Het baasje van katje Lee, Selena Ali: ‘Lee is de duurste kat ter wereld geworden’

Studente Selena Ali (23) werd tijdens een stage in Peru halsoverkop verliefd op het diertje en besloot het mee te nemen naar België, maar dat resulteerde in een bitse strijd met het Federaal Voedselagentschap, die breed werd uitgesmeerd in de media. Zelfs de internationale pers wilde weten wie die vrijgevochten dierenvriend uit Stabroek is.

Even een paar maanden terugspoelen. Hoe is het allemaal begonnen?

Selena Ali: “In februari ben ik naar Peru gereisd: ik zou er vier maanden stage lopen bij een organisatie die zich inzet voor kinderen van alleenstaande ouders. Die stage viel in het water door de uitbraak van Covid-19: half maart gingen de scholen dicht, werd de noodtoestand afgekondigd en werd het luchtruim gesloten.

“De Peruvianen begonnen zich steeds vijandiger op te stellen tegenover buitenlanders, omdat ze dachten dat wij het virus het land hadden binnengebracht. Er werd ons geen keuze gelaten: we móésten zo snel mogelijk naar België terugkeren. Niet veel later werd een repatriëringsvlucht ingelegd.”

Probleem: je had je kort daarvoor ontfermd over een katje. Waar heb je Lee voor het eerst gezien?

“In een kattencafé in Cuzco. Hij zag eruit als een bolletje wol, een pluizig en vrolijk ding. Ik was gek op hem, en hij op mij. Ik stuurde meteen een paar foto’s naar mama met de vraag of ik hem mocht adopteren. Ik ging info inwinnen bij officiële instanties en kwam er snel achter dat ik hem zou moeten laten vaccineren tegen hondsdolheid, en dat hij drie maanden in wachttijd moest alvorens ik hem kon meenemen naar België. Ik ging ervan uit dat ik alle tijd had voor die rompslomp, maar ja, toen brak er een pandemie uit.

“Toen de eigenares het kattencafé in volle coronacrisis moest sluiten, vroeg ze of ik Lee wilde adopteren. Ik heb hem toen inderhaast meegenomen naar mijn appartement. Ik ging meermaals met Lee naar de dierenarts voor zijn inspuitingen tegen hondsdolheid. Maar dan kwam plots het bevel om terug te keren. Nu, Lee was met alle inspuitingen in orde. En ook de Peruviaanse ambassade gaf me de toestemming om hem mee te nemen. Ik ben dus niet onbezonnen te werk gegaan, zoals sommige kranten lieten uitschijnen.”

Een week na je terugkeer viel een brief van het Federaal Agentschap voor de Voedselveiligheid (FAVV) in de bus.

“Daar stonden alleen wat algemene vragen in. Ik maakte me niet al te veel zorgen. Maar een week later volgde een tweede brief, waarin stond dat Lee geëuthanaseerd moest worden. Het was alsof de hemel op mijn hoofd viel.”

Het FAVV dreigde met een dwangsom van 5.000 euro per dag dat je Lee niet overhandigde.

“Dat nieuws sloeg in als een bom! We dachten eerst dat het een typfout was, en dat er één of meerdere nullen te veel stonden. Als de rechter die eis niet nietig had verklaard, was mijn leven geruïneerd. En dat allemaal omdat ik, zoals zovelen, slachtoffer ben van Covid-19.

“De voorbije maanden waren energierovend. Ik sliep niet veel. Vaak hing ik tot twee uur ’s nachts aan de telefoon met mijn advocaat. Zelfs aan eten kwam ik niet meer toe, tot mama me erop wees hoe ongezond ik bezig was.”

Het ging zelfs zo ver dat de politie aan je deur stond.

“Ik stond in de badkamer mijn haar te krullen toen de bel ging. Aan de deur stonden een paar agenten te zwaaien met een huiszoekingsbevel. Ze wilden Lee meenemen, maar die zat intussen veilig op een andere locatie. Zonder een woord te zeggen trokken ze alle schuiven open – al hoorde ik later van mijn advocaat dat ze daar helemaal geen toestemming voor hadden. Dat was best intimiderend. Na die huiszoeking ben ik een tijdje ondergedoken. Ik vond het allemaal zo absurd. Ik leek wel een crimineel.”

En dan kreeg je ook nog eens de pers op je dak?

“Het was waanzin. Weken aan een stuk werd ik de hele dag opgebeld door journalisten, maar ik hield de boot af.

“Ik had trouwens de indruk dat die krantenartikels als enige doel hadden de oorlog tussen mij en het FAVV aan te wakkeren. Vaak stonden er verdraaide feiten in.”

Je probeerde de media af te wimpelen, maar toen stond plots een cameraploeg van VTM voor je neus.

“Hoe ongemakkelijk was dat! Die nieuwsploeg stond ons op te wachten aan het hoofdkantoor van het FAVV, waar ik was om opnieuw te onderhandelen. Hoewel ik erg zenuwachtig was, deed ik mijn zegje. (lacht) Mijn advocaat vond me een natuurtalent en mijn ouders begrepen er niets van: ‘Je bent anders zo verlegen, en nu doe je even je verhaal op tv.’ Ja, wat moest ik anders? Gewoon gáán, dacht ik. De voorbije maanden hebben me volwassener en mondiger gemaakt.”

Haalde je ook de buitenlandse pers?

“Journalisten uit Tsjechië, Spanje en Frankrijk hebben contact met me opgenomen. En in Engeland is mijn verhaal ook opgepikt. In Peru komt Lee zelfs geregeld in het nieuws. Ik denk dat hij er een grote schare fans heeft. Ik krijg regelmatig berichtjes van Peruvianen en ben al eens gevraagd voor een tv-programma.”

Word je op straat herkend?

“Als ik in Stabroek ga wandelen met de honden, is er altijd wel iemand die me aanspreekt. ‘Ah, gij zijt die van katje Lee, hè? Ge hebt dat keigoed gedaan!’

“Soms gapen mensen mij ongegeneerd aan. Ik probeer het mij niet aan te trekken. Binnenkort zal er wel iemand anders zijn of haar fifteen minutes of fame meemaken, en zijn ze mij vergeten.”

En hoe zit het met de negatieve reacties?

“Ik heb een tijdje alle HLN-commentaren gelezen. Man, wat een bagger was me dat! Ze dreigden er zelfs mee Lee in brand te steken.

“Er is gelukkig nooit iemand aan mijn deur komen dreigen. Mama had het al moeilijk genoeg. Ook voor haar was het zenuwslopend. Ze vreesde dat het FAVV onze gsm’s zou aftappen. En als er een auto voor de deur stond, was ze ongerust. Op den duur word je gewoon paranoïde.

“Ik heb gelukkig ook veel warmte gevoeld. Ik kreeg cadeautjes voor Lee. Sommige dierenvrienden namen het online voor mij op, tegen de haters in. Van sympathisanten kreeg ik een paar sessies bij een coach, om het hele gedoe een plaats te geven.”

Zou je Lee nog altijd mee naar huis hebben genomen, wetende wat je nu weet?

“Als ik meer tijd had gekregen om alle formaliteiten uit te pluizen, had dit verhaal niet zo’n splinterbom moeten worden. Nu, ik heb er ook niet om gevraagd om in de rechtbank aangeklaagd te worden. Ik vind dat nog steeds buitenproportioneel zwaar. Je gaat me niet horen zeggen dat hondsdolheid geen vreselijke ziekte is, maar je krijgt die alleen als je gebeten of gekrabd wordt. En de dierenarts in Peru had me verzekerd dat er al tien jaar geen enkel geval van rabiës meer was opgetekend in die stad. Ik was er dus echt wel gerust op. Ik zou mezelf of mijn familie nooit aan zo’n risico blootstellen.

“Het is een dure en absurde soap geworden, en dat vind ik erg jammer, maar het heeft wél resultaat opgeleverd. Zaventem heeft nu een erkende quarantaineruimte voor dieren. Mijn inspanningen zijn niet voor niets geweest.”

De advocatenkosten zijn intussen wel torenhoog opgelopen.

“Ik ben hard aan het werken om mijn schulden af te lossen. Ik heb vakantiewerk en ik geef cheerleading- en tennisles. Mijn dagen zitten stampvol, maar ik werk voor een duidelijk doel en ik heb geen tijd om thuis te zitten piekeren. Dat doet mij goed.

“Ik kan ook rekenen op de steun van een crowdfundingactie. Dankzij Raf Van Duyse van vzw Kattenadvies kon ik de vlucht naar Peru betalen, waar Lee momenteel zijn wachttijd doorbrengt. Als hij terug thuis is, gaan we Raf bezoeken. Hij verdient het om de duurste kat ter wereld te ontmoeten. (lacht)”

Op 1 augustus mag Lee in principe terugkeren naar ons land.

“Zodra het mag, laat ik hem overkomen. Lee woont nu bij een vriendin van de eigenares van dat kattencafé. Ze stuurt me elke dag video’s en foto's. Skypen zou ook een goed idee zijn, zodat hij mijn stem onthoudt. Maar bang dat hij me vergeet, ben ik niet. Een dier herkent zijn baasje altijd.”

Hoe belangrijk zijn dieren voor jou?

“Ik ben thuis altijd omringd geweest door dieren. Als kind was ik al een echte dierenvriend. Misschien vind ik dieren wel leuker dan mensen. Mensen vertrekken soms onverwacht uit je leven, maar een dier zal je altijd trouw blijven. Toen ik Lee in maart van het kattencafé meenam naar mijn appartement, werd hij deel van mijn gezin. Hem in de steek laten is nooit een optie geweest.”

© Humo