Hoe Kompany vasthoudt aan profetische woorden die hij 25 jaar geleden al sprak en het als dertienjarige al beter wist uit te leggen dan zijn coaches

Now this is a story all about how                                                                                                      

His life got flipped-turned upside down                                                                                              

And I’d like to take a minute                                                                                                                       

Just sit right there                                                                                                                                     

I’ll tell you how he became                                                                                                                     

The Fresh Prince of ‘Manchest-air’

Op grijze zondagen droomde Vincent Kompany met The Simpsons of Will Smith, op het elfde bij zijn boezemvriend Rodyse Munienge, of op het zesde waar hijzelf resideerde.

Hoog in Tour 35, uitkijkend over het Quartier Héliport in Brussel-Noord, in zijn kamer vol Vieira, Stam, Ronaldo en Zidane. “Niet echt een droombuurt om in op te groeien”, aldus Rodyse, “maar wij hadden gewoon de tijd niet om rond te hangen. Na school was het voetbal en daarna recht naar huis.”

Met een Congolese vader, die Mobutu achter zich liet en politiek mee naar Ganshoren bracht, en een Ardeense moeder, die bij tweetaligheid en goede studies zwoer, zou met Vincent de appel niet ver van de boom vallen. De indianenverhalen als zou hij nogal koppig geweest zijn, relativeert Barbara Gatz, scoutsleidster van de welp Vincent: “Ik herinner me Vincent vooral als een toffe ket. Als een gewone jongen.”

Doen gewone jongens het met FIFA, dan speelden Vincent en Rodyse liever Pro Evolution Soccer. “Als je daarmee een rechtsvoetige links liet trappen, dan maakte de bal tenminste echt een rare curve”, legt Rodyse uit. Elk weekend kwam ook Trésor Diowo. “Dan waren we zoals de drie musketiers, maar wij lieten ons ‘le TVR’ noemen, naar de beginletters van onze namen”, zegt hij. 

Toen Trésors beide ouders op zijn negende snel na elkaar overleden, waren de Kompany’s er voor hem. Trésor en Vincent waren mekaars getuigen op hun huwelijken. Rodyse schaduwde Vincent tot in Hamburg en Manchester toe. Vandaag is hij zijn personal assistant. Best Friends Forever. TVR of BFF...

“Pas vanaf een jaar of tien mochten we van onze ouders alleen naar het park. Daarvóór niet. De tijd van Dutroux”, legt Rodyse uit. Naar dat park, “het beste park van Brussel”, kwamen alleen de beste spelers: “Polen, Arabieren, Chinezen, álle culturen.”

Wie won, mocht blijven staan. “Zo betraden we een keer ’s middags het terrein. Zeven uur later waren we nog niet verslagen. Vincents papa is ons toen nog moeten komen weghalen, of we zouden wel twee weken doorgespeeld hebben”, lacht Rodyse.

Tom Van Hyfte was net als Vincent een jaar of zeven toen hij vanuit het slaperige Evergem bedeesd op de eerste training in Anderlecht arriveerde: “Ik wist niet wat ik zag! Alleen Afrikaanse, Turkse en Marokkaanse jongens. Omdat ik dacht dat ik verkeerd was, draaide ik me weer om. Tot ik Albert Martens ‘Van Hyfte?’ hoorde roepen.”

Meer dan wie ook hield trainer Albert Martens van die Afrikaanse mentaliteit. “Ik was dan ook een soort papa voor die gastjes. Er was voor mij ‘African time’ en ‘real time’. Om op tijd te vertrekken, liet ik de blanke jongens om 10.15 uur samenkomen. Tegen die van Afrikaanse origine zei ik 9.15 uur. Als ik ze al niet zelf ging halen. Ik heb er toch een auto aan versleten”, lacht hij.

Jonas Vandermarliere uit Poperinge was nog zo iemand tussen die kleurrijke bende. Meer nog, hij was Kompany’s kapitein. “Op Jonas kon je tenminste rekenen”, zegt miniementrainer Eddy Vandaele. Dat was bij Kompany veel minder het geval. “En als Vincent weer eens begon te kankeren, dan durfde Jonas gerust zeggen: ‘Vincent, ça suffit! Joue et tais toi!’ Speel en zwijg.” 

Kompany’s eigen wil en ongezouten mening kwamen hem zelfs op een disciplinaire verbanning naar de provinciale miniemen te staan. Trainer Eddy herinnert het zich niet, maar het zou best kunnen, zegt hij. Ze waren immers niet de beste maatjes. “Vincent kon mij wel naar de maan schieten. Zijn mama dacht zelfs dat ik een pik op hem had. Maar Vincent was nooit in orde. En ik was inderdaad strenger voor hem dan voor iemand anders. Juist omdat ik wist wat hij in zijn mars had.” 

In Voetbal Magazine prees Vandaele destijds nog “het kopspel, de tackle en het degelijk speldoorzicht” van zijn onbekende miniem. “Vedetjes moeten een dikke nek hebben en die ook tonen, maar Kompany? Neen, dat was gene brave”, zegt ook Michel Punga. Zijn délégué René Havet stond vaak met de handen in het haar: “Hoe vaak dacht ik niet: je moet maar durven, als 13-jarige zo tegen de trainer ingaan, en dan zeker tegen iemand als Punga.”

De Afrikaanse Punga met de pijp, voor velen een schrikbarend beeld: “Hey, mon petit métis! Ik ben volbloed, jij halfbloed, wat moet je van mij?”, riep hij als Kompany het weer eens mokkend afbolde. “Van mijn makker Pierre mocht ik hem hard aanpakken. En als ik hem nu tegenkom, dan geeft hij mij drie kussen en noemt me de man die mij de waarheid heeft gezegd.”

Eddy Vandaele kijkt dan weer enigszins met spijt terug op zijn eigen strenge aanpak, want pas veel later vernam hij dat Vincent juist bij hem zijn moeilijkste periode beleefde, de periode van de scheiding van zijn ouders. “Eigenlijk was het grootste probleem bij Vincent dat je moest zorgen dat hij op tijd en met zijn schoenen vastgebonden dat veld opraakte. Want eens op dat veld, kon hij écht nijdig zijn”, vertelt Vandaele.

Als ze al eens verloren, stapte Vincent van het veld met de tranen in de ogen. “Niet van droefheid, maar van colère”, zegt gewezen ploegmaat Floribert Ngalula. “En in de kleedkamer bleef hij maar over de match filosoferen tot iedereen al gedoucht had. Dan pas ging hij er onder. De bus moest altijd op hem wachten”, beweert Vandaele. 

Floribert ten slotte wil niet gezegd hebben dat ze zijn charisma bewonderden: “Vincent was gewoon onze vriend.” Tenzij je zoals sommigen voor PSG supporterde. Daar kwam dan sowieso ambras van. In 1993, toen de gastjes een jaar of zeven waren, won Marseille de allereerste Champions League. Toen Eddy Vandaele in een niet zo ver verleden de hoofdscout van Marseille tegenkwam, vertelde hij hem over Kompany’s liefde voor zijn club. “En weet je wat die antwoordde?”, lacht Eddy. “Als hij wil, mag hij altijd afkomen!”

Naast Marcel Desailly was de kleine Vince ook tuk op Julio César, wiens trainingspak van Borussia Dortmund hij als preminiem vaak droeg. “Toen kwam iedereen nog in verschillende outfits trainen”, zegt Tom Van Hyfte. “Maar over die kakofonie heeft Adidas eens zo gereclameerd dat we prompt uniforme trainingskledij kregen.”

Wat meteen ook de clubliefde aanwakkerde. Want, meer nog dan ‘Aux Armes’ brulde Kompany ‘Mauves Army’ mee. Volgens boezemvriend Rodyse miste hij nooit één thuismatch. En ook Tom stond regelmatig in vak J1 met Vincent te “trekken, te duwen, te sleuren en te zingen, zodat we dachten dat we in de spionkop zaten.”

Het was de tijd waarin Scifo terugkeerde naar het Astridpark en waarin Koller en Radzinski grote sier maakten in de Champions League. Maar van alle helden was niemand minder dan Walter Baseggio de allergrootste. “Die was het voorbeeld van iedereen, want die had vanuit Neerpede het eerste elftal bereikt, en daar droomde iedereen van”, weet Rodyse nog.

“Op een dag draaide RTBF een reportage over Anderlecht-Standard bij de preminiemen”, zegt Albert Martens. “Voor de camera nam Vincent het woord. Hij vond dat Anderlecht teveel buitenlanders kocht, en zo de kansen van de eigen jeugd beperkte. Hij was negen!” Bij de miniemen stak Vincent in een interview voor Canal+ in Parijs een heel discours af over vetbetaalde spelers en hun ondermaatse prestaties. En geregeld wees hij zijn vriend Trésor én het bestuur van Anderlecht op het voorbeeld van Strupar, die topschutter geworden was zonder Genk iets te kosten.

“Het jongerenbeleid van Anderlecht frustreerde hem enorm”, zegt Floribert, die nota bene zelf rond zijn zestiende een transfer naar Manchester United versierde. Eerder zeldzaam in die tijd, maar zijn vrienden werden er wel wakker van. “Hoewel onze eigenlijke ambitie toch de eerste ploeg van Anderlecht bleef”, zegt Tom Van Hyfte. 

Alle twijfel ten spijt, Kompany brak, net als grote roerganger Baseggio, door bij de eerste ploeg. Hij was 17. De media raakten verslingerd aan alles wat de jonge god maar deed. “Regelmatig stonden er cameraploegen aan de schoolpoort en dan loodsten wij Vincent tien minuten vroeger langs een achterpoortje naar buiten”, zegt Viviane Smekens, directrice van het Atheneum van Anderlecht. Voor haar was de aparte, nog niet door de club georganiseerde situatie van Kompany een grote uitdaging: “Jongeren met talent verdienen immers alle kansen. Niet iedereen is gelijk voor de wet”, zegt ze met een boutade. “Sommigen zijn net iets meer gelijk dan anderen.” Maar daar waren niet alle leerkrachten het mee eens.

Nathalie Verbist wel: “Maar voor spannende verhalen moet je niet bij mij zijn, hoor, dan zoek je beter in discotheken, of ik weet niet waar. Vincent kwam gewoon bij mij thuis om lessen in te halen.” En hij nam haar kindjes, nu prille tieners, al eens op de schoot of viel na zware trainingsdagen wel eens in slaap op haar zetel. Van voetbal had ze niet veel kaas gegeten, van de Leuven Bears des te meer. “Wij zijn samen eens naar Leuven-Charleroi, trouwens zijn favoriete basketclub, gaan kijken. Maar daar werd hij voortdurend belaagd door jonge meisjes die mee op de foto wilden.” Ooit vroeg ze hem waarom hij altijd van die lelijke trainingsbroeken droeg. ‘Omdat mijn bovenbenen te gespierd zijn om in een gewone broek te passen’, zei hij. De gewone kleren waarin ik hem nu vaak zie, zullen wel op maat gemaakt zijn, zeker?”, knipoogt ze.

Onze chef voetbal Stephan Keygnaert zwaait de speler Vincent Kompany uit: “Hij was universeel, voortaan is het coach K”

Toen Duivels nog duiveltjes waren. “Op een toernooi tegen Anderlecht dribbelde Eden echt iédereen. Ze geloofden niet wat ze zagen” (+)

Toen Duivels nog duiveltjes waren. Alderweireld werd ooit bijna ‘uitgegomd’ als jeugdvoetballer: “Stop, Urbain! Die gast kan echt wel voetballen!” (+)

Toen de Duivels nog duiveltjes waren: “Dries was tot tranen toe bewogen. Hij voelde zich ongelooflijk schuldig, maar had een gouden les geleerd” (+)