Dvtch Norris: ‘Elke man huilt uit bij een vrouw’

Dvtch Norris: “In Antwerpen voel ik me op straat altijd meer geviseerd. Er wordt daar zoveel meer gekeken naar hoe je eruitziet. Na de scheiding van mijn ouders heb ik een jaar lang naar een flat gezocht. Overal kregen we een njet. Hier in Brussel kreeg ik in het eerste appartement dat ik betrad meteen een contract. Ik heb hier zo weinig met racisme te maken in mijn directe omgeving, dat ik in slaap was gewiegd. De gesprekken over de dood van George Floyd waren een wake-upcall: het systematische racisme is nog steeds alomtegenwoordig. Maar dat ik er in mijn bubbel zo weinig van merk, is wel goed voor mijn zelfvertrouwen.”

Je was lang onzeker. Vandaar dat je vaak optrad in een Insecurity-jacket.

“(lacht) Ja. Ik denk samen met mijn styliste Kate Housh na over wat ik aantrek. Ik wil kleding dragen waarvan mensen denken: dat is typisch Dvtch, het weerspiegelt hoe hij vanbinnen is.”

Met kleding kun je je uiten, maar ze verbergt ook veel. Toen het CLB je naar het bijzonder onderwijs stuurde en je elke dag werd opgehaald door een bus met kinderen met een beperking, smeekte je je moeder om een H&M-hoody: de kap wilde je op de bus over je hoofd trekken.

“Whooo, ja, man. Maar ik heb nooit letterlijk tegen mijn moeder gezegd dat ik daarom die hoodie wilde. Ze had al zoveel te verduren door mijn moeilijke schooltraject.”

Je zingt over die bus in het harde nummer ‘Save Us’.

“Die tijd heeft me getekend. Ik had concentratieproblemen, maar ik kon wel studeren. Maar ik zat elke dag in die bus en voelde me min of meer gelijkgeschakeld met kinderen met een beperking: dat is echt een slag voor je zelfbeeld. Ik heb lang alleen maar mijn tekortkomingen gezien. Ook fysiek.”

Fysiek? Je bent een prachtige man!

“Dank je! Weet je, ik heb een probleem dat toxisch aan het worden is. Ik zoek constant feedback: ‘Ben ik mooi?’ Ik vraag dat niet zo letterlijk, maar ik ga gesprekken aan met mensen in de hoop dat ze een compliment droppen, want mezelf kan ik geen complimenten geven. Heel vermoeiend. En het stomme is dat mensen dat natuurlijk doorhebben.”

Wel heel goed dat je dat inziet.

“Ja, maar ik ben eraan verslaafd. Na zo’n compliment voel ik echt de dopamine vrijkomen. Daarnet ook, toen je zei dat je me mooi vindt. Het is een drug.”

Je minderwaardigheidsgevoel had ook met je huidskleur te maken, vertelde je me de vorige keer.

“Natuurlijk. Ik ben opgegroeid in een witte buurt in Ekeren. Al mijn vrienden waren wit en meisjes reageerden altijd anders op mij. Dan vraag je je af of dat is omdat je er anders uitziet. Ik had ook altijd het gevoel dat ik me wit moest gedragen om erbij te horen. Dat spel heb ik in mijn vriendenkring vroeger heel lang gespeeld, zelfs in die mate dat ik niets te maken wilde hebben met mijn afkomst. Ik wilde frietjes en andere Belgische kost eten. Ik heb zelfs in groep toegelaten dat mensen het n-woord gebruikten, omdat ik dan een goeie was, want ik ‘kon lachen met racistische jokes’. Dan kreeg ik goedkeuring, en dus: dopamine! Ik kijk daar nu met afschuw op terug. Ik had trots op mezelf en mijn afkomst moeten zijn, ik wou dat ik daar toen genoeg zelfvertrouwen voor had gehad.”

Je vader had dat minderwaardigheidsgevoel helemaal niet.

“Zo leek het toch. Zeker weet ik dat niet, want mijn vader praatte niet over zijn gevoelens. Maar hij had Afrikaanse én witte vrienden, en hij leek altijd voor 100 procent zichzelf. Ik bewonderde hem daarvoor en dacht altijd: ik ben helemaal anders dan hij. Nu herken ik ook veel van mijn pa in mezelf: zijn gave om altijd the life of the party te zijn, bijvoorbeeld. Hij is vaak de luidste van de groep. (lacht) Dat ben ik meestal ook.”

Was hij een voorbeeld?

“Op het vlak van arbeidsethos zeker: hij bracht thuis brood op de plank. Toen hij wegging, deed mijn ma dat, maar ik heb haar daarvoor nooit genoeg krediet gegeven. Ik ben opgegroeid met het idee dat de man de kostwinner is: hij is de sterke figuur en de moeder is zwak. Nu besef ik dat mijn moeder op alle vlakken de sterkste is. Ik keek als kind enorm op naar mijn pa. Hij was supersterk en zag er fucking fit uit. Elke dag deed hij na zijn zware werk nog work-outs in de badkamer. Hij werkte als lasser in de haven van Antwerpen, de meest macho job die een man kan hebben. Ik trok ’s avonds vaak zijn schoenen aan omdat ik die zo stoer vond.”

Op Fahad Seriki, I Hate You toon je je heel kwetsbaar.

“Ja. Als je de hele tijd de macho uithangt, krijg je op een bepaald moment een emotionele breakdown en wil je daarover praten. Ik ben erover gaan zingen, want het moest er gewoon uit. Man, wat voelde ik me goed toen ‘Save Us’ op papier stond! Ik vind wel nog steeds dat ik in mijn privéleven niet snel genoeg mijn gevoelens toon. ‘Spit it out!’, zei Lisa, mijn ex-vriendin, dan tegen me. ‘Stop being so fucking macho! Wees jezelf!’”

Je artiestennaam Dvtch Norris is geïnspireerd op de actieheld Chuck Norris, van wie je moeder jou al zijn vechtfilms heeft laten zien.

“Klopt. Dvtch Norris is een ster, degene die bijval krijgt en goed bezig is. Fahad Seriki is een man van zonden en problemen. Als ik niet met mijn emotionele shit wil omgaan, dan loop ik ervan weg en trek ik mijn Dvtch Norris-pak aan – zoals Clark Kent in Superman verandert. Maar tijdens de lockdown heb ik een degout gekregen van Dvtch Norris, omdat ik hem heb gebruikt om dingen niet onder ogen te zien. Ik overweeg nu om voortaan één en dezelfde persoon te zijn: Fahad Seriki. Dan kan ik me niet meer verbergen.”

Ik snap wel dat je soms van Fahad wilt vluchten. Hij is heel streng voor zichzelf. Je hebt een mormoonse opvoeding gekregen, en in dat geloof moet je al vanaf je 8ste kunnen uitmaken wat goed en fout is.

“Ja. Die verantwoordelijkheid werd mij heel duidelijk na mijn doop. Daarna begin je je leven met een schone lei. Je wordt ook in het wit gedoopt. In mijn hoofd heb ik sindsdien elke dag een wit kostuum aan, en elke keer als ik iets verkeerds doe, komt daar een vlek op.”

Dáárom trad je vaak op in gevlekte kostuums!

“(lacht) Ja. Die vlekken staan voor al mijn fouten. Wel grappig dat je begrip hebt voor mijn vluchtgedrag. Mijn ex zegt ook altijd dat ik soms best even ergens mag schuilen.”

Je doet dat meestal bij je vriendinnen, zoals Justine Bourgeus alias Tsar B, of Coely, met wie je samen hebt getourd.

“Coely is mijn vriendin, mijn grote zus. Zij is zó'n gever. Op de eerste tournee had ik nooit geld. Als we onderweg stopten om te eten, was ik altijd megastil en deed ik of ik niets wilde, omdat ik maar 5 euro bij me had en de macho in mij niet uit haar zak wilde eten, maar zij nam altijd iets voor me mee. Ze hoeft ook maar te horen dat het niet goed met me gaat, of ze hangt aan de telefoon. Hoe vaak ik al niet bij Lisa of Justine ben gaan huilen! Alle mannen doen dat bij vrouwen, dat weet ik zeker. Gisteren toonde Sarah Gahiga, een vriendin van mij, op haar Instagram Stories een T-shirt met de tekst: ‘We aren't rehabilitation centres for instable en insecure men.’ Ik wil zo’n T-shirt. Dat is zó waar. De volgende stap is dat ik met mijn boys over alles wil durven te praten, in plaats van altijd naar mijn vriendinnen te lopen. De wereld zou een veel betere plek zijn als mannen onder elkaar ook open kunnen zijn.”

Heel waar. Je hebt de Bijbel helemaal gelezen: staan daar mannen in die jou geïnspireerd hebben?

“Ik heb het verhaal van David en Goliath honderden keren gelezen. Ik wil geen shit gooien naar het CLB, maar in mijn verhaal waren zij Goliath en mijn ma en ik David.”

Het is onwaarschijnlijk dat ze jou met jouw capaciteiten naar het bso hebben gestuurd.

“Ja. Jongeren die ze niet genoeg begrepen, werden toen snel daarheen gestuurd. Na ‘Save Us’ zijn zoveel gasten ervoor uitgekomen dat het ook hen was overkomen – zelfs vrienden van mij. Het is een probleem in het schoolsysteem, en we voelen er nu al een paar jaar de gevolgen van. Bij die jongens waar we nu last van hebben, is volgens mij ook hun eigenwaarde onderuitgehaald. Dat verwerk je niet zomaar, zeker mannen niet.”

© Humo