Muhammad Jarkas (32) was in zijn geboorteland een van de topscheidsrechters. In Aleppo, de stad die ondertussen volledig verwoest is door de oorlog, blies de man ooit een wedstrijd voor meer dan vijftigduizend toeschouwers. “Zelfs toen de oorlog al bezig was, bleef de voetbalcompetitie doorgaan. Ook al hadden de bekende Syrische spelers het land al verlaten en waren sommige voetbalstadions door het geweld vernield. Uiteindelijk werden er alleen nog wedstrijden gespeeld in de hoofdstad Damascus en aan de kust en was het vaak heel gevaarlijk om ernaar toe te rijden.”

De oorlog in Syrië werd heviger en heviger en ook Muhammad kreeg een oproepingsbrief om mee te gaan vechten. “Dat wou ik niet. Er waren maar twee opties: ofwel mee gaan vechten ofwel het land verlaten. Ik heb voor het laatste gekozen. Bij mijn familie in Syrië blijven, ging niet. Dan zouden ze mij toch komen oppakken.”

In ons land ontmoette Muhammad Bavo Verstraeten, voorzitter van de Mechelse Scheidsrechtersvereniging. “Ik was altijd scheidsrechter geweest en wou dat eigenlijk heel graag in België verder doen. Uiteindelijk mocht ik beginnen trainen en dat ging allemaal zo vlot dat ik in oktober mijn eerste officiële wedstrijd als assistent-scheidsrechter mocht vlaggen. Dat was Leest United tegen KVK Hingene. Voor mij was dat echt wel het mooiste moment van het afgelopen jaar.”

Ondertussen is hij al gepromoveerd en mag hij wedstrijden vlaggen in de tweede provinciale. Hoewel Jarkas al heel goed geïntegreerd is in ons land, blijft de oorlog in Syrië in zijn achterhoofd spoken. “Mijn familie is gelukkig ook kunnen ontkomen uit Syrië en verblijft nu in Turkije. Maar als ik één wens mag doen voor volgend jaar, dan is het dat de oorlog in mijn geboorteland stopt. En niet alleen in Syrië. Dat de wapens overal zwijgen.”

Lees het volledige verhaal donderdag in Gazet van Antwerpen, editie Mechelen