Journalist Gert Gommé over 25 jaar An en Eefje: "Elke dag het verdriet van de ouders zien, was slopend"

"Vanaf dag één vroeg collega Dirk Reynders me of ik die zaak ter harte wilde nemen", vertelt Gert Gommé in "Start Je Dag". "Toen wisten we natuurlijk nog niet dat die verdwijning zo'n impact zou hebben en dat het zo lang zou duren, want er zit meer dan een jaar tussen het moment dat de meisjes verdwenen en het moment dat hun lichamen gevonden werden."

Nu domineert het coronavirus het nieuws, toen was dat de zaak van de verdwenen meisjes. "Elke dag zat dat in het nieuws", gaat Gommé verder. "Iedereen wilde er alles over weten. Ik heb echt elk artikel gelezen dat erover verschenen is en elk interview gehoord en gezien. Het was echt allesomvattend en ik zat er ook middenin, want ik had besloten om gewoon bij Paul Marchal aan de deur te gaan staan. Als er iemand als eerste dingen te weten kwam, was hij het wel."

De journalist belde aan bij de vader van de verdwenen An Marchal en vroeg hem of hij voor de deur mocht blijven zitten tot er nieuws was. "Ik moet zeggen dat ik daar ongelooflijk goed ontvangen ben. We hebben een heel lang en open gesprek gehad waarin we besloten om elkaar alles te vertellen. Daardoor stond ik heel erg dicht bij de zaak. Dat was emotioneel ongelooflijk zwaar. Toen dat jaar voorbij was, ben ik uitgeteld in de zetel gevallen."

Gert Gommé was nog maar 24 toen de meisjes verdwenen. "Er werd heel wat flexibiliteit en inventiviteit gevraagd", zegt Gommé. "Elke dag bedachten we een andere invalshoek. De ene keer ging het over de mogelijke impact van hypnose - dat was de eerste theorie omdat de meisjes de avond voor hun verdwijning naar de hypnoseshow van Rasti Rostelli waren geweest -, dan weer over liften bijvoorbeeld. Ik heb ook met klasgenoten van An gepraat over wat voor meisje ze was. Elke dag hadden we ook een babbel met Paul en Betty. Je ziet op die manier constant het verdriet van die mensen, dat was echt wel slopend."

Vlak na de gebeurtenissen werd Gert Gommé vader. Dat heeft ervoor gezorgd dat hij de verdwijningszaak op een andere manier gaan bekijken is. "Die zaak is toch wel een ijkpunt. Je verliest als maatschappij een beetje je onschuld. Die indruk had ik ook over mezelf. Tijdens dat jaar ben ik zo'n 5 jaar ouder geworden en verantwoordelijker. Daarvoor heb je een vrij onbekommerd leven en denk je dat er nooit iets verkeerd kan gaan. Het jaar voor de verdwijning zijn mijn vrouw en ik nog op vakantie gegaan naar Bulgarije. We deden toen uitstappen met autostop, maar vlak daarna was dat not done. Mijn vrouw gaat nu ook midden in de nacht de kinderen halen van fuiven bijvoorbeeld. Liever dat dan dat ze met de fiets naar huis komen. Door de verdwijningszaak werd je je ervan bewust dat de kans bestaat dat zulke vreselijke dingen echt wel kunnen gebeuren."