hipste vogels van de klas in 2012. Terwijl zijn muzikale generatiegenoten in hun puberteit verslingerd raakten aan drum ’n bass, grunge, britpop (en in het slechtste geval een boyband), liep de Wevelgemnaar een verslaving aan Willem Vermandere op. Die invloed is niet weg te denken op deze plaat, al knipoogt ‘Ier bie oes’ bijvoorbeeld net zo goed naar ‘Blind Willie Mc Tell’ van Bob Dylan. “De wereld is gestopt met draaien rond mie”, zingt Cappelle ergens. “Moa kben der nog dronke van.” Zò voelt deze prachtplaat precies aan. 

2. Angèle - Brol (2018)

“Ik vraag me vaak af: wat zou Stromae doen?” biechtte Angèle Van Laeken ons bij de laatste ontmoeting op. Dat verklaart mogelijk waarom de Linkebeekse chanteuse uiteindelijk de duimen moet leggen tegen Paul Van Haever. Op haar eigen Racine Carrée blijft het dan ook vooralsnog wachten, maar met Brol nam u als lezer en luisteraar kennelijk evengoed genoegen.

Het was twee jaar geleden effectief ook een van meest in het oog springende albums van 2018. Met rode oortjes volgde je de ontboezemingen van deze Brusselse Instagram-queen, zus van hiphopper Roméo Elvis en dochter van Marka van Allez Allez. Met bedrieglijk luchtige singles als ‘La loi de Murphy’, ‘Je veux tes yeux’, ‘La thune’ of ‘Jalousie’ scoorde ze beneden en boven de taalgrens, en leek ze even te bogen op een paar toevalstreffers.

Maar Brol bleek ook in zijn geheel onderdak te kunnen bieden aan de Zeitgeist. Als een millennial tussen de millennials zong dit ogenschijnlijk poezelige popje over onhaalbare schoonheidsidealen, seksisme, schone schijn, afgunst, virtuele liefde en de oppervlakkige verlokkingen van sociale media. Haar elektropop klonk steevast complexloos, haar teksten nadrukkelijk níét. Die deelden af en toe zelfs plagerige stootjes onder de gordel uit, en gunden je een blik in de bazaar van haar bovenkamer. La belle et le brol: een fraaie combinatie. Eén die ook in het buitenland niet onopgemerkt voorbij ging. Angèle zou uiteindelijk een vergelijkbaar parcours afleggen als Stromae, met succes in Frankrijk tot New York toe. 

1. Stromae - Racine Carrée (2013)

Kan de populariteit van Stromae überhaupt gemeten worden? De voorbije twee decennia groeide deze Brusselaar met Rwandese roots uit tot de populairste Belgische muzikant, van Kigali tot New York. Racine Carrée verkocht om en bij de drie miljoen exemplaren, en raakte nog eens een veelvoud aan zielen. Over zijn talloze successen zullen we niet uitweiden, wel over de aantrekkingskracht van deze plaat.

“Zijn we uiteindelijk niet allemáál sociale gevallen?” Zo vertelde Paul Van Haever alias Stromae ons eerder, waarbij hij zijn eigen mérites minimaliseerde, maar een van de redenen voor zijn succes wel fraai tegen het licht hield. Verslaving, liefdeloosheid en marginaliteit vormen immers een sluimerend leitmotiv in zijn werk. In de clip van ‘Alors on danse’ dronk hij zich al een stuk in zijn kraag, in de minstens even beruchte clip bij ‘Formidable’ wankelt hij (als acteur) stomdronken door de peperdure Brusselse Louizawijk.

Maar ook over het pijnlijke gemis van een vader zingt ‘Le Brel Electro’ in de wereldhit ‘Papaoutai’, net als over geslachtsziektes (‘Moules Frites’), vulgair racisme (‘Batârd’) of wantrouwen in het mannelijke geslacht (‘Tous les mêmes’). Hij verliest zich nooit in preek, maar gijzelt je aandacht door zijn enorme persoonlijkheid, die ook doorsijpelt in zijn songs die op hun beurt genres overstijgen. Het is overigens geen toeval dat de titel van Stromaes tweede langspeler verwijst naar de vierkantswortel. Met mathematische precisie ontleedt hij alle wetten van chanson, house, dubstep en rumba. Stromae is op alle vlakken de mathematische maestro in deze lijst, met recht en reden.