Bert Gabriëls werkt nu bij Vlaamse overheid: “Meeste ambtenaren werken keihard”

“Dat die niet hard zouden moeten werken. Dat is zeker niet overal zo. De meeste ambtenaren werken keihard en kloppen doorgaans veel uren. Het is niet meer zoals in de tijd van ‘De Collega’s’. De tijd van ‘de praatbarak met koffie’ is voorbij, al is het er bij momenten wel nog heel grappig (lacht)...”

“Nee, ik zou geen goede advocaat zijn, want ik heb altijd de neiging om alle partijen gelijk te geven. Als verdediger mag je de tegenpartij vooral geen ruimte, laat staan ‘gelijk’ geven, en dat lukt mij echt niet. Ik zie mij al staan: ‘Edelachtbare, mijn cliënt heeft helemaal niets misdaan, maar je mag hem toch een beetje straffen.’”

“Ik moet zeggen dat ik geen sociaal contact heb gemist toen dat in het begin niet mogelijk was. Integendeel. Even geen feestjes en verplichtingen deed deugd. Ik vond het heel plezant om op dat vlak eens een lege agenda te hebben.”

“Eigenlijk ben ik heel moeilijk aan het lachen te krijgen. Als stand-upcomedian ben ik dagelijks met humor bezig, waardoor ik die van anderen snel begin te analyseren. Ik lach wel elke dag met mijn kinderen, en met de actualiteit. De PowerPoint op de persconferentie van de Veiligheidsraad, ministers die om het snelst wegspurten,... Zulke dingen zijn mooie sollicitaties voor mijn tweede ‘#Eindejaarsconference’.”

“Alles. (lacht) Ik zou vooral een gezicht willen dat goed staat met een bril. Als ik nu de mijne opzet, lijkt het alsof ik een valse neus heb en er een carnavalsbril op mijn gezicht staat.”

“Ik zet me regelmatig in voor de Ark van Pollare, een zorgboerderij met dierenopvang. Ik speel onder andere voorstellingen ten voordele van deze vzw. Sinds kort heb ik mij ook weer geëngageerd als voogd. Ik heb een nieuwe voogdij over een jongen die ik help met zijn school en integratie.”

“Ik word rustig op hectische momenten of van dingen die heel erg zijn. De meeste mensen zijn dan op hun ongemak, maar ik niet. Toen ik een jaar of 10 was, heb ik eens de brandweer gebeld omdat onze schouw in brand stond. Een van de brandweermannen zei achteraf dat hij de oproep niet meteen geloofde, omdat er een jong kind belde alsof er niets aan de hand was.”

“Ik denk dat ik mezelf geduldig mag noemen, omdat ik niet iemand ben van het harde optreden, wel van het eindeloos herhalen van wat wel mag en wat niet mag. Terwijl ik dit zeg, zit mijn dochter in de zetel te knikken. (lacht) Bij deze is het meteen bevestigd!”