Als een architect die tevreden kijkt naar het door velen gerealiseerde bouwwerk. Zo kijkt Van Baelen naar het systeem van persoonsvolgende financiering (PVF) dat hij mee in de steigers heeft gezet en dat op 1 januari 2017 een onomkeerbare realiteit is geworden. Tienduizenden personen met een handicap krijgen nu namelijk zelf een budget of ‘rugzakje’ om hun zorg te organiseren. Het is de cruciale schakel in de radicale hervorming in de sector. Vertrekpunt is niet langer het aanbod aan zorg, maar de vraag naar zorg van de persoon met een handicap.

Natuurlijk blijven de noden in de sector hoog en is er nog wat werk om bepaalde beloftes (bv. zorggarantie voor mensen met de zwaarste noden tegen 2020) te realiseren. Maar dat heel de huidige omschakeling is gerealiseerd zonder grote crisis, manifestaties of stakingen, is volgens Van Baelen op zich al een verwezenlijking. Tien jaar geleden ging het dossier namelijk nog gebukt onder de loden druk van de wachtlijsten, talloze verhalen van schrijnende situaties en juridische conflicten.

330 miljoen extra

Anno 2017 lijkt de sfeer helemaal anders. Van Baelen: “Vergeet niet dat de Vlaamse regering deze legislatuur 330 miljoen extra investeert”. En nu lijkt de verandering in de sector van personen met een handicap zelfs model te kunnen staan voor andere sectoren. Zo verwijst Van Baelen naar de plannen van minister van Welzijn Jo Vandeurzen om het systeem van de persoonsvolgende financiering bijvoorbeeld ook toe te passen in de ouderenzorg. Hij stelt ook interesse vast vanuit onderwijs en de ziekenhuissector.

Maar Van Baelen wil graag een stap verder gaan. Persoonsvolgende financiering is voor hem geen doel op zich, maar een middel om het einddoel te realiseren. Dat einddoel is een inclusieve samenleving. En wie zo’n samenleving wil, moet beginnen bij het begin en dat is volgens Van Baelen de kinderopvang.

“Een inclusieve samenleving begint bij inclusieve kinderopvang”, aldus Van Baelen. Concreet stelt hij voor om bij het toekennen van uitbreidingsmiddelen en erkenningen voorrang te geven aan initiatieven die inclusieve kinderopvang aanbieden. Men zou ook ouders een persoonsvolgend budget kunnen geven vanaf het ogenblik dat er een handicap wordt vastgesteld bij hun kind. Dat budget zouden ze dan kunnen gebruiken in de kinderopvang en later in het onderwijs.

Van Baelen roept de beleidsmakers, Kind & Gezin en het Vlaams Agentschap voor Personen met een Handicap (VAPH) op daar werk van te maken “en om de krachten te bundelen om die inclusieve kinderopvang te realiseren”.

Als na de inclusieve kinderopvang ook een inclusief onderwijssysteem volgt, krijg je volgens Van Baelen op termijn achttienjarigen die het niet meer dan normaal vinden dat mensen verschillen en dat mensen met een fysieke en/of mentale handicap “in de samenleving thuis horen en niet ernaast”.

“Groep moet zich aanpassen”

“Als we dromen van een inclusieve samenleving, wil dat zeggen dat we ons als groep zo organiseren dat elk individu er een plek in kan hebben. Men verwacht dan niet meer van het individu dat hij zich aanpast. Het is de groep die zich moet aanpassen. Als je dat wil realiseren, moet je starten met inclusieve kinderopvang en inclusief onderwijs. Jong geleerd is oud gedaan!”, aldus Van Baelen.