Aan onze kinderen raak je niet, zo eenvoudig is het: gun hen normaal onderwijs in een relatief normale omgeving 

In het begin was er sprake van solidariteit. Een solidariteit die ik begreep. Niemand heeft zin om bij te dragen aan de ineenstorting van ons zorgsysteem. En al helemaal niet iemand die zichzelf beschouwt als solidair. Ik dus ook niet. 

Mocht er dus enige redelijkheid aan de dag gelegd zijn, had ik me allicht nog lang kunnen plooien binnen allerhande onmogelijkheden. Maar vandaag de dag krijgt die hele solidariteit zo'n wrange nasmaak dat er bij mij nog maar zeer weinig rek zit op wat ik kan verdragen van eender welke expert of gezagsdrager.

Terwijl er druk werd gegoocheld met cijfers, is er namelijk ergens onopvallend een heel nieuw concept in het leven geroepen met als titel "crush the curve". Zijn er vandaag 150 lichte besmettingen zonder verdere complicaties bij, dan dragen ze bij aan de curve en worden we gewaarschuwd voor een volgende lockdown als we niet flink om half twee 's nachts thuis zijn. Vele maatregelen zijn intussen van een danig onbegrijpelijke willekeur, dat ik er nog humor in zou kunnen zien mochten ze met de nieuwe "crush the curve" ambities zijn afgebleven van de jeugd. Maar dat deden ze niet. En aan kinderen raak je niet. Zo eenvoudig is het eigenlijk. 

Even voor diegenen zonder kinderen of voor diegenen die het geluk hebben dat hun kind nog geen twaalf is: ik weet niet of iemand hier al heeft bij stilgestaan, maar de +12-jarigen dreigen in dit hele verhaal van extreem ver doorgedreven regels te worden meegesleurd als één van de zeer zwaar benadeelde partijen. Vanaf september moet onze solidariteit als ouder erin bestaan dat wij toelaten dat onze tieners dagelijks uren zullen gegijzeld worden achter een mondmasker waarvan eigenlijk vooral bewezen is dat het - indien fout gebruikt (wat verwacht men eigenlijk van pubers?!?) - meer schade toebrengt dan wat anders. 

Meer zelfs: gezien dit dus de wet is, kunnen wij onze eigen kinderen niet eens beschermen tegen een maatregel waarvan mijn hele moederlijf alvast schreeuwt dat hij volstrekt onverantwoord is. Een jeugd beleef je tot slot maar één keer en is - naar wat ik me heb laten wijsmaken - nogal belangrijk. En terwijl de ziekenhuiscapaciteit vandaag verre van onder druk staat, en de tieners zelf amper ziek worden van het hele virus, moeten wij als ouder - zonder enige vorm van overleg - aanvaarden dat onze kinderen hun sociale leven op een wel erg dramatische manier wordt ingeperkt. Uren en uren in de klas: masker op. Naar het park: masker op. Openbare ruimte: masker op. Fuiven: afgeschaft. Café: doen ze nog niet. Sociaal leven: reëler online dan in hun nieuwe-door het beleid gecreëerde- realiteit. Perspectief: nul.

Vinden de ouders wiens kind straks twaalf wordt het een fijn idee dat datzelfde kind voor zijn verjaardag als cadeau een mondmaskerplicht krijgt opgelegd? Vindt iedereen het normaal dat onze kinderen - die net in een fase zijn waarin de ontwikkeling van hun eigen sociale leven zo belangrijk is - , hun nieuwe klasgenoten straks gemaskerd tegemoet moeten? Is er nog iemand die nadenkt over de precieze plekken waar onze jeugd elkaar normaal ontmoet (scholen, parken, pleinen, …) en over het feit dat zij diegenen zijn die met de brutale algehele mondmaskerplicht het hardst getroffen worden? Bestaan er relevante onderzoeken rond de effecten van zo een grootschalige - en wie weet ook langdurige - operatie?

Want wie kan ons zeggen wanneer het grote wondermiddel wat ons en onze jeugd dan moet redden uit deze dystopische nachtmerrie beschikbaar zal zijn? 2021? 2022? Nog later? Wie zegt ons dat het vaccin ook zal werken als het virus straks muteert? En zo nee, wat doen we dan? Van nul herbeginnen? En wat doen we als er straks in de winter - bovenop het coronavirus - ook nog eens een griepvirus bij komt?

Als je ziet hoe hysterisch er tijdens deze zogenaamde tweede golf al gereageerd is op uit de context getrokken statistieken, dan hou ik oprecht mijn hart vast voor wat er straks nog allemaal zal volgen. Ik vraag me dan ook elke dag geteisterd af of er iemand aanwezig is die op de ene of de andere manier met iets beters kan komen dan met het faliekante kortetermijndenken waar we nu al maanden in vertoeven en wat ons - ironisch genoeg - in de eerste plaats in deze onwerkelijke situatie gebracht heeft. 

Als je weet dat onze kinderen wel besmettelijk kunnen zijn, maar eigenlijk amper ziek worden, zou je toch evengoed kunnen overwegen een beleid te maken dat gericht is op het minimaliseren van de risico’s, en dat tegelijkertijd rekening houdt met het bredere welzijn van onze kinderen?

Waarom denken we bijvoorbeeld niet in de richting van geïmproviseerde openluchtscholen? De meeste scholen die ik ken hebben een infrastructuur waar een klas vele ramen heeft. Zet die ramen en deuren open. Vraag aan de kinderen zoveel mogelijk afstand te houden en hun handen zeer geregeld te wassen, doe wat mij betreft die speekseltests op regelmatige basis en neem het risico op besmetting bij de jeugd verder voor lief. Bescherm daarentegen de leerkrachten die dat wensen met de enige maskers waarvan we met zekerheid weten dat ze wel werken.

En gun onze kinderen normaal onderwijs in een relatief normale omgeving. Zij hebben daar niet alleen recht op, maar mijns inziens ook nood aan, dus het debat lijkt me op zijn minst relevant. 

En als we dan toch eindelijk aan het debatteren zijn: laat ons dan ineens even aan de ouderen vragen hoe zij zelf graag hun laatste levensjaren zien.

Talloze mensen zijn intussen eenzaam en alleen gestorven, we dreigen heelder sectoren ten grave te dragen, we zijn ons ecologisch systeem (ook gezondheid, maar dan op de lange termijn) maar weer eens extreem aan het belasten sedert de ganse wereldbevolking van de ene dag op de andere dag is overgestapt op het gebruik van wegwerpmondmaskers.

Misschien kunnen we - ik zeg maar iets - bijvoorbeeld twee soorten woonzorgcentra inrichten? En dat mensen dan zelf kunnen kiezen voor kwaliteit of kwantiteit? Of zijn we gestopt met nadenken over een ander plan dan het huidige plan wat – als je alles in overschouwing neemt - bezwaarlijk een plan te noemen valt?

En waarom ook alweer precies? Het nieuwe "crush the curve"? Echt? Gaan we voor nul besmettingen? Terwijl de luchtruimen open zijn? Wanneer en door wie is dat beslist? En is dat misschien niet een klein beetje té ambitieus van onze experten? Is het met andere woorden niet stilaan tijd voor een iets breder blikveld met een iets breder pallet aan kennis? Of moet je om dat te bekrijgen tegenwoordig een lobby beginnen?

Mij zou het alleszins een kleine zenuwinzinking kunnen besparen te weten dat er ook nog volk bezig is met een langetermijnvisie die zich richt op de brede maatschappelijke behoeften en belangen en waarin alle voordelen van elke maatregel secuur zijn afgewogen tegen de potentiële nadelen.