Lieven Scheire worstelde met fobieën: “10 jaar lang geen trein durven nemen”

Scheire heeft al van kindsbeen af last van paniekaanvallen. “Als het licht uitging in de bioscoop, voelde ik een plots gevoel van onbehagen en dreiging. Ik móést weg uit de zaal en ging dan naar het toilet. Toen was ik zeven of acht jaar oud. Op die leeftijd waren die paniekaanvallen één keer per twee jaar. In de adolescentie kwam het vaker voor en is het uitgemond in gegeneraliseerde angststoornis en claustrofobie. Door claustrofobie nam ik zelfs tien jaar geen trein. En ik ben één keer van een vliegtuig gestapt. Ze haalden de slurf al van de deur toen ik zei: Het zal toch niet gaan. Weten dat ik anderhalf uur daar niet weg kon, ging niet. Dus slurfke terug, deurke open, Lieven eruit. Intussen weet ik dat dat het slechtste is wat je kan doen voor je fobie.”

Uiteindelijk zocht hij hulp voor zijn angststoornis. “In enkele maanden kreeg de gedragstherapeut mijn fobieën onder controle, al moet ik er soms nog alert voor zijn. Maar ik blijf elke één à twee maanden gaan omdat ik het boeiend vind hoe mijn gedragspsycholoog met kleine observaties mij inzichten geeft. Bijvoorbeeld waarom ik werk laat liggen. Daarvan weet ik nu dat het komt uit een soort faalangst.”