Alexander Dumarey

Het fluitje van Marc Van Ranst

Louis van Dievel, schrijver en journalist, schrijft elke week over de kleine en grote actualiteit. Vandaag kijkt hij op eigenzinnige wijze naar de bekerfinale in het voetbal en de boze reactie van viroloog Marc Van Ranst achteraf.

opinie
Louis van Dievel
Louis van Dievel is schrijver en journalist. Hij was journalist bij VRT NWS.

De voorzitters van Club Brugge en FC Antwerp sprongen een gat in de lucht toen Marc Van Ranst genadig knikte en beloofde dat hij het zou doen. Maar wel op zijn voorwaarden. De wedstrijd moest geheel coronaproof verlopen. De voorzitters knikten zo hard dat hun hoofden er bijna afvielen. Het zou gebeuren zoals meneer Van Ranst het wilde.

Omhelzingen

Voor de onwetenden en de sporthaters onder u: het gaat over de bekerfinale van het voetbal, afgelopen weekend betwist tussen Brugge en Antwerpen en gewonnen door rood-wit. De vreugde om de overwinning smolt evenwel als asfalt in een hittegolf na het commentaar van de vermaarde en gezaghebbende viroloog. Dat de Antwerp-spelers elkaar in de armen waren gevallen na het enige doelpunt, en dat ze bij de uitreiking van de beker zo mogelijk nog intiemer met elkaar waren omgegaan, had geen genade gevonden bij Van Ranst. ‘We vragen onze bevolking om elkaar niet te omhelzen, zelfs niet bij een begrafenis, dan is dit geen goed voorbeeld’, verklaarde de viroloog op zekere tv-zender.

Die zat.

Deemoedig bekenden de clubs schuld. Ze zouden voortaan…

‘Praatjes!’, twitterde Van Ranst.

Op het medium ontstond een bittere woordenstrijd.

In het nauw gedreven en bevreesd voor de algehele schrapping van het nieuwe voetbalseizoen, smeekten de voorzitters van Club Brugge en FC Antwerp om een audiëntie bij de vertoornde viroloog. Met de bede om de wedstrijd te mogen herspelen, mét professor Van Ranst als scheidsrechter. En zo geschiedde.

De vreugde om de overwinning smolt als asfalt in een hittegolf na het commentaar van de vermaarde en gezaghebbende viroloog

Handschoenen in clubkleuren

Het zal niet verbazen dat de bevolking van Laken werd geëvacueerd voor de duur van de wedstrijd en dat de luchthaven van Zaventem tijdelijk werd gesloten. Alles voor de veiligheid! Het zal niet verwonderen dat een sproeivliegtuig het Heizelstadion een half uur voor de wedstrijd met een bijtend en sterk riekend product ontsmette, zodat ogenblikelijk betonrot ontstond, de grasmat ros kleurde en de vogels dood uit de lucht vielen. Het zal niet bevreemden dat de 22 spelers met een mondmasker van een goed merk aantraden, niet enkel voor de traditionele ploegfoto’s, maar voor de duur van de hele wedstrijd. Dat zij plastic handschoenen in clubkleuren droegen, waarmede doorgaans de vaat wordt gedaan.

‘Mannen,’ zo sprak arbiter Van Ranst de ploegkapiteins toe, net voor de aftrap, ‘wie geen anderhalve meter afstand houdt krijgt geel, wie zijn handen niet thuis kan houden of behoefte voelt om te tackelen, krijgt van de eerste keer rood, is dat wel begrepen?’

De kapiteins, die door hun clubvoorzitters waren ingepeperd om Van Ranst altijd gelijk te geven en vooral niet te lachen met de trui die de viroloog over zijn scheidsrechtertenue droeg, mompelden ‘ja’ vanachter hun mondmasker. Ze wilden gewoon spelen en geen gezever.

Wat dachten die mannen?

Van Ranst installeerde zich op een draaistoel op de middenstip en floot de wedstrijd op gang. Het zal niet verrassen dat Club Brugge na tien minuten spelen nog maar met 8 spelers op het veld stond en FC Antwerp met 7. Hoewel zij profspelers zijn, bleken deze voetballers niet in staat om de bal te veroveren zonder lichamelijk contact met de tegenstrever. Bovendien bleek de keeper van Brugge niet te willen begrijpen dat hij de bal niet mocht vangen zonder dat deze voorafgaandelijk met gel was ontsmet. Van Ranst deed niets anders dan zuchten en het hoofd schudden. Wat dachten die mannen wel, dat zij meer mochten dan de doorsneeburger?!

Het zal niet verrassen dat Club Brugge na tien minuten spelen nog maar met 8 spelers op het veld stond en FC Antwerp met 7

Ik bedank mijn ploegmaats

Dat er toch een doelpunt viel mag in deze ongewone omstandigheden enigszins verbazen. Reeds maakten de ploegmaats van de scorende spits aanstalten om de gelukzak met liefkozingen, aaien, knuffels en diversen te overdekken, maar de dreigende blik van Van Ranst bracht hen algauw op andere gedachten. De doelpuntenmaker wandelde in plaats daarvan naar de dichtstbijzijnde camera, blikte in de lens en las van een papiertje zijn lesje voor:

‘Ik ben heel blij met dit doelpunt; ik bedank mijn ploegmaats; ik bedank mijn trainer voor het vertrouwen en de voorzitter en sponsors die dit prachtige moment in mijn carrière mogelijk hebben gemaakt.’

Hotwax

Vijf minuten later floot Van Ranst de wedstrijd af, ook al was er nog maar een dik half uur gespeeld. Het was wel geweest. De plicht riep hem elders. De viroloog keek er nog wel nauwlettend op toe hoe de spelers na afloop in een mobiele carwash grondig werden gereinigd, met hotwax- en ozonbehandeling als toetje.

Na zichzelf met een washandje te hebben opgefrist, stapte hij in de klaarstaande helikopter. Het scheidsrechtersfluitje nam hij mee. Niet als aandenken, voor alle duidelijkheid. Het zou zeker van pas komen als hij in het station van Oostende orde en tucht moest gaan verzekeren.

VRT NWS wil op vrtnws.be een bijdrage leveren aan het maatschappelijk debat over actuele thema’s. Omdat we het belangrijk vinden om verschillende stemmen en meningen te horen publiceren we regelmatig opinieteksten. Elke auteur schrijft in eigen naam of in die van zijn vereniging. Zij zijn verantwoordelijk voor de inhoud van de tekst. Wilt u graag zelf een opiniestuk publiceren, contacteer dan VRT NWS via moderator@vrt.be.

Meest gelezen